Ποιος Έλληνας τολμά να φάει φέτα με την Βασίλισσα;

09:42 3/6/2014 - Πηγή: Attiki Press

Φέτα με την βασίλισσα

Η παράσταση «Feta with the Queen» της Κατερίνας Βρανά είναι μια παράσταση που εμπνεύστηκε στο Λονδίνο και η οποία ταξίδεψε σε διάφορες πόλεις για να καταλήξει στην Αθήνα μας. Πρόκειται για μια παράσταση stand up comedy, η οποία συνδυάζει το ελληνικό με το αγγλικό στοιχείο, εξού και ο τίτλος «Φέτα με την βασίλισσα». Ένας πιο ανέμπνευστος τίτλος θα ήταν -παραφράζοντας την ταινία- «Μια Ελληνίδα στο Λονδίνο», καθότι μας περιγράφει όλες τις περιπέτειες που αντιμετωπίζει ως μελαχρινή γυναίκα με άφρο μαλλί

σε αυτή την κρύα χώρα, που δεν έχει καν μίκτη στις βρύσες, που οι άντρες είναι διαφορετικοί και που δεν μπορείς, με τίποτα, να βρεις σουβλάκι!
Το stand up είναι ένα ιδιαίτερο θεατρικό είδος, με αυστηρούς κανόνες, παρότι φαίνεται αυτοσχεδιαστικό, λόγω της αμεσότητας της απεύθυνσης του ηθοποιού ή του περφόρμερ στο κοινό. Είναι, όμως μια παράσταση με κείμενο γραμμένο και δομημένο, όντας ταυτόχρονα απολύτως σκηνοθετημένη και χορογραφικά εκτελεσμένη. Επιτέλους, ένα stand up είναι ένα ανδροκρατούμενο είδος, το οποίο πιο παλιά χαρακτηριζόταν, κυρίως από φαλλοκρατικές ιστορίες και αρκετές βωμολοχίες. Πολλοί σύγχρονοι περφόρμερς έχουν καταφέρει και το έχουν αλλάξει αυτό. Όμως η συγκεκριμένη παράσταση πάει ένα βήμα πιο πέρα, είναι γραμμένη από γυναίκα και φτιαγμένη και για γυναίκες θεατές, αλλά όχι μόνο!
Αυτό που προσλαμβάνει ο θεατής, στην ουσία, πέρα από το μεστό και ουσιαστικό χιούμορ της Βρανά είναι αφ’ενός το αποτέλεσμα της αφοσιωμένης ενασχόλησής της με το είδος, του οποίου τους κανόνες χειρίζεται μαεστρικά και αφ’ετέρου στοιχεία της ίδιας της προσωπικότητάς της, τα οποία αποκαλύπτονται μέσα από την ιδιότητά της ως σεναριογράφου της παράστασης.
Στην ουσία πρόκειται για ένα μονόλογο που φανερώνει την ιδιαίτερη μοναδική και προσωπική ματιά της Βρανά στον κόσμο, τα στερεότυπα που της έχουν αποδωθεί και έχει αποδώσει κατά την παραμονή της στην Μεγάλη Βρεττανία και τα ταξίδια της στον κόσμο ως Ελληνίδα της διασποράς. Το κείμενο της παράστασης είναι πέρα για πέρα αληθινό και βαθύ και δεν στοχεύει στο αστείο ως αυτοσκοπό. Το γέλιο προκύπτει από την αλήθεια, η οποία βρίσκεται πίσω από τον λόγο, και ρέει αβίαστα και αδιάκοπα από την αρχή ως το τέλος της παράστασης. Ο ρυθμός είναι εξαιρετικός και κρατάει την προσοχή του κοινού στο ιδανικό επίπεδο, ώστε να είναι πάντα τεταμένη, χωρίς όμως να το κουράζει. Η δε ερμηνεία της είναι πραγματικά απολαυστική. Άμεσα συμπαθής, απευθύνεται στον καθένα χωρίς να προσβάλλει, με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο που κερδίζει, ενώ δεν φοβάται να είναι απόλυτα ειλικρινής και αληθινή. Η Κατερίνα Βρανά έχει παρουσιάσει την παράστασή της στην Αγγλία, στην Αμερική, στην Αυστραλία και πλέον και στην Ελλάδα έχοντας αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές.

Blasted-Ερείπια

Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα την Σάρα Κέιν. Ήταν ψυχοπαθής, μανιοκαταθλιπτική, συγγραφέας θεάτρου. Είχε σπουδάσει θέατρο, αλλά πρόλαβε να γράψει πέντε έργα μέχρι να αυτοκτονήσει, το 1999, σε ηλικία 28 ετών. Τα έργα της διακατέχονται από πολύ βία, σεξ, αλλά και ευαισθησία και αγάπη. Στην Ελλάδα μάς την γνώρισε η Ρ.Πατεράκη και ευρέως γνωστή έγινε με την παράσταση «Καθαροί πια» σε σκηνοθεσία Λ. Βογιατζή. Προσωπικά, το μόνο της έργο που μου αρέσει είναι το «Λαχταρώ», το οποίο το είδα το 2003 πάλι από τον Βογιατζή. Είπα, όμως, να της δώσω άλλη μια ευκαιρία και να πάω να δω το πρώτο της έργο «Blasted». Η λέξη blasted δεν μεταφράζεται ακριβώς (καταραμένος, μεθυσμένος, αυτό που έχει εκραγεί κ.τ.λ.), έτσι θεωρώ ότι καλώς προστέθηκε δίπλα στον αγγλικό τίτλο και μια μετάφρασή του.
Στο έργο παρακολουθούμε ένα ζευγάρι σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου (ωραίο σκηνικό, Ελ. Μανωλοπούλου). Ο άντρας, μεσήλικας, με κατεστραμμένους πνεύμονες και συκώτι, που δεν σταματάει το αλκοόλ και το τσιγάρο παρότι γνωρίζει ότι δεν του μένει πολύς χρόνος ζωής, ενώ η γυναίκα, νέα, είναι πρώην σχέση του (όταν προφανώς ήταν ανήλικη), με δικά της κι αυτή προβλήματα, κρίσεις κ.τ.λ. Δυο άνθρωποι, λοιπόν, ερείπια, απελπισμένοι και στερημένοι από αγάπη. Εκπληκτικές ερμηνείες και από τον Ακύλλα Καραζήση και από την Λένα Παπαληγούρα. Χρόνια είχα να δω τον Καραζήση σε ρεσιτάλ ερμηνείας…
Έξω από το δωμάτιο, κάπου στην Αγγλία, μαίνεται ένας απροσδιόριστος πόλεμος (έμπνευση-αφορμή για την Κέιν να γράψει το έργο, αποτέλεσαν οι φρικαλεότητες του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία). Μία έκρηξη βάζει τον πόλεμο και μέσα στο δωμάτιο. Μέχρι εκείνη την στιγμή παρακολουθούσα με σχετικό ενδιαφέρον την παράσταση. Το μόνο που με ενοχλούσε ήταν η γιγαντοοθόνη της τηλεόρασης που είτε έπαιζε αγγλικό ποδόσφαιρό, είτε την κρίση στην Ουκρανία. Προσπάθησα και την αγνόησα. Μετά, όμως, δεν καταλαβαίνεις γιατί γίνεται ό,τι γίνεται και που αποσκοπεί. Έψαχνα, μήπως απλά φύγαμε από τον ρεαλισμό και πήγαμε σε κάποιο εφιάλτη του πρωταγωνιστή. Όχι, όμως, υποτίθεται ότι είναι πραγματικότητα και μέσα στο δωμάτιο εισβάλλει ένας τεράστιος, γεροδεμένος μαύρος (Μιχ. Αφολάνιο ) που συνομιλεί με τον μεσήλικα, κλαίει γιατί σκότωσαν και βίασαν την κοπέλα του, και στο τέλος βιάζει τον άντρα ο οποίος δεν αντιστέκεται, και μετά του βγάζει τα μάτια… Στο τέλος ξαναεμφανίζεται η κοπέλα. Την πρώτη φορά έχει εκπορνευτεί και κουβαλά μαζί της ένα παρατημένο μωρό. Όταν αυτό πεθαίνει, ο άντρας από την πείνα τρώει ένα μέλος του και στο τέλος, ενώ αυτός πεθαίνει, αυτή ξαναεμφανίζεται ως πόρνη-Αφροδίτη. Τι να πω, προφανής σκηνοθεσία (Δημ. Τάρλοου) ενός κειμένου που αν δεν ανέβει συμβολικά, εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλει κάποιος να το δει…