Σινεμά με άρωμα Ευρώπης

09:48 6/12/2013 - Πηγή: Attiki Press

από την Αγγελική Γκαλμπένη

Κάτι πολύ ωραίο εκπέμπει σήμα απ’ την Ευρώπη. Κάτι που ξεφεύγει από τον χολιγουντιανό καταιγισμό ταινιών που, λόγω των ευκολιών που τους δίνει η τεχνολογία, βασίζουν τις περισσότερες ταινίες τους πια εκεί! Δύο νέες παραγωγές, με υπογραφή Ελλάδας η μία και Βελγίου η δεύτερη, στρέφουν τα βλέμματα του κοινού στη γηραιά Ήπειρο.

Wild Duck

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ, 2012, Σενάριο- σκηνοθεσία: Γιάννης Σακαρίδης/Διευθυντής φωτογραφίας: Jan Vogel/Πρωτότυπη μουσική: Χρίστος Παπαγεωργίου/

Παραγωγή: Athens Filmmakers’Co-operative

Η παρακολούθηση των κινητών τηλεφώνων, σε σχέση με την σύγχρονη επικαιρότητα, που θέτει πολιτικά πρόσωπα στο μικροσκόπιο, βγάζοντας στη φόρα τα αδημοσίευτα σχέδια τους, έρχεται ξανά στο επίκεντρο με την ταινία «Wild duck» του Έλληνα Γιάννη Σακαρίδη.

Ένας υπάλληλος σε γνωστή εταιρεία κινητής τηλεφωνίας (Γιώργος Πυρπασόπουλος) αναθέτει σε έναν πρώην εργαζόμενο (Αλέξανδρος Λογοθέτης) την αποστολή να εντοπίσει παράνομες κεραίες, που έχουν τοποθετηθεί για την παρακολούθηση συνομιλιών σημαντικών προσώπων. Ο δεύτερος εντοπίζει μια παράνομη κεραία να έχει τοποθετηθεί σε ένα διαμέρισμα, σε παραθαλάσσιο προάστιο της Αθήνας. Θέλοντας να ανακαλύψει ποιοί κρύβονται πίσω από τις υποκλοπές, παρακολουθεί τις τηλεφωνικές συζητήσεις κάποιων ενοίκων της ίδιας πολυκατοικίας. Η κίνηση του αυτή, όμως, τον εμπλέκει πολύ βαθύτερα στην υπόθεση απ’ ό,τι περίμενε, δένοντας τον συναισθηματικά με τη καρκινοπαθούσα κυρία του πάνω ορόφου (Θέμις Μπαζάκα).

Την ευρηματική σκηνοθεσία του Γιάννη Σακαρίδη, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο αλλά και το μοντάζ, έρχεται να συμπληρώσει η συγκλονιστική ερμηνεία του Αλέξανδρου Λογοθέτη στον ρόλο του Δημήτρη, ο οποίος, χωρίς περιττές φαμφάρες, κατάφερε να χαρίσει σε έναν μάλλον συμβατικό ρόλο μια πολυδιάστατη ερμηνεία, ενώ στα συν της ταινίας είναι και η φωτογραφία δια χειρός Jan Vogel. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, δε θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε την σημαντική ερμηνεία του Ηλία Λογοθέτη σε έναν ρόλο έκπληξη. Στα αρνητικά της ταινίας, το μόνο που είναι άξιο αναφοράς, είναι η κίνηση της κάμερας, που συχνά έδινε την εντύπωση της αστάθειας, χωρίς αυτό να μπορεί να δικαιολογηθεί σκηνοθετικά. Μια ταινία που αξίζει να δείτε, όχι μόνο για την ευαίσθητη θεματολογία της, αλλά και γιατί συμβολίζει το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για τον ελληνικό κινηματογράφο. Στην παρουσίαση της ταινίας στον κινηματογράφο ΙΝΤΕΑΛ, στα πλαίσια του 26ου Πανοράματος ευρωπαϊκού κινηματογράφου, παρευρέθηκαν οι περισσότεροι συντελεστές, ενώ ο σκηνοθέτης εκμυστηρεύτηκε ότι έναυσμα του για την δημιουργία της ταινίας, ήταν ένα όνειρο που είχε δει στην Κρήτη, ενώ το σενάριο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ο Γιάννης Σακαρίδης, λοιπόν, έκανε με αυτήν την ταινία το όνειρο του πραγματικότητα κι εμείς ελπίζουμε να υλοποιηθούν κι άλλες τόσο αξιόλογες δουλειές για τις ελληνικές αίθουσες.

Ραγισμένα Όνειρα (The Broken Circle Breakdown)

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ, 2012 /Σκηνοθεσία: FELIX VAN GROENIGEN

Ο σκηνοθέτης κατάφερε να συνδυάσει μέσα σε 111 λεπτά βαρύγδουπες έννοιες, όπως η δύναμη της ψυχής, η μουσική ως τρόπος ζωής, τα τατουάζ ως συναισθηματική έκφραση και όλα αυτά βάζοντας στο μικροσκόπιο τη σχέση δύο ανθρώπων, από την πρώτη γνωριμία τους έως το τέλος. Η Ελίζε (Veerle Betens) και ο Ντιντιέρ (Johan Heldenbergh) γνωρίζονται τυχαία μια μέρα στο μαγαζί που δουλεύει η πρώτη. Αν και φαίνονται αταίριαστοι στην αρχή, δένονται με έναν τρόπο που φαντάζουν αχώριστοι. Καρπός του έρωτα τους η μικρή Μέιμπελ (Nell Cattrysse), η οποία δίνει άλλη διάσταση στη ζωή του μποέμικου ζευγαριού, μετατρέποντας τους σε μια στοργική οικογένεια. Η μοίρα τους επιφυλάσσει μια δυσάρεστη έκπληξη, όταν ανακαλύπτουν ότι η μικρή Μέιμπελ στα εφτά της χρόνια έχει να αντιμετωπίσει τον καρκίνο. Δυνατές εικόνες συμπαράστασης των φίλων που στέκονται στο πλευρό της οικογένειας με τον δικό τους τρόπο. Το βαρύ κλίμα της ταινίας έρχονται να γλυκάνουν έξυπνα ατμοσφαιρικά πλάνα, αλλά και οι σχέσεις των ανθρώπων που μεταβάλλονται σχεδόν ασυνείδητα απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, όπως και η παρακολούθηση της αλλαγής της συμπεριφοράς των ηρώων μέσα από την καθημερινότητα που βιώνουν.

Αψεγάδιαστη ταινία, που χωρίς εφέ και πολυτέλειες άνετα στέκεται δίπλα στις μεγάλες χολιγουντιανές παραγωγές. Διακρίνονται αρκετές ομοιότητες βέβαια, με την ταινία «Walk the line» του James Mangold (πρωταγωνιστούσε ο Joaquin Phoenix και η Reese Witherspoon), αλλά η ιστορία της επικείμενης ταινίας ξεφεύγει απ’ τον ρηχό χαρακτηρισμό -στη συγκεκριμένη περίπτωση- της αντιγραφής, μια και η θεματολογία επικεντρώνεται αλλού. Αυτό που ίσως φέρνει στο μυαλό την σύγκριση, είναι το είδος της μουσικής και τα live που παίζουν σημαντικό ρόλο και στις δύο ταινίες. Η μουσική στο σύνολο της είναι απ’ τα μεγάλα ατού αυτής της ταινίας. Πολύ προσεγμένη απ’ όλες τις πλευρές, με εξαιρετικές ερμηνείες. Το έργο είχε γραφτεί αρχικά, ως θεατρικό, από τον πρωταγωνιστή της ταινίας Γιόχαν Χέλντινγκμπερχ, ενώ σε σενάριο το διασκεύασε ο Φίλιξ Βαν Χούνικεν που σκηνοθέτησε και την ταινία. Δυστυχώς, η αφέλεια με την οποία έγινε η μετάφραση για χάριν των υποτίτλων έρχεται σε αντίθεση με την προσεγμένη δημιουργία της ταινίας! Καθότι, όπως ανέφερα παραπάνω, η μουσική και τα τραγούδια παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στο έργο, μέσα σε αυτά και οι στίχοι των τραγουδιών, θεωρώ μεγάλη παράληψη την μετάφραση τους για το ελληνόφωνο κοινό.