«Πού πήγαν τα λεφτά;»: Το ερώτημα-μπούμερανγκ του Γιώργου Παπανδρέου

14:17 10/5/2013 - Πηγή: Attiki Press

Tου Αριστείδη Αποστόλου ([e-mail])

Ένα μάλλον… διαχρονικό ερώτημα διετύπωσε, πριν από περίπου τρεισήμισι χρόνια, ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και υποψήφιος πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου. «Πού πήγαν τα λεφτά;», ρώτησε ο κ. Παπανδρέου, απευθυνόμενος στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή

και στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από την κυβέρνησή του. Τότε (Σεπτέμβριος του 2009), ο κ. Παπανδρέου είχε αποφανθεί ότι «τα χρήματα πήγαν στις πελατειακές σπατάλες, την αδιαφάνεια και τη διαφθορά» και πρόσθεσε ότι ο ίδιος – στην περίπτωση που εκλεγεί πρωθυπουργός – είναι αποφασισμένος να συγκρουστεί με αυτά τα φαινόμενα.

Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους: ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε το τιμόνι του κράτους, διαπίστωσε ιλιγγιώδες δημόσιο έλλειμμα, δήλωσε – εμμέσως πλην σαφώς – αδυναμία να το διαχειριστεί και ζήτησε τη βοήθεια των «εταίρων» του για να τον βγάλουν από το αδιέξοδο˙ βυθίζοντας τη χώρα στην ατέρμονη περιπέτεια του μνημονίου. Σήμερα, η αρχική ερώτηση του κ. Παπανδρέου μπορεί να επαναληφθεί, με αποδέκτη αυτή τη φορά τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν αναφερόμαστε σε κρατικό χρήμα, αλλά σε κομματικό.

Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, στο ΠΑΣΟΚ έγινε κακοδιαχείριση χρήματος επί προεδρίας Παπανδρέου, με αποτέλεσμα το Κίνημα να έχει σήμερα χρέος που αγγίζει τα 125 εκατ. ευρώ, όταν κατά το έτος 2003 (τελευταίο έτος προεδρίας Κ. Σημίτη) δεν ξεπερνούσε τα 18 εκατ. Όπως μάλιστα δήλωσε ο νυν πρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος, κατά την περίοδο 2003-2011 το χρέος αυξανόταν κατά 10 εκατ. ευρώ, ετησίως. Σήμερα, ο κ. Παπανδρέου καλείται να απαντήσει στο βασικό ερώτημα για το πού πήγαν τα λεφτά. Η κατάσταση γίνεται πιο επώδυνη για αυτόν, εάν σκεφτεί κανείς πως ο άνθρωπος που θα έσωζε την Ελλάδα από τη σπατάλη και την κακοδιαχείριση (σύμφωνα με δικές του εκφράσεις), βρίσκεται τώρα υπόλογος για χρέη στο ίδιο του το κόμμα. Σε κάθε περίπτωση, είναι λυπηρό για έναν άνθρωπο, τον οποίο κάποτε πίστεψε και στήριξε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, να νιώθει πως η δημόσια εικόνα του αποδομείται σταδιακά, χάνοντας σιγά-σιγά αυτό που ο ίδιος επιθυμεί όσο τίποτα άλλο να διατηρηθεί: την υστεροφημία του.