Ταλέντο, φαντασία και πάθος στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο»

14:33 28/5/2015 - Πηγή: Attiki Press

Ο Κώστας Γάκης σε συνεργασία με την Αθηνά Μουστάκα και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, διασκευάζουν και σκηνοθετούν το κλασσικό έργο της απόλυτης αγάπης, μέσα από μια πρωτότυπη ματιά, ότι, δηλαδή, οι δύο πρωταγωνιστές του έργου επιστρέφουν ως φαντάσματα στην εποχή μας και μας διηγούνται την ιστορία τους.

του Κώστα Νταλιάνη

Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», ένα από τα πρώτα έργα του Σαίξπηρ, γραμμένο το 1595, περιγράφει έναν από τους

μεγαλύτερους και πιο τραγικούς έρωτες όλων των εποχών. Συμπεριλαμβανόταν ανάμεσα στα πιο δημοφιλή έργα του Σαίξπηρ κατά την διάρκεια της ζωής του και, μαζί με τον Άμλετ, είναι τα πιο πολυπαιγμένα του έργα. Πλέον, οι δυο ήρωες, που δίνουν το όνομα τους στο έργο, θεωρούνται ως οι αρχετυπικοί νεαροί εραστές.

Η πλοκή του βασίζεται σε έναν ιταλικό μύθο (εξ΄ου και ο τόπος του έργου), ο οποίος μεταφράστηκε έμμετρα ως «Η τραγική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας» από τον Άρθουρ Μπρουκ το 1562 και ξαναειπώθηκε σε πρόζα με το έργο «Παλάτι της απόλαυσης» από τον Γουίλιαμ Πεντερίν το 1567. Ο Σαίξπηρ δανείστηκε πολλά στοιχεία και από τα δύο κείμενα, αλλά, για να επεκτείνει την πλοκή, ανέπτυξε δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως ο Μερκούτιος και ο Πάρης.

Στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» ο Σαίξπηρ χρησιμοποιεί δραματικές τεχνικές, οι οποίες έχουν αποσπάσει επαινετικά σχόλια. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι απότομες εναλλαγές από το κωμικό στο τραγικό (παράδειγμα αποτελεί η ανταλλαγή ύβρεων μεταξύ Μπενβόλιο και Μερκούτιο, ακριβώς πριν την άφιξη του Τυβάλτιου). Πριν τον θάνατο του Μερκούτιου στην τρίτη πράξη, το έργο είναι, κατά βάση, κωμικό. Μετά από αυτό το γεγονός, το έργο ξαφνικά γίνεται σοβαρό και παίρνει έναν τραγικό τόνο. Όταν, αντί να εκτελεστεί, ο Ρωμαίος εξορίζεται και ο Ιερέας Λαυρέντιος προτείνει στην Ιουλιέτα ένα σχέδιο για να φέρει τους δύο εραστές πάλι κοντά, το κοινό μπορεί, ακόμα, να ελπίζει, ότι θα υπάρχει αίσιο τέλος. Όταν αρχίζει η τελευταία σκηνή στον τάφο, τα πάντα βρίσκονται σε μια λεπτή ισορροπία, που δημιουργεί σασπένς: αν ο Ρωμαίος καθυστερήσει αρκετά, ώστε ο ιερέας να φτάσει, τότε οι δύο εραστές μπορούν ακόμα να σωθούν. Αυτές οι εναλλαγές από την ελπίδα στην απόγνωση, στην αναστολή της καταδίκης και στη νέα ελπίδα, χρησιμεύουν, ώστε να δοθεί έμφαση στην τραγωδία, όταν η τελευταία ελπίδα χάνεται και οι δύο έφηβοι εραστές πεθαίνουν στο τέλος.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:

Η τριμελής ομάδα, χωρίς περιττές φλυαρίες και μελοδραματισμούς, καταφέρνει να μεταφέρει όλο το κλίμα, το συναίσθημα, την εποχή και κυρίως την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας με απόλυτο σεβασμό στο έργο και τον συγγραφέα του, ερμηνεύοντας μαγικά 16 ρόλους. Το κωμικό και το δραματικό στοιχείο εναλλάσσονται περίφημα. Στην αρχή, τα κωμικά ευρήματα στο έργο τονίζονται περισσότερο, αλλά όσο η ώρα περνά, η κωμωδία δίνει,προσεγμένα, τη θέση της στο δράμα, η οποία κλιμακώνεται και στο τέλος πια, κορυφώνεται, ώστε το μήνυμα του Σαίξπηρ να περάσει ατόφιο κι ανέγγιχτο, φερμένο, όμως, στη δική μας γλώσσα κι αφήνοντας μας την αισιοδοξία, ότι το αέναο της τέχνης και του έρωτα πλανάται αιώνια ανάμεσά μας.

Η σκηνοθεσία είναι ευρηματική, ευφυέστατη, φρέσκια και με συνεχή κίνηση, αλλά η παράσταση εντυπωσιάζει, κυρίως, χάρη στην ικανότητα των δύο ηθοποιών να αλλάζουν από τον ένα ρόλο στον άλλο, με εκπληκτική ευχέρεια και πειστικότητα (τη μια στιγμή βλέπεις ένα συγκεκριμένο ρόλο και την αμέσως επόμενη στιγμή είναι σαν να μεταμορφώνεται ο ηθοποιός σε κάποιον άλλο, με μόνο εργαλείο την έκφραση του προσώπου, τη φωνή και τις κινήσεις του). Οι ερμηνείες των δύο ακούραστων ηθοποιών καταφέρνουν να πετύχουν την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο γέλιο και τη συγκίνηση. Παρασέρνουν το κοινό στον κόσμο τους και δίνουν στο κλασσικό αυτό αριστούργημα του Σαίξπηρ μια πολύ σύγχρονη πνοή, ενώ ταυτόχρονα διατηρούν την γλωσσική ιδιαιτερότητα και το ρυθμό του.

Η Αθ.Μουστάκα είναι αέρινη και δυναμική, μία πολύ καθώς πρέπει, σύγχρονη και αναπροσαρμοσμένη Ιουλιέτα. Ο Κ.Μπιμπής κινείται σαν αστραπή στη σκηνή, αλλάζει φωνές και ρόλους σε κλάσματα του δευτερολέπτου και η εκφραστικότητα του προσώπου του είναι σπάνια. Η κίνησή του προσεγγίζει ικανότητες αθλητή. Επίσης, και τα δυο παιδιά, έχουν πάρα πολύ καλές φωνές καθώς το τραγούδι και ειδικά η μουσική είναι σημαντικά στοιχεία της παράστασης. Η ζωντανή μουσική, παιγμένη ζωντανά από τον ίδιο τον σκηνοθέτη και συνθέτη μαζί, Κώστα Γάκη, δένει τέλεια με τα δρώμενα επί σκηνής, χρησιμοποιώντας, όχι ένα, αλλά πολλά όργανα, που μας ταξιδεύουν από το μεσαίωνα μέχρι σήμερα, πυροδοτώντας το συναίσθημα.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στην εξαιρετική δουλειά των σκηνικών και των κοστουμιών, που καταφέρνουν να σημάνουν τους χαρακτήρες με μικρές λεπτομέρειες (ένας σταυρός, ένα κυάλι ένα ζευγάρι μάτια, ένα ψηλό καπέλο, ένα κασκέτο και πολλά άλλα), ενώ οι φωτισμοί είναι έντονα ατμοσφαιρικοί, παίζοντας με το σκοτάδι και το φως.

Η παράσταση διαθέτει σκηνές, που θα μείνουν αξέχαστες, όπως είναι π.χ η μεταμόρφωση του Ρωμαίου σε παραμάνα με ένα απλό τράβηγμα της μπλούζας ή τα ερωτικά πειράγματα μεταξύ της παραμάνας και του… Κώστα Γάκη, ως μουσικού της παράστασης.

Αν υπάρχει μια παράσταση, που πρέπει οπωσδήποτε να δείτε, τότε αυτή είναι το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο».

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία – διασκευή: Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής

Live Μουσική: Κώστας Γάκης

Σκηνικά – Κοστούμια: Έλλη Λιδωρικιώτη

Βοηθός Σκηνογράφου: Θεοδώρα Βεστάρχη

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Μουσική Σύνθεση: Κώστας Γάκης – Κώστας Λώλος

Ερμηνεύουν: Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ στην Πάτρα:

Πέμπτη 28 Μαΐου στις 21.30