Ταξίδια Βρυκολάκων και Αυγούστου

19:03 10/1/2014 - Πηγή: Attiki Press

Δύσκολες η όχι, οικογενειακές ή ερωτικές, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ανθρώπινες σχέσεις αποτελούν ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.

Μόνο Οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί

Βρικόλακες ταξιδεύουν στο χρόνο, αλλά και από το Ντιτρόιτ στο Μαρόκο, αναζητώντας τον αιώνιο έρωτα και ανθρώπινο αίμα. Με λίγα λόγια, ένας από τους πιο ιδιαίτερους σκηνοθέτες, αποφασίζει να διασκευάσει με το δικό του, αμίμητο, κινηματογραφικό στυλ τον βαμπιρικό μύθο.

Της

Μαρίτας Μελέτη

Ο αιώνια ανεξάρτητος –όχι μόνο στην χρηματοδότηση των ταινιών του, αλλά και στην κινηματογραφική¬ νοοτροπία του– Τζιμ Τζάρμους αποφασίζει να μας μιλήσει για το τέλος του δυτικού πολιτισμού, μέσα¬ από μια ανορθόδοξη βαμπιρική ιστορία αγάπης.

Όσο απέχει ο «Νεκρός» από ένα κλασικό γουέστερν, τόση απόσταση χωρίζει και αυτή την ταινία από ένα τυπικό φιλμ γοτθικού τρόμου. Μπορεί οι βασικοί κώδικες να υπάρχουν (βαμπίρ που πίνουν αίμα και φοβούνται το φως), αλλά η ταινία υιοθετεί τη ματιά των βρικολάκων απέναντι σε έναν κόσμο «νεκροζώντανων» ανθρώπων, οι οποίοι μοιάζουν να έχουν χάσει πλέον την επαφή με το ιστορικό και πολιτιστικό παρελθόν τους.

Ο Άνταμ, περιθωριακός ροκ μουσικός που ζει απομονωμένος στο ¬Ντιτρόιτ, τους αποκαλεί «ζόμπι». Ο ίδιος οδηγεί ένα στιλάτο παλιό αυτοκίνητο, ακούει μπλουζ από παλιούς δίσκους βινυλίου και πίνει αίμα, το οποίο προμηθεύεται από τα αποθέματα¬ ενός νοσοκομείου, σε κρυστάλλινα κολονάτα ποτήρια. Η διαχρονική σύζυγός του Ιβ βρίσκεται στην Ταγγέρη παρέα με τον Κρίστοφερ Μάρλοου (τον θεατρικό¬ συγγρα¬φέα του 16ου αιώνα, του οποίου το έργο θεωρείται ότι έχει οικειοποιηθεί ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ), μέχρι τη στιγμή που αποφασίσει να γυρίσει στις ΗΠΑ και στον απογοητευμένο, από την ανθρωπότητα, αγαπημένο της. Την ειδυλλιακή απομόνωσή τους, όμως, διακόπτει η επίσκεψη της απερίσκεπτης μικρής αδερφής της Ιβ, της οποίας η παρορμητική συμπεριφορά τους βάζει σε άμεσο κίνδυνο.

Το σασπένς δεν χτυπά κόκκινο και ούτε η ταινία μετατρέπεται σε αιματοβαμμένο θρίλερ. Ο Τζάρμους, διατηρώντας το χιουμοριστικό κι εντελώς χαλαρό στιλ του μέχρι τέλους, περιγράφει τη ρομαντική περιπέτεια των απέθαντων εραστών του με ηδονική χαλαρότητα, υπνωτιστικούς ρυθμούς κι ένα σάουντρακ γεμάτο ροκ, μπλουζ και έθνικ ήχους.

Από το Ντιτρόιτ, μια πρώην βιομηχανική πρωτεύουσα που πλέον έχει μετατραπεί σε πόλη-φάντασμα, μέχρι τη νυχτερινή, μυστικιστική Ταγγέρη¬, ο σκηνοθέτης μας ξεναγεί σε έναν κόσμο που γυρίζει σελίδα και αποχαιρετά μελαγχολικά τις ένδοξες ημέρες του. Και αυτό, όχι φυσικά με βαρύγδουπη απαισιοδοξία, αλλά με κομψή και παιχνιδιάρικη διάθεση, σαρκασμό και συγκινητικό ρομαντισμό, καθώς, στη νέα εποχή, οι ερωτευμένοι (Τίλντα Σουίντον και Τομ Χίντλεστον) θα έχουν κατακτήσει, ακόμη μία φορά, την αιώνια ζωή.

Πρόκειται για μια αυτοαναφορική ταινία, ένα γράμμα αγάπης σε όσα ο ίδιος ο σκηνοθέτης θεωρεί όμορφα και σπάνια, αλλά και σε όσους βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνικής νόρμας, σαν άνθρωποι-είδη προς εξαφάνιση. Ο ακραίος ρομαντικός τίτλος της ταινίας εξισορροπείται από μια διάχυτη αίσθηση ειρωνείας και από ένα σοφά δομημένο φινάλε, που κάνει την ίδια πρόταση να διαβαστεί αλλιώς και μας θυμίζει ότι ακόμα και οι ηρωικά όμορφοι ήρωες αργά ή γρήγορα θα έρθουν αντιμέτωποι με αδιέξοδα διλήμματα.

Αύγουστος

Με φόντο το Όσατζ της Οκλαχόμα, ένα all star cast και, τέλος, ένα πολυβραβευμένο θεατρικό έργο, θα μπορούσε να ήταν η κινηματογραφική επιτυχία της χρονιάς, όμως, το όλο σύμπλεγμα κάπου χωλαίνει.

Η ιστορία: Οι τρεις κόρες συγκεντρώνονται στο επαρχιακό σπίτι των γονιών τους αναζητώντας -μαζί με τους κοντινούς συγγενείς- τον πατέρα τους, ο οποίος έχει να δώσει σημάδια ζωής για μέρες.

Το τοπίο: Το Όσατζ είναι μια κομητεία στα βόρεια της Οκλαχόμα, λίγα χιλιόμετρα από το γεωγραφικό κέντρο ολόκληρων των ΗΠΑ. «Τι περιμένεις; Είμαστε στις μεσοδυτικές πολιτείες», ακούγεται, για να έρθει η απάντηση: «Εδώ δεν είναι μεσοδυτικές πολιτείες, εδώ είναι οι πεδιάδες». Ένας απέραντα ανοιχτός χώρος κι ένας μακρινός ορίζοντας που παγιδεύουν με το δικό τους τρόπο τους κατοίκους τους και τους υποβάλλουν σε μια συμπεριφορά άκρως αμερικάνικη.

Το έργο: Ακριβώς αυτήν την συμπεριφορά προσπαθεί να περιγράψει ο Τρέισι¬ Λετς, βραβευμένος ηθοποιός, ο οποίος εξελίχτηκε σε, επίσης, πολυ¬βραβευμένο θεατρικό συγγραφέα,¬ αλλά και σεναριογράφο. Εδώ, διασκευάζει ο ίδιος το βραβευμένο (με πέντε Τόνι και με Πούλιτζερ) θεατρικό του: «August: Osage county», το οποίο πρωτανέβηκε στη σκηνή του ¬Σικάγο το 2007. Ακολουθώντας τα χνάρια του Ευγένιου Ο’ Νιλ, χτίζει ένα ψυχολογικό δράμα πάνω σε μια πολυπληθή, προβληματική αμερικανική οικογένεια, οι κόρες της οποίας –μαζί με συζύγους, παιδιά και αγαπητικούς– συγκεντρώνονται στο πατρικό τους μετά την είδηση για την εξαφάνιση του πατριάρχη της.

Πρόκειται για έναν κλεισμένο στον εαυτό του και αλκοολικό ποιητή, ο οποίος δεν έχει δώσει σημεία ζωής για πέντε ημέρες, αναγκάζοντας έτσι τη σύζυγό του Βάιολετ, μια μανιοκαταθλιπτική 65άρα με καρκίνο του στόματος, να ειδοποιήσει συγγενείς, φίλους και αστυνομία. Οι εξελίξεις θα προσθέσουν στους επισκέπτες του σπιτιού την αδερφή της, τον άντρα της και τον ντροπαλό γιο τους, συνθέτοντας ένα ανθρώπινο κοκτέιλ¬-δυναμίτη, το οποίο δεν θα αργήσει να εκραγεί με βάναυσο και παταγώδη τρόπο. Το σενάριο δυσκολεύεται να αποδεσμευτεί από το θεατρικό του παρελθόν, ενώ, σκηνοθετικά, ο Τζον Γουέλς, αφήνει την καταιγιστική πρόζα και τους έμπειρους ηθοποιούς να κάνουν όλη τη δουλειά. Δυστυχώς, το αποτέλεσμα είναι μια καλοστημένη θεατρική παράσταση, απόλυτα προβλέψιμη ως προς το ψυχολογικό στριπτίζ των εγωπαθών, αυτοκαταστροφικών κι εγκλωβισμένων σε μια διαρκή υποκρισία ηρώων της.

Πολλά τα μυστικά, λίγες οι πραγματικές εκπλήξεις και ακόμη λιγότεροι οι χαρακτήρες, ενώ οι ηθοποιοί προσπαθούν, ανεξέλεγκτοι, μια που δεν υπάρχει σκηνοθετική καθοδήγηση, να βρουν ο καθένας το δικό του ερμηνευτικό τόνο. Η Μέριλ Στριπ χάνεται και για μια, ακόμη, φορά ψάχνω να βρω αυτό που βλέπουν οι άλλοι και την θεωρούν μεγάλη ηθοποιό. Αντιθέτως η Τζ. Ρόμπερτς και η Νίκολσον τα καταφέρνουν εντυπωσιακά.