Πνεύμα Θεατρικό

16:32 1/7/2012 - Πηγή: Attiki Press

Δυο παραστάσεις σε θερινό σινεμά κι άλλη μία σε ένα underground bar!

από την Ηρώ Μητρούτσικου

Ο γνωστός μας άγνωστος κύριος Γκάτσος

Δύο τελευταίες βραδιές για την μουσικοθεατρική παράσταση-φόρο τιμής στον Νίκο Γκάτσο για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Η παράσταση βασίζεται σε δικά του κείμενα και στο βιβλίο της Αγαθής Δημητρούκα «Πουλάμε τη ζωή, χρεώνουμε τον θάνατο».

Μια παράσταση με ζωντανή μουσική, φτιαγμένη σαν θέατρο

στο ραδιόφωνο. Ερμηνεύουν και παίζουν μουσική οι ηθοποιοί-μουσικοί- τραγουδιστές Τάσος Αντωνίου, Θεοδώρα Ευγενάκη, Μαρία Κόμη-Παπαγιαννάκη. Επίσης εμφανίζεται και η σκηνοθέτις Μάνια Παπαδημητρίου με πιο συγκινητική την στιγμή που σηκώνεται η πιανίστα για να καθίσει η ίδια στο πιάνο, να παίξει και να τραγουδήσει! Επίσης, στον ρόλο του Νίκου Γκάτσου εμφανίζεται ο Αγαπητός Μανδαλιός.

Τα δραματικά μέρη της παράστασης δένουν με τους στίχους του ποιητή και μαθαίνουμε πολλές πληροφορίες για την ζωή και το ήθος του. Θα προτιμούσα ίσως η παράσταση να μην είναι τόσο επικεντρωμένη στο ζευγάρι Γκάτσου-Δημητρούκα, αλλά ήταν αναπόφευκτο, όταν αφετηρία αποτελεί αυτό το βιβλίο.

Η παράσταση ήταν απλή και συγκινητική, τα τραγούδια ερμηνευμένα με συναίσθημα και πάθος και οι φωνές των παιδιών υπέροχες. Αναδείχτηκε και η πολιτική ματιά του ποιητή, αν και πιστεύω ότι το τελευταίο μέρος της παράστασης, το καθαρά πολιτικό δηλαδή, μας πετάει έξω από τον έντονα συναισθηματικό και αισθησιακό κόσμο που ήμασταν μέχρι εκείνη την στιγμή.

Ευχάριστη έκπληξη το κινηματοθέατρο Τριανόν (μετρό Βικτώρια ή Αττική), το οποίο ανοίγει το καλοκαίρι και γίνεται θερινό! Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η παράσταση φτιάχτηκε για το μικρό θέατρο της Επιδαύρου, στο οποίο και έκανε πρεμιέρα το προηγούμενο καλοκαίρι και έκτοτε δεν έχει σταματήσει να παίζεται! Όσοι, λοιπόν, δεν το είδατε μένουν ακόμα δύο καλοκαιρινές βραδιές σαν θερινό σινεμά με υπέροχα τραγούδια κι όχι μόνο.

Πεθαίνω σαν χώρα

Στο ίδιο κινηματοθέατρο παρακολούθησα το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη. Είναι ένα κείμενο του 1978, το οποίο φέτος τον χειμώνα έγινε και χοροθέατρο από την ομάδα Paraccoon∙ έχει παιχτεί και στο Φεστιβάλ Αθηνών, το 2007, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού (ο οποίος φέτος ανεβάζει πάλι στο φεστιβάλ το «Insenso» του ίδιου συγγραφέα).

Έχω ξαναπεί ότι δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τα έργα του Δημητριάδη, αλλά και η παράσταση που παιζόταν στο Τριανόν, σε σκηνοθεσία Τάσου Σαγρή, θεωρώ ότι δεν βλεπόταν. Δεν είχε κανένα θεατρικό ενδιαφέρον, καλύτερα να διαβάζαμε μόνοι μας το κείμενο. Ξεκίνησε με ένα βίντεο μεγάλης διάρκειας, χωρίς αφηγηματική ροή, χωρίς δηλαδή αρχή, μέση και τέλος, χωρίς καμία εξέλιξη, απλά εικόνες καταστροφής ξανά και ξανά και ξανά! Το ίδιο θέμα από διαφορετικά μέρη του κόσμου. Κι έπειτα ακολούθησε η διήγηση τεσσάρων γυναικών διαφορετικής ηλικίας για την ολοκληρωτική κατάρρευση μιας κοινωνίας και της δικής τους απάντησης σ’ αυτήν. Η σκηνοθεσία υποτυπώδης, χωρίς κανένα ενδιαφέρον και συνεχώς επαναλαμβανόμενη. Οι τέσσερις ηθοπ