Σρέντερ Τουρκία: Φερέφωνο του Πούτιν ο Γερμανός πρώην καγκελάριος

10:15 4/2/2021 - Πηγή: Attiki Press

Ο Γκέρχαρντ Φριτς Κουρτ Σρέντερ μας είναι γνωστός από την επιτυχημένη εν πολλοίς θητεία του στην γερμανική καγκελαρία από το 1998 έως το 2005. Είναι ο προκάτοχος της Άνγκελα Μέρκελ, καθώς το κόμμα του βγήκε δεύτερο στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2005, οπότε μετά από τρεις εβδομάδες διαπραγματεύσεων αποχώρησε για να ανοίξει τον δρόμο στην Καγκελάριο της καρδιάς των Γερμανών. Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι πως ο Σρέντερ, λίγους μόνο μήνες μετά

την αποχώρησή του από την καγκελαρία, προσελήφθη στην ρωσική ενεργειακή εταιρεία Gazprom. Όχι βέβαια ως απλός υπάλληλος, αλλά ως διευθυντικό στέλεχος, ενώ παράλληλα διατηρεί τις θέσεις του πρόεδρου του ΔΣ της Nord Stream, της κοινοπραξίας η οποία κατασκευάζει τον επίμαχο αγωγό και του επικεφαλής του εποπτικού συμβουλίου της μεγαλύτερης ρωσικής πετρελαϊκής εταιρείας, της Rosneft.

Όλα τα παραπάνω πιστοποιούν τη στενή σχέση που έχει αναπτύξει με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, γεγονός που έχει προξενήσει εχθρότητα στην πατρίδα του τη Γερμανία, καθώς πολλοί θεωρούν ανάρμοστο για έναν πρώην Γερμανό Καγκελάριο να είναι μαριονέτα του Ρώσου προέδρου. Ο Σρέντερ έχει πάρει όμως τον ρόλο του στα σοβαρά και όχι μόνο λειτουργεί ως διαμεσολαβητής με τις επαφές του μεταξύ των Ρώσων και άλλων διεθνών παικτών, αλλά εμφανίζεται και ως απολογητής της δράσης του Πούτιν και του νέου του αγαπημένου «κατοικίδιου», της Τουρκίας.

Σρέντερ Τουρκία: «Η τελευταία ευκαιρία»

Συγκεκριμένα, με βιβλίο που εξέδωσε και φέρει τον τίτλο «Η τελευταία ευκαιρία», ο πρώην καγκελάριος καλεί το Βερολίνο και την  ΕΕ να αποδεχθούν τον αναβαθμισμένο ρόλο της Τουρκίας. Σε αυτό αρχικά επιρρίπτει ευθέως στην Ευρώπη και τη Γερμανία το κακό επίπεδο στο οποίο έχουν βρεθεί οι ευρωτουρκικές σχέσεις: «Η αντιπαράθεση ανάμεσα στην Τουρκία και τη Δύση είναι αποτέλεσμα των λανθασμένων πολιτικών της ΕΕ. Εμείς οι Ευρωπαίοι και ειδικά οι Γερμανοί, αντιμετωπίσαμε αυτή τη χώρα και τους πολίτες της με ταπεινωτικό και υποκριτικό τρόπο».

Και συνεχίζει: «Η Ευρώπη οφείλει να αποδεχθεί το γεγονός ότι η Τουρκία έχει γίνει μια κυρίαρχη δύναμη στην ανατολική Μεσόγειο. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι». Προσθέτει δε, αναπτύσσοντας ολόκληρη την πρόταση που συνθέτει την κεντρική ιδέα του βιβλίου: «Μια νέα παγκόσμια τάξη, την οποία έχουμε ανάγκη, αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για τη Δύση. Η Τουρκία, η Κίνα και η Ρωσία είναι σημαντικοί παίκτες στη διεθνή πολιτική. Η Δύση θα χάσει εάν αντιμετωπίσει αυτές τις χώρες με τη λογική του Ψυχρού Πολέμου».

Δεν διστάζει μάλιστα να δικαιολογήσει τις στρατιωτικές επεμβάσεις της Άγκυρας σε Ιράκ, Συρία, Λιβύη και Καύκασο, ενώ επιχειρεί να απαντήσει προκαταβολικά σε όσους πιστεύουν πως μετά τον Ερντογάν τα πράγματα θα αλλάξουν. «Η σκέψη ότι μια νέα κυβέρνηση που θα αναλάβει μετά τον Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν θα αναθεωρήσει την εξωτερική πολιτική ης χώρας και θα πάψει να είναι μια δύναμη στην ανατολική Μεσόγειο παραπέμπει σε εκείνους που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν την κιμωλία από το τυρί», γράφει.

Σρέντερ Τουρκία: Λίγα λόγια για τη ζωή του

Γεννήθηκε στο Μόσενμπεργκ-Βέρεν (Mossenberg-Wöhren) στις 7 Απριλίου 1944. Αν και ορφανός από πατέρα, είχε μία επιτυχημένη επαγγελματική και πολιτική σταδιοδρομία. Πριν γίνει καγκελάριος της χώρας, εργάστηκε ως δικηγόρος και αργότερα διετέλεσε κυβερνήτης του κρατιδίου της Κάτω Σαξονίας. Μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας (SPD), ηγήθηκε κυβέρνησης συνασπισμού με το κόμμα των Πρασίνων από το 1998 έως το 2005. Στις εκλογές του Οκτωβρίου 2005 το κόμμα του βγήκε δεύτερο. Ήταν δε ο τελευταίος Σοσιαλδημοκράτης που βρέθηκε σε αυτή η θέση, καθώς έκτοτε η πολιτική ηγεμονία ανήκει αποκλειστικά στην Ανγκελα Μέρκελ και τους Χριστιανοδημοκράτες, ενώ το δικό του κόμμα, το SPD, έχει αναγκαστεί να παίζει τον ρόλο του κομπάρσου και του κυβερνητικού εταίρου.

Κατά τη διάρκεια της θητείας έμεινε γνωστός για την εφαρμογή της επονομαζόμενης «Ατζέντας 2010». Πρόκειται για ένα πρόγραμμα σοβαρών μεταρρυθμίσεων σε αρκετούς τομείς της οικονομίας – συμπεριλαμβανομένης της αγοράς εργασίας – το οποίο οι ειδικοί θεωρούν ότι συνέβαλε αποφασιστικά στο να περάσει η Γερμανία σχετικά ανώδυνα τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008-’09 και, με τον τρόπο αυτό, να ενισχύσει αποφασιστικά τη θέση της και στην Ευρώπη.