Η νοσταλγία για το ΠΑΣΟΚ

21:06 4/9/2020 - Πηγή: Καθημερινή

Την τιμητική του είχε –χθες, «τρεις του Σεπτέμβρη»– το ΠΑΣΟΚ στα σόσιαλ μίντια. Αφορμή ήταν τα 46 χρόνια από την ίδρυσή του. Ολοι είχαν κάτι να πουν και το αστείο είναι πως τα περισσότερα ειπώθηκαν από κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου κ. Χάρης Τσιόκας δοξολόγησε το Κίνημα με πάνω από 1.100 λέξεις, που δημοσιεύτηκαν στον κομματικό ιστότοπο left.gr, ενώ τη μήνιν πολλών προκάλεσε ο τέως υπουργός και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

κ. Χρήστος Σπίρτζης, ο οποίος μόστραρε τη φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου γράφοντας «Πιστοί στις αρχές και τις αξίες μας… ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Αποσπάσματα από τη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη».

Πιο ενδιαφέροντα ήταν τα αστειάκια (memes στη γλώσσα του Διαδικτύου) που συγκρίνουν τη σημερινή κατάσταση με την εποχή που μεσουρανούσε το Κίνημα: «Με ΠΑΣΟΚ θα είχε ήδη δοθεί επίδομα καραντίνας για τον κορωνοϊό», «Θυμάμαι επί ΠΑΣΟΚ που ανάβαμε το θερμοσίφωνο για να σφουγγαρίσουμε», «Πάντως επί ΠΑΣΟΚ 150 ευρώ πρόστιμο έβαζαν σε όσους δεν έβγαιναν το σαββατόβραδο», «Επί ΠΑΣΟΚ ανάβαμε τα κλιματιστικά για να μειώσουμε τη ζέστη από τα καλοριφέρ», «Επί ΠΑΣΟΚ παίρνατε δώρα σε όλες, τώρα μόνο στις συζύγους σας», «Με ΠΑΣΟΚ όποιος περνούσε κορωνοϊό θα έβγαινε στη σύνταξη» κ.ά.

Είναι εντυπωσιακό ότι ένα κόμμα που γεννήθηκε πριν από 46 χρόνια και έχει τιμωρηθεί από τους εκλογείς τέσσερις φορές μέσα σε μία δεκαετία, γίνεται βασικό θέμα συζήτησης σε ένα κατεξοχήν νεανικό μέσο όπως είναι το Twitter. Ολα όσα λέγονται είναι καθ’ υπερβολήν, αλλά απηχούν το κλίμα της σπατάλης που κυριαρχούσε στον τόπο. Δεν είναι αμιγώς νοσταλγικά, αλλιώς θα μεταφράζονταν σε ψήφους για το διάδοχο σχήμα ΚΙΝΑΛ. Δεν σαρκάζουν μόνο το ΠΑΣΟΚ ή τα πεπραγμένα του, όπως φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση. Είναι ένα είδος αυτοκριτικής των «όλων μαζί τα φάγαμε».

Αν δείχνει κάποια νοσταλγία η ετικέτα #ΠΑΣΟΚ που χθες πρώτευσε στις τάσεις του Twitter, είναι περισσότερο η θύμηση της ανεμελιάς που κυριαρχούσε σε όλη την περίοδο πριν από την ουσιαστική χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Ηταν εκείνη η εποχή που είχαμε πεισθεί πως υπάρχει ο ρωμαίικος δρόμος προς την ευημερία: ότι για κάθε πρόβλημα υπάρχει ένα επίδομα· ότι μπορούν να υπάρχουν οφέλη χωρίς κόστος και ο πλούτος παράγεται με ένα καλό κόλπο, αλλά χωρίς δουλειά· ότι το ασφαλιστικό μπορεί να λυθεί μαγικά, χωρίς επώδυνες λύσεις· ότι η Oλυμπιακή μπορεί να πετάει αδιαφορώντας για το τι κοστίζει· ότι το κράτος παράγει χρήμα το οποίο μπορεί να σκορπάει σε ομάδες ισχυρής πολιτικής πίεσης· ότι μπορεί να λειτουργήσει η οικονομία με το «έλα μωρέ τώρα… κάτι θα βρεθεί». Το 2010 ξυπνήσαμε με πονοκέφαλο, αλλά το «χανγκόβερ» ποτέ δεν μας εμπόδισε να νοσταλγούμε την ανεμελιά των νεανικών μας πάρτι…