Πνεύμα Θεατρικό: «If Only…» &«Ψέματα ή Αλήθεια»

17:12 9/5/2014 - Πηγή: Attiki Press

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Αριστουργηματικές, βραβευμένες και χειροποίητες παραστάσεις στο Bob festival

Το πολυαναμενόμενο Bob festival (www.bobfestival.gr) κοντεύει να φτάσει στο τέλος του. Παρακολουθώντας εκεί δυο παραστάσεις ημερησίως, ανακάλυψα παραστάσεις σαν παιχνίδι, διαμάντια φτιαγμένα από νέα παιδιά!

Αναμενόμενο, θα μου πείτε, μια και οι

δυο από τις τρεις παραστάσεις, στις οποίες θα αναφερθώ, είναι βραβευμένες, είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό…

Και οι τρεις παραστάσεις για τις οποίες θα μιλήσω, είναι ωριαίες, γλυκές και υπέροχες!

«If Only…»

Ξεκινώντας από το γνωστό θέατρο BAC του Λονδίνου, η παράσταση “If Only” περιόδευσε (2012) μέχρι και την Κορέα, όπου και έλαβε τα βραβεία Καλύτερης Παράστασης και Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Έτσι, φέτος, η διεθνής ομάδα “CakeTree Theatre” πήρε μέρος στο Bob festival, ανανεωμένη, με προσθήκες της καινούργιας σύνθεσης της ομάδας και με αποκλειστικά Έλληνες ηθοποιούς.

Η παράσταση και η ενέργεια των τεσσάρων περφόρμερς με συνεπήρε από το πρώτο λεπτό. Και να ήξερα τι πήγαινα να δω, πάλι προ εκπλήξεως θα βρισκόμουν! Η παράσταση εκτυλίσσεται σαν ταχύτατη ταινία βωβού κινηματογράφου. Αργείς λίγο να καταλάβεις ότι η ιστορία είναι μια παραλλαγή του μύθου της Χιονάτης, αλλά αυτό το κάνει ακόμα πιο ωραίο….

Πρόκειται για μιμική, ένα χορογραφημένο θέατρο χωρίς λόγο. Οι υπέροχες 30’s μουσικές, η αλήθεια των ηθοποιών, τα άχρονα, αλλά παλλαϊκά, κοστούμια, σε συνδυασμό με πάρα πολύ κίνηση (σε σημείο εξαντλήσεως) εκτινάσσουν τη διάθεση του θεατή. Οι τέσσερις ηθοποιοί ακούραστοι, εκφραστικότατοι, χαμογελαστοί, εναλλάσσουν ρόλους, χορεύουν και αλλάζουν τις καρτέλες που προωθούν την υπόθεση, όπως και στις βωβές ταινίας….

Η Χιονάτη, όμως, ζει στο 1930, έχει έναν μπαμπά που φεύγει στον πόλεμο και μια μητέρα που ζηλεύει την σχέση της κόρης της με τον άντρα της. Οι ήρωες περνάνε μέσα από πολλές περιπέτειες παίζοντας, χορεύοντας, κάνοντας ακροβατικά, ερωτεύονται, μαλώνουν, πεθαίνουν, ανασταίνονται. Τα ελάχιστα αντικείμενα χρησιμοποιούνται ποικιλοτρόπως (εκπληκτική η σκηνή του τρένου με ομπρέλες για ρόδες, ένα κάδρο για παράθυρο και ταλκ για ατμό!).

Παρά την πλήρη έλλειψη λόγου, η παράσταση είναι γεμάτη χιούμορ και δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει αδιάφορο τον θεατή. Για όσους πιστεύουν ότι η κατάληξη της παράστασης είναι μια αναφορά στο «Τα κόκκινα παπούτσια», να σημειώσω ότι τελικά πρόκειται για το αυθεντικό τέλος του παραμυθιού των αδερφών Γκριμ, το οποίο, όμως, συχνά παραλείπεται από τις παιδικές εκδόσεις, λόγω της αγριότητάς του,.

Δεν έχω λόγια να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου για αυτή την γεμάτη χαρά, ευρηματικότατη και αριστουργηματική παράσταση που είδα. Σκηνοθετική επιμέλεια: CakeTree Theatre London & Στέφανος Αχιλλέως, χορογραφία: Γεώργιος Ανδρουλάκης. Παίζουν επίσης: Έλενα Μεντζέλου και Χρυσάνθη Παπαγεωργίου.

Προς το παρόν μπορείτε να την απολαύσετε το Σάββατο 10/5/ στις 22.00 στο Bios και αναμείνατε την παρουσίασή της την επόμενη θεατρική σεζόν!

«Ψέματα ή Αλήθεια»

Μια ιστορία για την παραμυθοχώρα, στην οποία όλα πληρώνονται με παραμύθια και τα χρήματα εκεί ήταν περιττά (γιατί ένα παραμύθι να άκουγες την ημέρα, ήταν σαν να είχες αποταμιεύσει χιλιάδες λίρες και φλουριά και ακόμα και η πείνα περνούσε) γίνεται αφετηρία για να ακουστούν παραδοσιακά παραμύθια, αλλά και να εκτυλιχθεί μια πολιτική παράσταση που σχολιάζει τα σημερινά τεκταινόμενα…

Η ομάδα “Mind the Gap in Theatre” με αυτή την παράσταση πήρε το πρώτο βραβείο στο 1st Handmade and Recycled Theater Festival που διοργάνωσε το Fabrica και τον Ιούνιο θα την παρουσιάζει και στο Up the W-all festival, στο θέατρο Vault. Ψυχή της ομάδας και μοναδικός άντρας, ο πολύ καλός ηθοποιός, Νίκος Αξιώτης (γνωστός μας ως Μασίστας από την τελευταία διαφήμιση της Trident), ο οποίος μαζί με την Ελεάννα Σταθοπούλου έγραψαν το κείμενο. Η Νίκη Κατσαρού είναι το τρίτο μέλος της ομάδας, ενώ η Δήμητρα Σύρου, ψυχολόγος και ηθοποιός, ανέλαβε την σκηνοθεσία.

Εξαιρετική η σκηνογραφική άποψη (Ελ.Σταθοπούλου): κάθε κομμάτι της παράστασης έχει τα δικά του χρώματα, τα δικά του αντικείμενα, τα οποία δεν χρησιμοποιούνται στα επόμενα κομμάτια! Το πρώτο μέρος δεν θα μπορούσε να είναι πιο χειροποίητο, καθώς όλα τα αντικείμενα είναι πλεγμένα στο χέρι (ακόμα και τα γαϊδούρια που μεταφέρουν την άμαξα) και διαθέτουν πολύ χρώμα. Τα επόμενα κομμάτια γίνονται σταδιακά όλο και πιο σκοτεινά. Έτσι, στο δεύτερο κυριαρχεί το γκρι και το άσπρο, μετά το μαύρο, για να φτάσουμε στο απόλυτο σκοτάδι, στην σημερινή δικτατορία!!! Στην ουσία η ιστορία μέσα από παραμύθια μας μιλά για το πώς μια ιδανική κοινωνία καταλήγει να στερεί ένα ένα τα δικαιώματα των πολιτών της και συγχρόνως να τους απομυζά! Ένας μαυροπίνακας στο βάθος της σκηνής χρησιμοποιείται χρηστικά, διδακτικά, επεξηγηματικά, αλλά παραπέμπει, επίσης, και σε άλλες εποχές, τότε που οι άνθρωποι είχαν καθημερινή επαφή με την αφήγηση παραμυθιών!

Ιδιαίτερες είναι και οι μουσικές που ακούγονται κατά την διάρκεια του έργου, είτε από τα χείλη των ηθοποιών, είτε ηχογραφημένες. Τραγούδια παραδοσιακά μπλέκονται όμορφα με Θεοδωράκη, Ιωαννίδη και Αλεξίου, τραγούδια που ποτέ δεν θα μπορούσες να τα σκεφτείς σε μια παράσταση (μη στρατευμένη), βρίσκουν την θέση τους και δένουν υπέροχα το ένα με το άλλο!

Σήμερα (09/05) στο Bob festival στο bios στις 21.30,

τον Ιούνιο στο Vault

και από του χρόνου πάλι…

https://www.youtube.com/watch?v=bT13xAhjIjM

https://www.facebook.com/events/314037315415465/

«Μόνον ωραία…»

Άλλη μια νεανική παράσταση, αυτή την φορά, όμως, μουσική παράσταση που στηρίζεται σε αληθινή ιστορία. Το ημερολόγιο της όμορφης Καίτης, της γιαγιάς της Κατερίνας Μαυρογεώργη, ζωντανεύει μέσα από αφηγήσεις και μουσικά κομμάτια. Η Καίτη, προσφυγοπούλα από την Σμύρνη, όπως λέει η ίδια ήταν «μόνον ωραία κι όχι καλή». Μας περιγράφει την ζωή της από την εφηβεία της μέχρι τον θάνατο του άντρα της το 1978 (πριν, ακόμα, γεννηθεί η εγγονή που θα πάρει το όνομά της), με λόγο, συνήθως, ελλειπτικό, άλλοτε στακάτο, άλλοτε ποιητικό!

Ο έρωτας, ο αρραβώνας, ο γάμος, τα έξι παιδιά, ο πόλεμος, οι αθώες ζήλειες, ο θάνατος του ενός γιου, ο ξενιτεμός του πρωτότοκου και πιο αγαπημένου, τα πρώτα εγγόνια. Με τον θάνατο του αγαπημένου της άντρα, με τον οποίο ήταν ερωτευμένη μέχρι την τελευταία στιγμή, σταματά να γράφει. Όταν το ημερολόγιο παραδίδεται στην συνονόματη Κατερίνα Μαυρογεώργη, αυτή το κάνει παράσταση με την σύμπραξη της Δανάης Επιθυμιάδη και του Φώτη Καραμπά.

Δυο μικρόφωνα, ένα συνθεσάιζερ και δύο φορέματα εποχής αποτελούν τα μόνο υλικά για το στήσιμο αυτής της ιδιαίτερης περφόρμανς. Οι δυο κοπέλες αφηγούνται και τραγουδούν ενώ ο Φώτης τις ακολουθεί παίζοντας, τραγουδώντας αλλά και υποδυόμενος, όποτε χρειάζεται, τον παππού της Κατερίνας, που δεν γνώρισε. Υπέροχα τραγούδια, σύγχρονα αλλά και της εποχής, δένουν και προωθούν την αφήγηση της Καίτης, η οποία ήταν μόνον ωραία!
Μια απλή, και συγχρόνως, γλυκιά παράσταση, όπως τα γλυκά που έφτιαχνε ο άντρας της Καίτης στο ζαχαροπλαστείο του. Παίχτηκε φέτος στο θέατρο Skrow και στο Soirée de Votanique και πιθανόν να επαναληφθεί.

http://www.bobfestival.gr/Bob_Theatre_Festival_2014/Monon_Oraia.html

Προτείνουμε:

Η κολεξιόν, Εμπορικόν

Interview (με ελεύθερη συνεισφορά), Fabrica +Ανάδυση

Δον Ζουάν / Φονιάς (με ελεύθερη συνεισφορά), Fabrica

Κόλχαας, Τόπος Αλλού

Μορφές από το έργο του Βιζυηνού, Σφενδόνη

Πνιγμονή/Ψυχολογία Συριανού συζύγου / Elizadeth, Vault

Η πόρνη από πάνω, Βασιλάκου+Σφενδόνη

Draculam / Φεύγουσα Κόρη, Φούρνος

7ο Φεστιβάλ Σώματα και Αντικείμενα σε Κίνηση, Φούρνος

Βυθός / Φέτα με την Βασίλισσα, 104