Θέατρο του Ν.Κόσμου: πάντα κάτι ενδιαφέρον

10:07 12/4/2014 - Πηγή: Attiki Press

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Τρεις πολύ ενδιαφέρουσες και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους παραστάσεις, διανύουν την τελευταία τους εβδομάδα, στις τρεις σκηνές του “Θεάτρου του Νέου Κόσμου” (3’ από το metro Συγγρού-Φιξ), ένα θέατρο που μας έχει συνηθίσει σε εξαιρετικές, σχεδόν πάντα, παραστάσεις…

Αστερισμοί

Ένα εντελώς άδειο, εντελώς άσπρο σκηνικό και πάνω του δύο εκπληκτικοί ηθοποιοί. Ιδιαίτεροι, περίεργοι φωτισμοί σε γεωμετρικά σχήματα,

απλά κουστούμια. Ένα κείμενο χωρίς αρχή, μέση, τέλος, χωρίς ευθύγραμμη ροή, αλλά γεμάτο συναισθήματα, «ένα έργο για την πολλαπλότητα αλλά και το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης». Όλα αυτά συνθέτουν μια από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς!
Ο Άγγλος συγγραφέας Νικ Πέιν έγραψε τους «Αστερισμούς» (Βραβείο καλύτερου έργου 2012) όταν, πενθώντας το θάνατο του πατέρα του, βρήκε τυχαία ένα ντοκιμαντέρ για την Θεωρία της Σχετικότητας, της Κβαντικής Μηχανικής, τις θεωρίες περί παράλληλων συμπάντων και την θεωρία των χορδών («Το κομψό Σύμπαν»)! Η άποψη ότι μπορεί να υπάρχουν παράλληλα, πολλαπλά σύμπαντα, αλλά εμείς είμαστε καταδικασμένοι να αντιλαμβανόμαστε μόνο το ένα από αυτά από παράλληλα σύμπαντα, του ενέπνευσε την ιστορία ενός ζευγαριού σε πολλές διαφορετικές εκδοχές. Το απροσδιόριστο, δηλαδή, της μοίρας του ανθρώπου…
Μια θεωρητική φυσικός (που μελετά την κβαντική θεωρία) κι ένας μελισσοκόμος ερωτεύονται ή όχι, γίνονται ζευγάρι ή όχι, απιστούν ή όχι, χωρίζουν ή παντρεύονται, η αρρώστια του ενός έχει καλή ή θανατηφόρα κατάληξη, επιλέγει την ευθανασία ή όχι…. Ίδιες συνθήκες οδηγούν σε διαφορετικά αποτελέσματα (αρχή της αβεβαιότητας του Χάιζενμπεργκ)!
Δεν είναι, όμως, μόνο εκεί η επιτυχία της παράστασης. Ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος κατάφερε να παρουσιάσει ως ολοκληρωμένο έργο με ρυθμό και κορυφώσεις ένα κείμενο, ποιητικό μεν, αλλά αποτελούμενο από άπειρες μικρές σκηνές με μεγάλες μεταπτώσεις διάθεσης, με συνεχείς σύντομες εκδοχές του ίδιου γεγονότος να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, σαν μια ιδιαίτερη λούπα.
Η παράσταση ξεκινάει με μια πολύ ενδιαφέρουσα, χαλαρή συνέντευξη που πήρε ο ίδιος ο Μάκης Παπαδημητρίου (ο οποίος έχει σπουδάσει και φυσική) από δύο καθηγητές Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η Στεφανία Γουλιώτη πάντα απλή και καλή, ενώ ο Παπαδημητρίου επέστρεψε στον αισθαντικό του εαυτό (είχα γράψει ότι πέρυσι -και μόνο πέρυσι- δεν μου άρεσε ο τρόπος που έπαιζε). Το έργο πότε αστείο, πότε δραματικό, σε καθηλώνει και σε γεμίζει συναισθήματα. Την πρώτη φορά που είδα την παράσταση έκλαιγα ασταμάτητα, την δεύτερη κατάφερα να είμαι αρκετά αποστασιοποιημένη…
Όπως λιτή είναι η σκηνοθεσία, το ίδιο λιτή είναι και η χορογραφική κίνηση της Αγγελικής Στελλάτου. Κυκλικές και αρμονικές κινήσεις, όπως και οι κινήσεις των πλανητών! Το μόνο που γεμίζει τον χώρο είναι οι γραμμικοί φωτισμοί (Σάκης Μπιρμπίλης) και οι προβολές, κατά διαστήματα, συμπαντικών τοπίων (Παντελής Μάκκας).
Μόνη ένσταση (άνευ σημασίας) τα αδιάφορα κουστούμια…
Τελευταία παράσταση την Κυριακή των Βαΐων· σπεύσατε.

Το Εσωτερικό

Το περσινό ντεμπούτο της ομάδας ΑΤΟΝΑΛ (μια μουσικοθεατρική performance με την συμβολή και θεάτρου σκιών «Το Κόκ(κ)αλο που τραγουδούσε») με είχε απογοητεύσει. Φέτος, όμως, μπαίνοντας στο θέατρο εξεπλάγην από τα σκηνικά και τα κουστούμια των ηθοποιών. Η παράσταση ξεκίνησε σιωπηλά, με εμάς να παρατηρούμε ένα βράδυ από την ζωή μιας οικογένειας. Καθημερινές κινήσεις και ασχολίες σε αργή κίνηση. Το σύντομο έργο (1891) του Νομπελίστα συγγραφέα Μορίς Μέτερλινκ (1862-1949) ήταν κανονικά γραμμένο για μαριονέτες, εξ ού και η πολύ στυλιζαρισμένη κίνηση των τριών ηθοποιών στο «Εσωτερικό»!
Τα κουστούμια των περφόρμερ είναι αριστουργηματικά (Ιωάννα Τσάμη)! Χειροποίητα πλεκτά φορέματα που παραπέμπουν στην εποχή του έργου, αλλά δίνουν και την αίσθηση του παραμυθιού, σε συνδυασμό, μάλιστα, με την ταπετσαρία του σκηνικού(Εύα Μαραθάκη). Στην αρχή δεν χορταίνεις να απολαμβάνεις την εικόνα και την τέλεια κίνηση των περφόρμερ (επιμέλεια κίνησης Βρισηΐς Σολωμού). Σύντομα όμως σε κουράζει. Η εισαγωγή για τον κάθε χαρακτήρα είναι τεράστια και καταντά ανούσια. Το κακό, όμως, είναι ότι η κυρίως παράσταση είναι παραγκωνισμένη, χάριν αυτής της ομορφιάς!
Ο τίτλος αφορά τρεις ανθρώπους, μαντατοφόρους μιας τραγωδίας, οι οποίοι παρατηρούν την ομορφιά και την αρμονία που βασιλεύει στο εσωτερικό του σπιτιού. Σε αυτό το εσωτερικό δεν τολμούν να μπουν και για να ανακοινώσουν τα κακά μαντάτα που η οικογένεια αγνοεί: η μια κόρη του ζευγαριού πνίγηκε στο ποτάμι. Εξ ού και τα πρόσωπα στο εσωτερικό του σπιτιού έχουν άλλη κίνηση, άλλο ρυθμό, άλλη ψυχολογία και περνούν ευτυχισμένα και ανέμελα μια ωραία βραδιά! Αυτή η υπέροχη οικογενειακή θαλπωρή κάνει τους αγγελιοφόρους να αγωνιούν και να διστάζουν να μπουν στο εσωτερικό κι όσο πιο πολύ κοιτάζουν αυτή την ευτυχία, τόσο πιο πολύ διστάζουν να αναγγείλουν το θλιβερό περιστατικό. Το έργο συμπυκνώνει την «καθημερινή τραγικότητα», οι τοίχοι του σπιτιού δεν αποτελούν οχυρό της οικογένειας.
Στα της παράστασης τώρα. Δυστυχώς, οι τρεις ηθοποιοί που είναι εκτός σπιτιού και είναι εκείνοι που φέρουν το κείμενο, ήταν περιορισμένοι στο ένα τρίτο της σκηνής, ντυμένοι με μαύρα ρούχα και αφώτιστοι! Ένιωθα ότι σ’ αυτή την παράσταση έβλεπα υπέροχες λεπτοκεντημένες εικόνες και άκουγα από κάποιον μια ιστορία, δεν είδα όμως θέατρο. Τα τρία παράθυρα που χωρίζουν το φως από το σκοτάδι, το εσωτερικό του σπιτιού από το εξωτερικό, την γνώση από την άγνοια, την ευτυχία από την δυστυχία, την παρατήρηση από την καθημερινότητα, το ειδυλλιακό από την τραγικότητα, σ΄ αυτή την παράσταση έμελλε να είναι και το όριο, τελικά, της σκηνικής παρουσίας.
Μια παράσταση στηριγμένη πάνω στην ιδέα της διπλής θέασης, της αντίθεσης των δυο κόσμων που όμως, τελικά, γίνεται μονομερής θέαση…. Μια εικαστικά όμορφη παράσταση, μια ευφυής σύλληψη της σκηνοθέτιδος Σοφίας Μαραθάκη, που όμως έμεινε μισή.
Τελευταίες παραστάσεις Μεγάλη Δευτέρα και Μεγάλη Τρίτη.

Περσινή Αρραβωνιαστικιά
Το πρώτο διήγημα της Ζυράννας Ζατέλη είναι η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που, την Πρωτοχρονιά του 1961, αρραβωνιάζεται κρυφά με τον Μάρκο και ως γυναίκα πια μας την διηγείτα. Όμως, αυτός ο αρραβωνιαστικός είναι ένας πολύ ιδιαίτερος αρραβωνιαστικός…
Αυτό το διήγημα αποφάσισε να ανεβάσει στο Δώμα του Νέου Κόσμου η νεοσύστατη ομάδα Elephas tiliensis. Βέβαια τα μέλη της ομάδας μας είναι όλα γνωστά από παραστάσεις του Κρατήρα, της Μάρθα Φριτζήλα, της ομάδας “Κανικούντα” και “Δρόμος με τα δέντρα”.
Παρ΄ότι το διήγημα θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε οποιαδήποτε χώρα, η παράσταση -εξωτερικά και μόνο- αποπνέει μια αμυδρή αίσθηση Ελλάδας. Τρεις κοπέλες με σκούρα μπλε φορέματα, άχρονα που, όμως, θα μπορούσαν να φορεθούν τη δεκαετία του 1960, στέκονται σε έναν ασβεστωμένο χώρο (τα χρώματα της Ελληνικής σημαίας). Το σκηνικό, απόλυτα μινιμαλιστικό, παραπέμπει σε Ελληνική αυλή (με τις γλαστρούλες και τα πλακάκια με τα σχέδια), αλλά συγχρόνως φέρει και μνήμες από παλαιότερες εποχές με τις ασπρόμαυρες αισθησιακές ή οικογενειακές φωτογραφίες. Απόλυτα σύγχρονο στοιχείο ο Κωστής Ζουλιάτης, ο οποίος με την ηλεκτρική του κιθάρα συνοδεύει όλη την δράση της παράστασης.
Φορείς του κειμένου τα τρια κορίτσια με τα μπλε φορέματα και έντονη σωματικότητα (Σύρμω Κεκέ, Ξένια Θεμελή, Τατιάνα Άννα Πίττα), σαν τρεις διαστάσεις της πρωταγωνίστριας, μια και είναι όλες το ίδιο πρόσωπο. Άλλοτε απόλυτα συγχρονισμένες, άλλοτε εντελώς διαφορετικές σε συνεπαίρνουν με τον λόγο τους από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Όσο περνάει η ώρα και έχει αποκαλυφθεί η ανατροπή του κειμένου και καταλαβαίνεις τις παραβολικές του προεκτάσεις, η παράσταση γίνεται ερωτική με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Η ηρωίδα αρχίζει να εξιχνιάζει το μυστήριο του έρωτα και της ζωής με ένα πολύ διαφορετικό και μη ρεαλιστικό τρόπο!
Η σκηνοθεσία ανήκει στο ζευγάρι: Δημήτρης Αγαρτζίδης και Δέσποινα Αναστάσογλου.
Μια ιδιαίτερη παράσταση, μέχρι την Κυριακή των Βαΐων και πιθανή επανάληψη στο bob festival, τον Μάιο.

Προτεινόμενες παραστάσεις που έχουμε δει:
Γιοί και Κόρες, Αστερισμοί, Θέατρο Ν.Κόσμου
Μήδεια(Μποστ), Περσινή αρραβωνιαστικιά Θέατρο Ν.Κόσμου
Αλεπούδες, Επί Κολωνώ
Interview, Ανάδυσις
ElizaDeth, Πνιγμονή, Γέρμα, Vault
Ελάτε σ΄εμάς για καφέ, Φούρνος
Μπαρ σε καλό μας, Σαίξπηρ bar (Shakespeare)
Τα ραδίκια ανάποδα, ΕliArt
Η πόρνη από πάνω Βρετάνια
Μια κανονική μέρα Olvio
Πατριδογνωσία ή τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη, Χυτήριο
Τα λουλούδια στην κυρία Απομηχανής
Ανάκριση, Τζ.Καρέζη
Ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, Εν Αθήναις
Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2, 104
Αθήνα 1895-Υλικό Ροΐδης, Draculam, Φούρνος
jazz n comedy Le Pierrot Bistro
stand up Ράβνιω Ginger Ale

Με ελεύθερη είσοδο:
Interview, Ανάδυσις
Αδέσποτες σκύλες, Γκρι Καφέ
Passport project, Zp87
Αθοπετού, Τρίκυκλο
Δον Ζουάν Fabrica
Τραγεδία ὀνομασμένη Ἰφιγενεία Δυναμό
Το πράσινο λεμόνι, Λουκούμι bar
Παράσταση αυτοσχεδιαστικού θεάτρου Όναρ Rock Cafe-Bar
Ιδανικός Τόπος Ορίζοντας Γεγονότων
Φαύστα Θέατρο Ξυλοτεχνίας, Περιστέρι