Πόσιμο νερό από λύματα υπονόμων

14:48 25/10/2014 - Πηγή: Attiki Press

Θα μπορούσαν άραγε τα λύματα των υπονόμων να παρέχουν νερό πιο «καθαρό» από αυτό που τρέχει από τις βρύσες των σπιτιών μας;

Το μέρος που μπορεί να «δώσει» απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι η μικρή αλλά άκρως αστικοποιημένη πόλη-κράτος της νοτιοανατολικής Ασίας: η Σιγκαπούρη.

Στη νησιωτική αυτή χώρα ζουν 5 εκατομμύρια άνθρωποι σε λιγότερα από 750.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης και, παρότι η Σιγκαπούρη φημίζεται για τη «δυνατή» της οικονομία, της λείπει ένα πολύ πολύτιμο αγαθό:

το νερό.

Η ασφάλεια του νερού αποτελεί εδώ και καιρό εθνική προτεραιότητα στη Σιγκαπούρη, η οποία καλύπτει τις μισές της ανάγκες σε νερό με εισαγωγές από τη γειτονική Μαλαισία, γράφει η Meera Senthilingam για τη στήλη Future Cities του CNN.

«Προετοιμαζόμαστε για την ημέρα που δεν θα υπάρχει σε ισχύ καμία συμφωνία για το νερό και θα πρέπει να καλύψουμε τις ανάγκες μας» ανέφερε ο Διευθύνοντας Σύμβουλος του Διοικητικού Συμβουλίου των αντίστοιχων ΔΕΚΟ της χώρας, Chew Men Leong.

Η συμφωνία που έχει συνάψει η χώρα με τη Μαλαισία πρόκειται να λήξει το 2061, οπότε μέχρι τότε υπάρχει αρκετός καιρός για να προετοιμαστεί κατάλληλα για το ενδεχόμενο αυτό, σημειώνει η αρθρογράφος.

Η στρατηγική της Σιγκαπούρης για την «ενυδάτωση» του έθνους της βασίζεται σε τέσσερις πυλώνες: στις εισαγωγές, τις μονάδες αφαλάτωσης, την αποτελεσματική απορροή των όμβριων υδάτων και την ανακύκλωση των αποβλήτων.

Το νερό της βροχής συλλέγεται μέσω ενός δικτύου αποχετεύσεων, καναλιών, ποταμών, ομβρίων υδάτων, λιμνών και δεξαμενών συλλογής με στόχο να αναλογεί στα δύο-τρίτα των αναγκών της χώρας.

Ωστόσο, η «πραγματική» ελπίδα της χώρας έγκειται στην τεχνολογία μεμβρανών για τη διαχείριση των λυμάτων, που είναι γνωστή ως «NEWater» και η οποία δημιουργήθηκε από τις δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας της χώρας.

Τα λύματα περνούν από μια σειρά τεσσάρων σταδίων, μέσα από διάφορα εμπόδια και μεμβράνες, όπου «απαλλάσσονται» από τα στερεά απόβλητα, τους μικροοργανισμούς και άλλες προσμείξεις, με αποτέλεσμα να προκύπτει πόσιμο νερό για χρήση από τον άνθρωπο και τις βιομηχανίες.

Μετά από μία δεκαετία, η τεχνολογία αυτή ανταποκρίνεται στο 30% των αναγκών της Σιγκαπούρης σε νερό, με τα σχέδια για το μέλλον να κάνουν λόγο για τριπλασιασμό του ποσοστού αυτού μέχρι το 2060.