Τους είπαν νέους. Δεν ήξεραν πόσο δυνατοί είναι.

08:45 24/3/2025 - Πηγή: Attiki Press

Δεν χρειάζεται να γυρίσεις δεκαετίες πίσω για να νιώσεις περηφάνια. Δεν χρειάζεται να ψάξεις σε παλιές φωτογραφίες, σε ξεχασμένα μετάλλια και δοξασμένες στιγμές. Η νέα Ελλάδα δεν είναι νοσταλγία. Είναι παρόν που παλεύει. Είναι μέλλον που χτίζεται, τώρα. Δεν φοράει πάντα χρυσά. Μερικές φορές φοράει ιδρώτα, αγωνία, δάκρυα. Αλλά το βλέμμα της είναι καθαρό. Και το βήμα της σταθερό. Αυτό το τελευταίο τριήμερο ήταν κάτι παραπάνω

από αθλητικό. Ήταν μια υπενθύμιση ότι τα μεγαλύτερα όνειρα γράφονται από τις νεότερες γενιές. Μια υπενθύμιση ότι στην Ελλάδα του “δεν γίνεται”, κάποιοι σηκώνονται και τρέχουν. Και πηδούν. Και παλεύουν. Και νικούν.

Τα παιδιά της Ελλάδας έβαλαν φωτιά στη Γλασκώβη – Άνοδος με τριάρα και ιστορία!Τεντόγλου: «Μην σταματήσετε να πιστεύετε σε εμένα – Θα τα κατάφερνα αν δεν ήμουν άρρωστος 10 μέρες»Μόντο & Μανόλο: Η αεροπορική κόντρα του αιώνα ξεκινά από τα 5,30 και φτάνει στ’ αστέρια

Ένα μέλλον γραμμένο από παιδιά γεννημένα μετά το 2000, μια γενιά που έμαθε πως η ήττα δεν είναι ντροπή, αλλά αναγκαίος σταθμός στον δρόμο προς την επιτυχία. Παιδιά που μεγαλώνουν σε μια δύσκολη Ελλάδα, αλλά δεν αφήνουν τίποτα να τα λυγίσει. Ο Εμμανουήλ Καραλής, στην πιο λαμπρή χρονιά της ζωής του, σπάει ρεκόρ και κατακτά μετάλλια με την ευκολία που αναπνέει. Κι όμως, η πορεία του δεν στρώθηκε με ροδοπέταλα. Πέρασε από ρατσισμό, αμφισβήτηση, ψυχικές δοκιμασίες. Αλλά χαμογελάει. Γιατί δεν άφησε την πίκρα να ριζώσει μέσα του. Την έκανε σκαλοπάτι. Και δίπλα του, ο φίλος του, ο Μίλτος Τεντόγλου. Που ναι, αυτές τις μέρες δεν κατάφερε να ανέβει στο βάθρο. Μια ίωση τον λύγισε σωματικά. Όχι όμως ψυχικά. Γιατί ο Μίλτος παραμένει ο ίδιος αυθεντικός Μίλτος, που δεν ντρέπεται να ζητήσει στήριξη, που ξέρει ότι ο αθλητισμός είναι δρόμος, όχι μόνο προορισμός.

Και μετά, ήρθαν αυτοί οι 11 μικροί-μεγάλοι ήρωες. Η νέα Εθνική Ελλάδας στο ποδόσφαιρο. Παιδιά, σχεδόν έφηβοι, που πήραν φανέλα βασικού και δεν λύγισαν από το βάρος της. Στο πρώτο ματς, ηττήθηκαν από τη Σκωτία. Κι όμως, αποθεώθηκαν. Γιατί ο κόσμος δεν είδε το σκορ. Είδε πάθος, ταλέντο, δύναμη, καθαρό βλέμμα. Και στο δεύτερο ματς, αυτοί οι πιτσιρικάδες νίκησαν. Γιατί η καρδιά τους ήταν ήδη νικήτρια. Αυτή η γενιά ξέρει να ζυγίζει σωστά τις νίκες και τις ήττες. Δεν πετά στα σύννεφα, δεν καταρρέει με μια στραβή. Ξέρει να ωριμάζει μέσα στις δυσκολίες, να χτίζει χαρακτήρα και να μετατρέπει την αποτυχία σε προπόνηση ζωής. Σε μια Ελλάδα που πολλοί τη θέλουν κουρασμένη, χωρίς όραμα, χωρίς μέλλον… αυτά τα παιδιά είναι η απάντηση. Είναι το φως. Είναι η ελπίδα. Είναι η απόδειξη πως τίποτα δεν τελείωσε. Όλα τώρα αρχίζουν. Κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να τα αγαπάμε. Γιατί δεν μας κάνουν απλώς περήφανους. Μας θυμίζουν ποιοι μπορούμε να είμαστε.