Η δύσκολη ενηλικίωση ενός μιλένιαλ

18:10 7/9/2020 - Πηγή: Καθημερινή

Η τέχνη
της ενηλικίωσης ★★★
ΔΡΑΜΕΝΤΙ (2020)
Σκηνοθεσία: Τζαντ Απατοου
Ερμηνείες: Πιτ Ντέιβιντσον, 
Μαρίσα Τομέι, Στιβ Μπουσέμι
 
Ο δημιουργός μερικών από τις πιο επιτυχημένες σύγχρονες αμερικανικές κωμωδίες («Με την πρώτη», «Παρθένος ετών 40»), Τζαντ Απατοου, επιστρέφει με ένα λιγότερο αστείο αλλά εξίσου αξιοσημείωτο φιλμ πάνω στη δύσκολη διαδικασία της ενηλικίωσης. Στο πλευρό του αυτή τη φορά έχει ως συνσεναριογράφο και πρωταγωνιστή τον Πιτ Ντέιβιντσον, ένα από τα πιο πρόσφατα αστέρια της κωμωδίας που

ανέδειξε το θρυλικό «Saturday Night Live». Στην ταινία υποδύεται τον Σκοτ, έναν ανοικονόμητο 24χρονο, ο οποίος φυτοζωεί στο προάστιο του Στάτεν Αϊλαντ, με μοναδικά ενδιαφέροντα το κάπνισμα «χόρτου» και την τέχνη του τατουάζ. Στην πραγματικότητα αδυνατεί να ξεπεράσει την απώλεια του πυροσβέστη πατέρα του, ο οποίος χάθηκε εν ώρα καθήκοντος, ενώ τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο περίπλοκα όταν η μητέρα του (Μαρίσα Τομέι) θα γνωρίσει έναν καινούργιο άνδρα.

Το κλασικό φιλμ ενηλικίωσης αποκτά ενδιαφέρουσες πτυχές χάρη στον χαρισματικό πρωταγωνιστή, αλλά και (κυρίως) λόγω του σύγχρονου και ταυτόχρονα διαχρονικού χαρακτήρα του. Το μοτίβο των δύσκολων νεανικών χρόνων το έχουμε δει πάρα πολλές φορές, από τον «Επαναστάτη χωρίς αιτία» Τζέιμς Ντιν μέχρι τον… Εμινεμ στο εξαιρετικό «8 Mile». Εδώ οι ήρωες της ταινίας μοιάζουν να βρίσκονται στο μοναδικό μέρος της Νέας Υόρκης όπου δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα· η παρέα του Σκοτ περνάει την ώρα της με βιντεογκέιμ και μαριχουάνα, αρνούμενη να αντιμετωπίσει έναν κόσμο γεμάτο κακές δουλειές και ανισότητες. Ο ίδιος ο κεντρικός ήρωας, αν και ταλαντούχος, αδυνατεί να πάρει οτιδήποτε στα σοβαρά, ενώ αντιδρά ενστικτωδώς στην παρουσία ενός πατρικού «υποκατάστατου».

Συνολικά ο Απατοου καταφέρνει (ξανά) πολύ καλά να πιάσει τον σφυγμό των μιλένιαλ, μιας γενιάς η οποία θεωρητικά ξεκίνησε τη ζωή της με τις καλύτερες προϋποθέσεις, βυθίστηκε ωστόσο στην απάθεια και στην κεκαλυμμένη σκληρότητα του σύγχρονου κόσμου. Το πραγματικά αξιοσημείωτο –και επίσης φανερό στην ταινία– είναι πως οι μιλένιαλ συνηθίζουν να τα εξωτερικεύουν όλα αυτά είτε μέσω των προσφιλών τους σόσιαλ μίντια είτε ακόμα, όπως ο ήρωας, και με αμέτρητα τατουάζ στο σώμα τους. 

Κατά τα άλλα το φιλμ είναι γεμάτο αναφορές στην ποπ κουλτούρα και στα σημερινά ζητήματα της Αμερικής, από τον ρατσισμό και τις επαγγελματικές ευκαιρίες μέχρι τον Ντόναλντ Τραμπ. Ολα αυτά βέβαια εξετάζονται μάλλον επιφανειακά, αφήνοντας περισσότερο τον χώρο στα απλά και καθημερινά, όπως θα γινόταν, για παράδειγμα, σε ένα φιλμ του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ. Μοναδικό σοβαρό ψεγάδι, η μεγάλη χρονική διάρκεια (πάνω από 2 ώρες), η οποία μπορεί κάπως να κουράσει τον λιγότερο υπομονετικό θεατή.