Το απότομο τράνταγμα της Λορ και της Γερμανίας

19:23 21/3/2013 - Πηγή: Attiki Press

Aπό τους Αλέξανδρο Ραπτοτάσιο, Ηρώ Μητρούτσικου

Επιστροφή στο παρελθόν: Η μεταπολεμική Γερμανία ακόμα απασχολεί τους Γερμανούς καλλιτέχνες, ο Μάης του ’68 τους Γάλλους και το Ιράν τους Αμερικανούς!

Lore, Τα παιδιά του πολέμου

1945. Η 14χρονη Λορ γίνεται, σε μια στιγμή, η προστάτιδα των τεσσάρων αδελφών της, καθώς η μοναδική ελπίδα επιβίωσής τους είναι ένα ταξίδι 900 χλμ. με τα πόδια. Το «Lore» είναι μια εξαιρετική ταινία, οπτικά και συναισθηματικά, η οποία κέρδισε βραβεία στα φεστιβάλ Στοκχόλμης,

Λόκαρνο, Σίδνεϋ, Αμβούργου και Αυστραλιανής Ακαδημίας Κιν/φου. Η παραγωγή της ταινίας έγινε σε συνεργασία Αυστρίας και Γερμανίας, η σκηνοθεσία είναι της Cate Shortland και το σενάριο είναι της ίδιας της Shortland και του Robin Mukherjee, εμπνευσμένο από τη νουβέλα «The Dark Room» του Rachel Seiffert.

Κάπου στην εξοχή της Γερμανίας μια οικογένεια ζει όμορφα με τα πέντε παιδιά της. Δύο κόρες στην εφηβεία, δύο δίδυμα αγοράκια και ένα νεογέννητο μωρό. Οι γονείς, όντας στα υψηλά κλιμάκια των SS, έχουν αποκομίσει πλούτο και δύναμη μέσα από τον πόλεμο, αλλά τώρα όλα έχουν τελειώσει. Το Βερολίνο πέφτει και ο πατέρας επιστρέφει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να εξαφανίσει κάθε στοιχείο εμπλοκής της οικογένειάς του με το ναζιστικό καθεστώς. Σύντομα θα φύγουν από το σπίτι τους για να κρυφτούν σε ένα κατάλυμα στο βουνό και σύντομα ο πατέρας θα εξαφανιστεί. Λίγο αργότερα οι συμμαχικές δυνάμεις θα απαιτήσουν να παραδοθεί και η μητέρα. Οι γείτονες θα σταματήσουν να προσφέρουν φαγητό στα εγκαταλελειμμένα παιδιά με ανταλλαγή ασημικά και κοσμήματα. Κάπως έτσι, η Λορ, η μεγαλύτερη από τα παιδιά, θα ξεκινήσει με τα αδέρφια της ένα ταξίδι μέσα από τα δάση και τα χωριά της Γερμανίας για να φτάσουν στο σπίτι της γιαγιάς της, που βρίσκεται 900 χλμ. μακριά.

Για πρώτη φορά η κινηματογραφική κάμερα εστιάζει στην κατάσταση της Γερμανίας ακριβώς μετά την ήττα της. Η εξαθλίωση και ο λιμός θερίζει τα χωριά και τις πόλεις, ενώ οι φωτογραφίες του ολοκαυτώματος γίνονται αφίσες για να τοιχοκολληθούν σε κάθε γωνιά της χώρας και να πείσουν Γερμανούς για τις θηριωδίες του Γ’ Ράιχ. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή, όπου μία γιαγιά βάζει τα δίδυμα αγοράκια να τραγουδήσουν ναζιστικά εμβατήρια μπροστά σε μια εικόνα του Χίτλερ, ενώ με βεβαιότητα λέει πως ο Χίτλερ πέθανε γιατί τους αγαπούσε πολύ.

Η κάμερα ακολουθεί τα πέντε παιδιά μέσα σε μαγευτικά και σκοτεινά τοπία, ενώ ο ρυθμός χτίζεται σταδιακά και ακολουθεί τη συναισθηματική πορεία της Λορ, μιας 14χρονης που ξαφνικά πρέπει να ενηλικιωθεί, να προστατέψει τα αδέλφια της, να διαπραγματευτεί την επιβίωσή τους και να αντιμετωπίσει την κατάρρευση του κόσμου της και των ιδεών που της είχαν διδάξει. Όλα γίνονται γρήγορα, χωρίς χρόνο για αφομοίωση. Από την απότομη ενηλικίωση στη σεξουαλική αφύπνιση με έναν νεαρό Εβραίο που τους βοηθάει στον δρόμο και από την απομυθοποίηση του Ναζισμού στον φόνο ως ανάγκη επιβίωσης. Με μοναδικό τρόπο αποτυπώνεται η σύγχυση του γερμανικού λαού, των ιδεών και της πραγματικότητας, αλλά και η εσωτερική σύγκρουση της πρωταγωνίστριας που δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς.

Μετά τον Μάη

Ποτέ άλλοτε στον 20ο αιώνα δεν υπήρξε τόση αισιοδοξία συμπυκνωμένη σε μία γενιά, όσο στη γενιά που έζησε τον Μάη του ‘68. Αυτό καταφέρνει να αποτυπωθεί με ψυχραιμία και χωρίς ρομαντισμό από τον Olivier Assayas σε μια εξαιρετική ταινία (Apres Mai) για την εποχή της αμφισβήτησης και της ελπίδας για αλλαγή. Ο Assayas, σκηνοθέτης του «Κάρλος», επικεντρώνεται στα προσωπικά του βιώματα και δεν παρουσιάζει πλήρως τα αίτια της επανάστασης σε κάθε κοινωνικοπολιτικό τομέα της κοινωνίας. Αλλά όμως μεταφέρει την ενέργεια και την ιδεολογική σύγχυση, προσφέροντας μια αυθεντική ματιά στην εποχή και ακολουθώντας τα χνάρια των ταινιών «The Dreamers» (Οι ονειροπόλοι,2003) και «Les amants réguliers» (Συνήθεις εραστές, 2005).

Άστυ, (metro Πανεπιστήμιο) 18:00 - 20:20 - 22:30

Νιρβάνα, (Λ. Αλεξάνδρας 192) 17:40 - 20:10 - 22:30

Argo

Aμερικάνικη ταινία βασισμένη πολύ πιστά σε πραγματικά γεγονότα. Σκηνοθετεί (στην τρίτη του προσπάθεια μετά τα «The Town» και «Gone Baby Gone») και πρωταγωνιστεί ο Μπεν Άφλεκ.

Όταν τον Νοέμβριο του 1979 οι επαναστατημένοι Ιρανοί καταλαμβάνουν δια της βίας την αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη, έξι υπάλληλοι διαφεύγουν και βρίσκουν καταφύγιο στο σπίτι του Καναδού πρέσβη, όπου κρύβονται για μήνες. Με απόλυτη μυστικότητα η CIA και το Χόλυγουντ καταστρώνουν ένα απίστευτο σχέδιο διάσωσής τους: Ένας πράκτορας σκέφτεται ότι η μόνη περίπτωση να καταφέρει να τους βγάλει από το Ιράν είναι να τους παρουσιάσει ως μέλη εταιρείας παράγωγης, (όχι αμερικάνικης πια, αλλά καναδικής), που ψάχνει εξωτικές τοποθεσίες για να γυρίσει ταινία επιστημονικής φαντασίας με τον τίτλο «Argo» (σαφής αναφορά στον Ιάσονα που κλέβει το Χρυσόμαλλο δέρας και φυγαδεύεται, όπως, με την αντίθετη πορεία, είχαν φυγαδευτεί τα αδέρφια Φρίξος και Έλλη πάνω στο χρυσόμαλλο κριάρι)!

Μετά την αγωνία του πρώτου μέρους, η δράση εμπλουτίζεται με πολύ χιούμορ, πριν ξαναμπούμε πάλι, στην αγωνιώδη περιπέτεια της φυγάδευσης κάτω από την μύτη των ελεγκτών του αεροδρομίου. Αυτοσαρκασμός του Χόλυγουντ, πολύ καλές ερμηνείες, ρετρό ατμόσφαιρα, γρήγορο μοντάζ και σάτιρα συνθέτουν μια ταινία που δεν πρέπει χάσετε. Μόνο αρνητικό της είναι οι τελευταίες σκηνές, που προβάλλεται έντονα το αμερικάνικο ιδεώδες, αν και στην αρχή της ταινίας έχει γίνει κριτική προς την Αμερική, η οποία επέβαλε δικτατορία, ενώ το Ιράν μέχρι τότε ήταν μια χαρά. Αυτό προκάλεσε αλυσιδωτά γεγονότα αποτέλεσμα των οποίων ήταν και η εξέγερση, στην οποία αναφέρεται η ταινία, αλλά και η σημερινή κατάσταση!