Συμβιβασμένοι με την παρακμή

13:21 26/2/2016 - Πηγή: Attiki Press

Του Νίκου Καραμάνογλου

Η Ελλάδα δίνει την εικόνα μιας χώρας που βρίσκεται σε έκτακτη ανάγκη και είναι συμβιβασμένη με την αναπόφευκτη πτώση της. Οι εσωτερικές αναταράξεις στη χώρα αγγίζουν πλέον κάθε πτυχή στου βίου μας. Η ανάπτυξη είναι μηδενική, η ανεργία στα ύψη, οι αγρότες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες στους δρόμους και γενικώς κάθε τομέας της οικονομικής και συνακόλουθα της κοινωνικής ζωής τελεί υπό σοβαρή κρίση. Στον εξωτερικό τομέα διαφαίνεται πως το ΔΝΤ

υποσκάπτει την αξιολόγηση, το ΝΑΤΟ κοιτάζει εμφανώς αμήχανο τους γεωπολιτικούς τυχοδιωκτισμούς της Τουρκίας και η κατακερματισμένη Ευρώπη μοιάζει αδύναμη να αποφασίσει αν την ενδιαφέρει η αξιοπρέπεια και η ηθική της περισσότερο από την πολιτική επιβίωση των ηγετών της.

Μέσα σ’ όλα αυτά καραβιές προσφύγων, μεταναστών και πάσης φύσεως ανθρώπων που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον εξακολουθούν να διοχετεύονται στην Ελλάδα με τις σιωπηρές ευλογίες της τουρκικής ηγεσίας, τη στιγμή που τα βόρεια σύνορα της χώρας δεν εκτονώνουν πλέον επαρκώς αυτή την πίεση. Ανεπαρκής και ανέτοιμη και τρέχοντας πίσω από τις εξελίξεις, η ελληνική κυβέρνηση μόλις πρόσφατα φάνηκε να αντιλαμβάνεται το δυστοπικό μέλλον που μας προσεγγίζει ταχύτατα και εγκατέλειψε την ομφαλοσκοπία της. Ωστόσο τώρα, εξαιρετικά αργά και σε συνέχεια της αναβλητικότητάς της και των λανθασμένων της χειρισμών, στέκεται απελπιστικά μόνη, χωρίς συμμάχους, σε ένα εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον.

Οι πολίτες από την πλευρά τους, εθισμένοι από τη χρόνια ανακοίνωση δυσάρεστων ειδήσεων, παθητικοί στο εθνικό συμφέρον και μαχητικότατοι στο ιδιωτικό, στρέφονται στα καθ’ ημέραν μιας και το μέλλον από όποια οπτική γωνία και αν το δεις φαντάζει δυσοίωνο. Απελπισμένοι και συμβιβασμένοι με την ιδέα της πολιτικής σήψης και της γενικότερης παρακμής θεωρούν πως ο ατομικός προσπορισμός είναι η καλύτερη δυνατή διασφάλιση, εφόσον το κράτος ίσως και να μην σώζεται. Και όχι υποχρεωτικά με την ολοκληρωτική καταστροφή, αλλά με την επ’ αόριστον διαιώνιση της ύφεσης, της αστάθειας και της μιζέριας. Και ίσως αυτή να είναι η χειρότερη επίπτωση της κρίσης, η απώλεια της ελπίδας.