Το αριστουργηματικό «Περιμένοντας τον Γκοντό» στο ιδιαίτερο Cartel

19:03 22/6/2015 - Πηγή: Attiki Press

Ένα παλιό μηχανουργείο στο Βοτανικό, ανάμεσα σε αποθήκες και μάντρες υλικών ανακύκλωσης, γεννήθηκε πριν 2 χρόνια το «CARTEL».

Του Δημήτρη Σεμερτζίδη,

Επιμέλεια: Ηρώ Μητρούτσικου

Έχοντας ήδη παρουσιάζει ενδιαφέρουσες παραστάσεις και σκηνικές προτάσεις, το θέατρο Cartel (www.carteltexnoxoros.com) και οι δυο ιδιοκτήτες του, αυτή την φορά τολμούν να καταπιαστούν, εκτός σεζόν, με ένα εμβληματικό έργο! Επίσης, επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά το Scratch

Festival (29/6-2/7).

Το έργο:

Αυτό το σπουδαίο έργο του Μπέκετ, ανεβαίνει για άλλη μια φορά στη θεατρική Αθήνα. Κάτι που με γοητεύει πολύ, τόσο σε κινηματογραφικό όσο και σε θεατρικό επίπεδο, είναι οι βιογραφίες. Αξίζει, λοιπόν, να αναφερθεί ότι πολλοί μελετητές αναφέρουν ότι το συγκεκριμένο έργο αποτελεί ένα είδος αυτοβιογραφίας του Ιρλανδού Σάμιουελ Μπέκετ (1906-1989). Συμμετέχοντας ο ίδιος στον αντιστασιακό πυρήνα “Gloria smit”, μετά την προδοσία και διωκόμενος από τις αρχές, περιπλανήθηκε πολύ, ώσπου βρήκε καταφύγιο, μαζί με την σύζυγό του, στην πόλη Ρουσιγιόν. Για μεγάλο χρονικό διάστημα σπίτι τους ήταν ο δρόμος και οι αχυρώνες (εργάστηκε νομίζω ως αγρότης) και δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να αναμένουν είτε την σύλληψή τους από την Γκεστάπο, είτε απλά τη λήξη του πολέμου. Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι μελετητές εκτιμούν ότι έχει έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο.Ο Μπέκετ στήνει μία θεατρική πράξη, στη βάση των συνδιαλλαγών με την γυναίκα του, εμποτίζοντάς την και με το στοιχείο της πολύχρονης αναμονής τους πριν τη λήξη του πολέμου, αναμονή μεταφρασμένη σε αδράνεια, αλλά και ελπίδα.

Εν πάση περιπτώσει, το έργο έχει άπειρες αναγνώσεις, άπειρες ερμηνείες -και εκεί έγκειται και η σπουδαιότητά του- από υπαρξιακές μέχρι και πολιτικές (ας πούμε πολλοί θεωρούν ότι πρόκειται για παραβολή της γαλλικής αντίστασης απέναντι στους Γερμανούς).

Όσον αφορά στο έργο αυτό καθεαυτό -γραμμένο λίγο μετά την λήξη του πολέμου (1948)- πρόκειται περί μίας, μάλλον, παρωδίας (;), τοποθετώντας τη ζωή δύο ηρώων σε χρονικό ορίζοντα δύο ημερών, αλλά με τον χωροχρόνο να καταργείται. Αυτοί οι δύο ήρωες, ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν, έχουν μια βαθιά αδελφική σχέση. Μπορεί η σχέση τους να περνά από σαράντα κύματα, αλλά αυτό που στο τέλος κυριαρχεί είναι η αγάπη.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Μπέκετ ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την ανθρώπινη ύπαρξη και, προφανώς, μέσω της σχέσης των δύο ηρώων του (που παρεμπιπτόντως δεν πρόκειται για διαφορετικούς ήρωες, αλλά μερικές πτυχές του ίδιου εγώ), θέλει να καταδείξει το ιδεατό σενάριο, τον τρόπο που θα έπρεπε να είχαν δομηθεί οι ανθρώπινες σχέσεις. Τουλάχιστον έτσι προσωπικά το ερμηνεύω. Κι αυτό καθ” ότι από την άλλη πλευρά αντιπαραθέτει τον Ποτζό με τον Λάκυ, τη σχέση εξουσιαστή/εξουσιαζόμενου, την πραγματικότητα που κατισχύει πλέον. Ο Λάκυ, όντας ο υπηρέτης του Ποτζό, ο οποίος ενσαρκώνει τον αδίστακτο εξουσιαστή, έχει πάψει να σκέφτεται, καθίσταται έρμαιο της βούλησης του αφέντη του, δίχως ταυτότητα, ζωντανός-νεκρός, ούτε καν μοιρολάτρης. Βέβαια, ο θύτης επιβιώνει ακριβώς λόγω αυτής της αδράνειας του θύματος… οι ρόλοι, όμως, μπορούν να αντιστραφούν. Στο τέλος, βέβαια, καταδεικνύεται η διαφθορά της εξουσίας και πώς αυτή έχει αλλοιώσει την προσωπικότητα του Ποτζό..

Από την άλλη, οι δύο ήρωες περιμένουν εναγωνίως τον Γκοντό, ο οποίος, όμως, δεν εμφανίζεται ποτέ. Γιατί δεν έρχεται ο Γκοντό; Αντί να περιμένουμε, μήπως πρέπει να κυνηγήσουμε; Μήπως ο Γκοντό είναι εμείς και τα όνειρα που κουβαλάμε;

Νομίζω ότι ο Μπέκετ ήθελε να επισημάνει το τί συμβαίνει όταν αρνούμαστε την ενδοσκόπηση και αναμένουμε κάποιο εξωτερικό γεγονός που θα διακόψει την αδυσώπητη ροή του χρόνου. Άλλωστε ο Μπέκετ θεωρούσε τη ρουτίνα καρκίνο του χρόνου… Μην αφήσουμε ποτέ, την φλόγα που καίει μέσα μας να σβήσει. Μερικοί εικάζουν ότι το γυμνό δέντρο, κάτω από το οποίο οι ήρωες περιμένουν τον Γκοντό, συμβολίζει τον σταυρό του Χριστού και άρα και τον δικό τους μαρτυρικό σταυρό, προσαρμοσμένο στη δική τους ζωή, καθώς και ότι το όνομα Γκοντό προέρχεται από την την αγγλική λέξη «God» (Θεός) και τη συχνή γαλλική κατάληξη -ot!

Η παράσταση:

Όσον αφορά στο ίδιο το ανέβασμα στο θέατρο “Cartel”, θεωρώ ότι ήταν ιδιαίτερα πρωτοποριακό. Ο Ν.Καραγέωργος έκανε μία πολύ αξιόλογη δουλειά, καθοδήγησε άψογα τους ηθοποιούς και τόνισε όσο έπρεπε το στοιχείο του παραλόγου. Ευφυές το άνοιγμα της γκαραζόπορτας του θεάτρου, ώστε όλο έργο να εκτυλίσσεται στον χωματόδρομο και τη σκηνή του θεάτρου παράλληλα… Ίχνος μουσικής δεν υπάρχει στο έργο, μονάχα οι φυσικοί ήχοι και ένας ανεπαίσθητος ήχος του εργοστασίου λίγα μέτρα παρακάτω! Επίσης, τα σκηνικά είναι εξαιρετικά λιτά, με την κεντρική σκηνή να «περιφρουρείται» από ζευγάρια υποδημάτων, το ίδιο και οι φωτισμοί, που χρησιμοποιούνται εναλλάξ με αυτούς του δήμου(!) και τα κοστούμια, ενδεικτικά της ένδειας των μπεκετικών ηρώων, συγκεντρώθηκαν από ρακοσυλλέκτες πλησίον του θεάτρου, παρακαλώ!

Ο Π.Σούλης και ο Β.Μπισμπίκης, οι δύο βασικοί ερμηνευτές, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, έγιναν οι ίδιοι μπεκετικοί, εντρύφησαν τόσο στον ρόλο τους και είχαν τέτοια φυσικότητα που είναι άξιοι πολλών συγχαρητηρίων. Διαθέτουν ιδιότυπη και ξεχωριστή χημεία μεταξύ τους. Η πεντάμηνη προετοιμασία τους για το έργο καρποφόρησε και με το παραπάνω. Εξαιρετικός ο Γ.Γεροντιδάκης ενσαρκώμενος τον αδίστακτο Ποτζό, με κωμικές πινελιές όσο έπρεπε, ενώ ο Στ.Τυριακίδης που ερμήνευε τον υπηρέτη ήταν η σιωπηλή δύναμη.

Ενθυμούμενος, μάλιστα, την, επίσης, πολύ καλή παράσταση, στην οποία συμμετείχε πέρυσι, το “Shopping & fucking” στον ίδιο χώρο (σε σκηνοθεσία του ίδιου του Μπισμπίκη), κατορθώνει να αναδείξει πλήρως τα χαρακτηριστικά του υπηρέτη. Η Κατ.Σιώζου, τέλος, υποδυόταν το νεαρό παιδί που παρέτεινε συνεχώς την αγωνία των δύο ηρώων, ανακοινώνοντάς τους τον ερχομό του Γκοντό. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία θεατρική πρόταση, πολύ δυνατή γι’αυτή την περίοδο, που απευθύνεται, κυρίως, σε αυτούς που αγαπούν το παράλογο και τούς αργούς ρυθμούς (έχει μπόλικες δόσεις από αυτούς, με επαναλαμβανόμενα αλλά εξαιρετικά ευχάριστα μοτίβα).

Συντελεστές

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Νίκος Καραγέωργος

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Σιώζου

Σχεδιασμός αφίσας: Παναγιώτης Μητσομπόνος

Επιμέλεια προγράμματος: Στεφανία Βλάχου

Φωτογραφίες – βίντεο: Αθηνά Λιάσκου

Trailer παράστασης: Νίκος Τσάχαλος, Κατριάννα Παντέλη

Βοηθός παραγωγής: Φαίη Τζήμα

Ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί έχουν επιμεληθεί τα σκηνικά, τα κοστούμια και τους φωτισμούς, ως μέρος της διαδικασίας των δοκιμών.

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Γιώργος Γεροντιδάκης, Βασίλης Μπισμπίκης, Κατερίνα Σιώζου, Παναγιώτης Σούλης, Στέλιος Τυριακίδης.

Τεχνοχώρος Cartel

Αγίας Άννης & Μικέλης 4, Βοτανικός, (5’ από metro Ελαιώνας)

6939-898258

Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00 (μέχρι 28 Ιουνίου)

Εισιτήρια: 10€, 8€ (με 1 ποτήρι κρασί)

Ακολουθουν πληροφορίες για το Scratch Cartel

Facebook page: https://www.facebook.com/CartelTexnoxoros

Website παράστασης: http://www.carteltexnoxoros.com/#!blank/c18b1

Το ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ (αυτή την εβδομάδα):

θέατρο:

ΣΑΟΥΜΠΥΝΕ + ΟΣΤΕΡΜΑΓΕΡ: “Μικρές αλεπούδες” (19-21/6)

ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ: “Ένα… δύο… τρία… ή Η πασιέντζα” (20-23/6)

ΒIΚΟΣ ΝΑΧΜIΑΣ: “Στροφοδίνες” (20-22/6)

YOUNG JEAN LEE: “Straight White Men” (22-24/6)

ΘEΑΤΡΟ ΣΤΟA: “Μήδεια” του Μποστ (26,27/6)

μουσική:

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ: “ό,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει” (22/6)

Χορός:

ΤAΝΙΑ ΚΑΡΒAΛΙΟ: “Weaving Chaos” (27,28/6)

2ο SCRATCH Festival CARTEL

Από τη Δευτέρα 29 Ιουνίου έως την Πέμπτη 2 Ιουλίου στον Τεχνοχώρο CARTEL

Το Scratch Festival, ως συνέχεια του πιο πρωτοποριακού θεσμού της Ευρώπης, δίνει την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες του θεάτρου και της performance να παρουσιάσουν μία πρώτη 20λεπτη εκδοχή της ιδέας τους.

Τέσσερις παραστάσεις την ημέρα, με ώρα έναρξης: 8.00 μ.μ.

Την Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015 – 4η ημέρα διαγωνισμού – διαγωνίζονται οι νικήτριες ομάδες στον τελικό στις 8.00 μ.μ και το κοινό θα ανάδειξει τον νικητή “2ου Scratch Festival”. Ακολουθεί Live Scratch Party

Video Teaser: https://www.youtube.com/watch?v=kDBiQMceA-A