«Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να κάνουμε πλάκα» (βίντεο)

19:25 22/3/2013 - Πηγή: Attiki Press

Της Ηρώ Μητρούτσικου

Βρισκόμαστε στο Θέατρο «Δια Δύο», ένα καινούργιο θέατρο στον Βοτανικό, και διακόπτουμε την πρόβα για να μιλήσουμε με τον ηθοποιό Γεράσιμο Γεννατά, αλλά και με τον σκηνοθέτη της παράστασης «Πατριδογνωσία» ή «Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη», Θανάση Χαλκιά, η οποία ανεβαίνει σε τέσσερις μέρες. Δίπλα μας, αφημένες, μας κάνουν παρέα χάρτινες μουτσούνες των Σαμαρά,

Παπανδρέου, Βενιζέλου, του Βασιλιά Κωνσταντίνου και άλλων!

Γεράσιμε, θες να μας πεις πώς προέκυψε η ιδέα για αυτή την παράσταση;

«Ήταν μια ιδέα που πρωτοήρθε στο μυαλό μας πριν από δύο χρόνια με αφορμή τη ζωή μας, αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς. Έγινε, όμως, πιο συγκεκριμένο με την ευκαιρία κάποιων τραγουδιών, ανέκδοτων μελοποιημένων στίχων των Μαγιακόφσκι, Σαχτούρη, Νίτσε, Μπρεχτ, Έλιοτ, Τζέιμς Τζόυς, Λασκαράτου κ.ά. Όπως καταλαβαίνεις, και μόνο από τα ονόματα των ποιητών, αυτά τα τραγούδια έχουν έναν πολιτικό λόγο και έναν κοινωνικό χαρακτήρα και, έτσι, αυτό ήταν το έναυσμα. Συζητάγαμε διάφορα με τον συνθέτη Γιώργο Κομπογιάννη και έτσι προέκυψε η σκέψη μας αυτή. Φτιάξαμε μια παράσταση που εγώ την χαρακτηρίζω μικρή πολιτική επιθεώρηση, αν και δεν είναι ακριβώς έτσι. Έχει λίγο διαφορετικό ύφος, τρόπο και στυλ από την επιθεώρηση».

Εκτός από τους μουσικούς, θα είσαι ο μόνος που θα παίζει; Γιατί οι επιθεωρήσεις μάς έχουν συνηθίσει σε πολύ κόσμο.

«Προς το παρόν ναι, μετά σκεφτόμαστε να έρχονται και διάφοροι ηθοποιοί ως γκεστ».

Πείτε μας λίγα λόγια για την ταυτότητα της παράστασης που ετοιμάζετε τώρα για πρεμιέρα;

Θ. Χαλκιάς: «Είναι στο θέατρο “Δια Δύο”, που είναι 5’ από το μετρό Κεραμεικός. Ξεκινάμε στις 26 Μαρτίου, δηλαδή αμέσως μετά από την 25η Μαρτίου, την ημέρα της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ξεκινάει η “Πατριδογνωσία”. Μετά την πρεμιέρα θα παίξουμε για τρεις Τετάρτες και Πέμπτες».

Και θα υπάρχει live μουσική;

Θ. Χαλκιάς: «Ναι, εκτός από τον συνθέτη Γ. Κομπογιάννη, θα υπάρχουν άλλοι τρεις μουσικοί που θα παίζουν ζωντανά».

Γ.Γ: «Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ενορχήστρωση, γιατί θα υπάρχει βιολί, τσέλο, κλαρινέτο και φλάουτο!».

Δηλαδή τα τραγούδια θα διακόπτονται από κάποια θεατρική δράση του Γεράσιμου;

Γ.Γ.: «Ναι, γι αυτό το λέμε και πολιτική επιθεώρηση διαμαρτυρίας, επειδή θα υπάρχουν κείμενα, θα υπάρχουν μικρά κομμάτια πρόζας, σαν νούμερα, και θα υπάρχουν και τα τραγούδια».

Θ.Χ.: «Ίσως ο πιο σωστός όρος είναι βαριετέ».

Η επιθεώρηση είναι πιο πολύ σατιρική και πολιτική, ενώ το βαριετέ πιο διασκεδαστικό.

Θ.Χ.: «Ναι, ένα πολιτικό βαριετέ!».

Γ.Γ: «Καταρχάς, σέβομαι και εκτιμώ απεριόριστα την επιθεώρηση, παρότι οι δρόμοι και τα μονοπάτια που κάποιες φόρες ακολουθήθηκαν, θα μπορούσε κάποιος να τα χαρακτηρίσει πιο εύκολα. Παρόλα αυτά δεν είναι εύκολα! Όταν καταθέτεις στο θέατρο ρυθμό, φαντασία, πλασάρισμα και ένα σωρό άλλα, αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Ωστόσο, μάθαμε ότι η επιθεώρηση είναι αστεία, ότι προκαλεί το γέλιο. Βέβαια, ανέκαθεν ήθελε να διασκεδάζει την πολιτική κατάσταση και όχι μόνο. Προσωπικά, όμως, δεν θέλω να το διασκεδάζω και το λέω με πολύ μεγάλη λύπη και θλίψη, αλλά το χιούμορ την έχασε τη μάχη. Η νίκη του πολιτικού συστήματος είναι αυτή η ζωή που ζούμε. ‘Όταν σαρκάζεις κάτι, αν και νιώθεις ότι είσαι πάνω από αυτό, δεν είσαι στην πραγματικότητα... Οι άνθρωποι της πολιτικής κάνουν μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά. Όσο εμείς τους κριτικάρουμε, όσο και να τους κοροϊδεύουμε και να τους σατιρίζουμε, είναι πιο δυνατοί από μας. Είναι απείρως πιο δυνατοί από εμάς, σε σημείο που κινδυνεύει η ζωή μας. Είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα για να κάνουμε πλάκα. Εγώ δεν μπορώ να κάνω πλάκα».

Είναι πολύ σοβαρό αυτό που λες, το να βλέπουμε με χιούμορ τα πράγματα μπορεί να φτάσει κι αυτό ως ένα σημείο...

«Για μένα το χιούμορ τελείωσε, έχασε τη μάχη δηλαδή στο “Υπάρχει και φιλότιμο”, μια μεγαλειώδη ταινία σε σκηνοθεσία του Σακελλάριου. Όλοι έχουμε μουντζώσει τον Μαυρογιαλούρο, όλοι ξέρουμε τι αντιπροσώπευε ο Μαυρογιαλούρος. Αυτό αντιπροσωπεύει και σήμερα το πολιτικό σύστημα. Δουλεύει με τον ίδιο τρόπο, με τις ίδιες τακτικές. Κι ενώ όλοι έχουμε ρίξει τη μούντζα, συνεχίζουμε να είμαστε υποτελείς. Είμαστε μια κοινωνία δούλων αυτής της συνθήκης, η οποία βρίσκεται βαθιά μέσα μας. Γι’ αυτό λέω ότι έχουμε χάσει τη μάχη».

Συχνά οι καλλιτέχνες λένε: «Εγώ θέλω να ασχοληθώ με την τέχνη μου, δεν ασχολούμαι ή, έστω, δεν θέλω να μιλήσω για πολιτική».

Θ.Χ.: «Πώς γίνεται αυτό; Δηλαδή, η τέχνη τί είναι; Τί μπορεί να εκφράζει η τέχνη, αν όχι τη ζωή σου; Επίσης, η πολιτική τί είναι; Είναι κάτι που αφορά μόνο κάποιους; Ή μόνο τους επαγγελματίες; Μιλάμε για τη ζωή μας, για αυτό που είμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αυτό είναι και η πολιτική και η τέχνη μαζί!».

Γ.Γ.: «Νομίζω ότι όλη μας η ζωή είναι πολιτική. Δεν μπορούμε -ειδικά αυτή την στιγμή- δεν έχουμε δικαίωμα να μην έχουμε πολιτική τοποθέτηση. Και δεν έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε αυτό γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι, οτιδήποτε και να κάνουμε είναι πολιτική πράξη. Και, μάλιστα, οι άνθρωποι της τέχνης, όντας δημόσια πρόσωπα, οτιδήποτε κάνουν είναι πολιτική πράξη. Αν πάμε, ας πούμε, να πιούμε καφέ στο τάδε cafe, είναι μια πολιτική πράξη και επιλογή. Αν θα πάμε σε εκείνον τον χώρο κι όχι στον άλλον, κάτι δηλώνουμε με αυτό! Αν εγώ, λοιπόν, που δυστυχώς, έχω μια ελάχιστη αναγνωρισιμότητα, πηγαίνω κάπου και πίνω τον καφέ μου, αυτό κάτι σημαίνει, είναι μια άποψη.

Με αυτόν, λοιπόν, τον τρόπο, θέλω να βγάλω τη γλώσσα σε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που ανέφερες πριν. Τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα, η τέχνη είναι μια πολύ ένοχη κατάσταση (και δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω), η οποία στην καλύτερη περίπτωση αυτοχειροκροτείται! Λέει “Α, τι ωραία που είμαστε. Κάνε μου και μια ωραία κριτική, θα πάρουμε και μια κρατική επιχορήγηση” και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη ζωή. Δεν θέλει να μετακινήσει ούτε στο ελάχιστο τη ζωή. Θέλει να δρέπει δάφνες και κριτικές και να αυτοϊκανοποιείται. Είναι πολύ μεγάλο και πολύ παλιό θέμα και τελικά το πληρώνουμε σαν χώρα∙ όλους αυτούς τους συμβολισμούς “η τέχνη για την τέχνη”.

Δεν γίνεται, έχουμε πολύ πιο πραγματικούς εχθρούς, εχθρούς για τη ζωή μας, για τη χώρα μας, ακόμα και για τα βουνά μας και τη θάλασσα. Το λεκανοπέδιο της Αττικής είναι μια καμένη γη. Αν σηκωθεί κάποιος με ένα ελικόπτερο από τη μέση θα δει τον Υμηττό, την Πάρνηθα, την Πεντέλη καμένα! Και οι τενεκέδες που τα έκαψαν είναι στην Βουλή. Είναι πολύ οριακά τα πράγματα που ζούμε.

Καταρχάς, υπάρχει μια απροκάλυπτη χούντα με το επικάλυμμα της δημοκρατίας. Το ονομάζουν αντιπροσωπευτική κοινωνική δημοκρατία! Το είδαμε, τώρα, και στην Κύπρο. Δέκα μέρες πριν, αυτός το άνθρωπος έλεγε ακριβώς τα αντίθετα. Τον ψηφίσανε και με το δημοκρατικό του πλέον δικαίωμα λέει: “Θα κάνω αυτό”! .Σε τί διαφέρει πλέον αυτό από την χούντα; Είναι πολύ επικίνδυνα τα πράγματα για να είμαστε καλοί. Γιατί να είμαστε καλοί; Ας σκοτωθούμε. Διότι οι μπάτσοι θα σε σκοτώσουν, δεν θα σου πούνε κάτι, θα σου χώσουν μια με το γκλοπ...».

Αναφέρθηκες παραπάνω στις επιχορηγήσεις. Θέλετε να μιλήσετε λίγο για αυτό το θέμα; Πέρυσι δεν δόθηκε καμία, αν και είχαν πει ότι θα δοθούν, και φέτος τίποτα ακόμα! Και πλήρωσαν οι καλλιτέχνες και ΙΚΑ και ένσημα και όλες τις εισφορές και δεν ήρθε ποτέ η επιχορήγηση.

Θ.Χ.: «Κι εμείς περιμέναμε. Η επιτροπή είχε εγκρίνει “Τα σημάδια του Κάιν” και πληρώσαμε τα πάντα και ουδέποτε ήρθαν τα χρήματα...».

Γ.Γ.: «Δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος. Δεν υπάρχει για την υγεία, για την παιδεία... Οπότε θα υπάρχει για τον πολιτισμό;».

Φέτος ξέρουμε τί θα γίνει;

Θ.Χ.: «Όσο ξέρετε εσείς, ξέρουμε κι εμείς... Δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι οι άνθρωποι του υπουργείου Πολιτισμού να ασχοληθούν!».

Γ.Γ.: «Μα αν αναφέρουμε τους πέντε τελευταίους υπουργούς Πολιτισμού, θα βάλουμε τα γέλια, θα πέσουμε κάτω και θα κρατάμε τις κοιλιές μας με αυτούς τους τενεκέδες! Ο Λιάπης ήταν υπουργός Πολιτισμού, ο Βουλγαράκης, ο Βενιζέλος, ο Τζαβάρας... Είναι για να ανατριχιάζεις...».

Ε, κάπου έπρεπε να πάει και αυτό το υπουργείο...

Γ.Γ.: «Ναι, ένα υπουργείο που δεν δίνει μίζες... Ήταν και ο Ζαχόπουλος, αυτός με το βίντεο που μετά πήγε να αυτοκτονήσει και δεν τα κατάφερε... Μοίρασε μίζες ο Ζαχόπουλος... Αν ήταν στο χέρι τους, ο πολιτισμός στην χώρα μας θα ήταν για το ΠΑΣΟΚ σκυλάδικα και για την Ν.Δ. γυφτοκλαρίνα! Δεν θέλουν να υπάρχει τίποτα άλλο. Το ΠΑΣΟΚ κατέστρεψε, ξεθεμελίωσε την χώρα. Την έκαναν τη χώρα του σκυλάδικου, γιατί ήταν μόνο απατεώνες που έτρωγαν λεφτά».

Το Σωματείο Ηθοποιών προκήρυξε απεργία για το Σαββατοκύριακο για τα εργασιακά και για τις επιχορηγήσεις των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. (μονάχα), τα οποία δημιουργήθηκαν επί ΠΑΣΟΚ.

Γ.Γ.: «Έκαναν τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. (με τη Μελίνα Μερκούρη) για να διορίζουν υπαλλήλους! Πιστεύω ότι δεν υπήρχε κανένα όραμα εκεί. Έχω δουλέψει στα περισσότερα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. στην Ελλάδα, εδώ και 20 χρόνια. Στα περισσότερα! Μπορεί να άρχισε ως κάτι άλλο: να αποκτήσουν μεγαλύτερο άνοιγμα, ευρωστία και μια καλύτερη ύπαρξη τα Δημοτικά Θέατρα των επαρχιακών πόλεων, αλλά, τελικά, το μόνο που έκαναν ήταν να διορίζουν υπαλλήλους.

Και ρωτώ: τί προσέφεραν στον πολιτισμό της κάθε πόλης αυτά τα θέατρα τα τελευταία 25 χρόνια; Τίποτα. Μόνο σκυλάδικα».

Θες να πεις ότι ο κόσμος που πήγαινε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ήταν αυτός ο λίγος κόσμος, που έτσι κι αλλιώς θα πήγαινε στις θεατρικές παραστάσεις στην πόλη του;

Γ.Γ.: «Ακριβώς. Δεν μεγάλωσε το θεατρικό κοινό, δεν μετακινήθηκε. Δεν μετακινήθηκε τίποτα».

Θ.Χ.: «Επειδή δεν μετακινήθηκε η κοινωνία. Υπάρχει μια υποκρισία και με τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ακόμα και οι επιχορηγήσεις των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. κ.τ.λ. λειτουργούν ως άλλοθι ότι προάγουν τον πολιτισμό, ενώ, από την άλλη μεριά, την κοινωνία την ίδια την σπρώχνεις προς τη σαβούρα. “Άντε δίνουμε και 5 δραχμές εκεί” για άλλοθι. Αφού το σχολείο της χώρας σου και την τηλεόραση τα οδηγείς εκεί που τα οδηγείς.... Τί περιμένεις μετά; Να ανεβάσεις μια παράσταση και να κυνηγάς τους θεατές; Μα αυτούς τους ανθρώπους τους έχεις ήδη καταστρέψει».

Γ.Γ.: «Τους κάνεις οπαδούς και τρέχουν από πόλη σε πόλη και κυνηγάνε την ομάδα τους, φωνάζοντας σαν καθυστερημένα. Θα έρθει, όμως, ο πρωταγωνιστής από το Big Brother να παίξει και έτσι θα γεμίσει το θέατρο».

Να σε ρωτήσω κάτι, που μάλλον σε έχουν ρωτήσει πολλοί: Αρνήθηκες να κάνεις και μια διαφήμιση τράπεζας και ένα σίριαλ;

Γ.Γ.: «Ναι, είναι περασμένο. Αρνήθηκα να κάνω διαφήμιση τράπεζας γιατί πιστεύω ότι οι τράπεζες είναι μια άλλη πληγή της χώρας. Και ηθικά και πραγματικά. Είναι γκάνγκστερς. Ζούμε έναν παγκόσμιο οικονομικό φασισμό. Δεν μπορούσα να κάνω τέτοια διαφήμιση. Μου έδωσαν διακόσες χιλιάδες ευρώ και κατάφερα και είπα όχι. Δεν είμαι Ρομπέν των Δασών, αν μου έδιναν πεντακόσια χιλιάρικα μπορεί και να το έκανα. Είπα όχι στα διακόσια. Κάποιοι μου είπαν: «πάρ’ τα και κάνε τα μια δωρεά ή δώστα στην αδερφή σου που έχει οικογένεια ή....». Ξέρεις πόσα λεφτά χρωστάω εγώ; Δεν μπορούσα, όμως, να το κάνω. Δεν μπορούσα να βλέπω τη φάτσα μου στο Α.Τ.Μ. να λέει “Πάρτε λεφτά, πάρτε τα δικά μας λεφτά”. Και, δυστυχώς, υπάρχουν συνάδελφοί μου που το κάνουν!».

Ε, ναι, αφού δεν ήσουν εσύ, θα ήταν κάποιος άλλος.

Γ.Γ.: «Φυσικά, και αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Είναι χειρότερο που κάποιοι άνθρωποι αναγκάζονται να κάνουν αυτό το πράγμα, τη στιγμή που καταρρέει η κοινωνία μας. Όσο για το σίριαλ του Μega αρνήθηκα γιατί θα πληρωνόμουν σε 21 μήνες!!! Και πια έχουν το θράσος και στο προτείνουν αυτό κανονικά!».

Φέτος, κάνετε οι δυο σας και μια παιδική παράσταση…

Θ.Χ.: «Είναι πολύ διασκεδαστική παράσταση και προσπαθήσαμε να μην συμπεριφερθούμε στα παιδιά σαν να είναι “μικροί βλάκες”. Στις παιδικές παραστάσεις υπάρχει αυτός ο κίνδυνος, γιατί νομίζουν ότι τα παιδιά είναι “ενήλικες βλάκες”. Όχι, είναι μικρά παιδιά, πολύ πιο έξυπνα από τους μεγάλους».

Σε ποιές ηλικίες απευθύνεται;

Θ.Χ.: «Απευθύνεται σε ηλικίες του δημοτικού μέχρι και τις δύο πρώτες τάξεις του γυμνασίου και παρακολουθείται πολύ ευχάριστα και από μεγάλους. Το πρώτο επίπεδο και την ιστορία μπορούν να τα καταλάβουν και τα παιδιά του νηπιαγωγείου. Υπάρχουν και δυο-τρεις προβληματισμοί που τα μικρά δεν θα τους πιάσουν, αλλά τα μεγάλα θα τους καταλάβουν. Η παράσταση λέγεται “Περπατώ εις το δάσος”. Το κείμενο είναι της Θεσσαλονικιάς Στέλλας Μιχαηλίδου, είχε γραφτεί για την Πειραματική Σκηνή Τέχνης και είχε παιχτεί εκεί. Παίζεται κάθε Κυριακή στις 11.30 στο θέατρο “Eν Αθήναις”».

Ένα πανέμορφο πέτρινο θέατρο, καινούργιο κι αυτό και ακριβώς δίπλα στο μετρό του Κεραμεικού. Βολεύει για τα παιδιά και ειδικά τώρα που ανοίγει ο καιρός μπορούν μετά την παράσταση να πάνε βόλτα δίπλα στην Τεχνόπολη και στο μουσείο της. Το εισιτήριο πόσο είναι;

Θ.Χ.: «Είναι όσο πιο προσιτό μπορούσε να γίνει: 6€ για τα παιδιά και 10€ για τους μεγάλους».

Γ.Γ.: «Πηγαίνουμε και σε σχολεία τα πρωινά και παίζουμε. Χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί είμαι κι εγώ μέλος της ομάδας “Ναυτίλος”».

Θ.Χ.: «Ναι, είναι μετακινούμενη παράσταση. Είναι φτιαγμένη έτσι που μπορεί και μεταφέρεται».

Για να επιστρέψουμε στην πρεμιέρα της «Πατριδογνωσίας»…

Γ.Γ.: «Nαι, κι εδώ θέλουμε να είναι μια παράσταση που παίρνει διαφορετικά πρόσωπα. Να μπορούμε να παίξουμε και σε άλλους χώρους, μη θεατρικούς, να μπορούν να παίρνουν μέρος στην παράσταση κι άλλοι ηθοποιοί, σαν νούμερα της επιθεώρησης. Όχι σε αυτή την φάση, να ξεκινήσουμε πρώτα και μετά σκεφτόμαστε διάφορα πράγματα».

Άρα είναι μια παράσταση σε εξέλιξη...

Γ.Γ.: «Σκεφτόμαστε να μπαινοβγαίνουν ηθοποιοί, τραγουδιστές».

Θ.Χ.: Είναι μια εύκολα μετακινούμενη παράσταση: σκηνικά δεν υπάρχουν, οι μουσικοί παίρνουν το όργανο τους και έρχονται οπουδήποτε...».

Γ.Γ.: «Με το δισάκι μας στο ώμο και θα πηγαίνουμε».

Όπως παλιά τα θεατρικά μπουλούκια... Κλείνοντας πείτε μου και για τον δεύτερο τίτλο της παράστασης

Γ.Γ.: «Η παράσταση λέγεται “Πατριδογνωσία” ή “Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη” από ένα στίχο του μεγάλου κυρίου Μαγιακόφσκι”.

info:

«Πατριδογνωσία» ή «Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη»
Μια μικρή πολιτική επιθεώρηση με τον Γεράσιμο Γεννατά, σε σκηνοθετική επιμέλεια Θανάση Χαλκιά και μουσική Γιώργου Κομπογιάννη. Για τρεις Τέταρτες και Πέμπτες:26,27,28/3 3,4/4 και 10,11/4. Εισιτήριο: 15,00 & 10,00. Χώρος Τέχνης «Δια Δύο», Σπ. Πάτση 99, Βοτανικός 210-34.66.048 στάση μετρό Κεραμεικός.

«Περπατώ εις το δάσος»

Παιδική παράσταση σε κείμενο Στέλλας Μιχαηλίδου και σκηνοθεσία Θανάση Χαλκιά. Κάθε Κυριακή 11.30. Θέατρο «Eν Αθήναις», Ιάκχου 19, Γκάζι (210 3425170)ακριβώς στο μετρό Κεραμεικός.