H Ζωή Λάσκαρη, το κομμένο μουστάκι και η αιωνιότητα

14:00 15/6/2013 - Πηγή: Exofitsio

Η 17χρονη Θεσσαλονικιά πήρε τον ‘Κατήφορο’ για να επιβιώσει. Και έτσι, 'κουτρουβαλώντας' εξαίσια ανά τις δεκαετίες, έφτασε στα 69 της ως την πόρτα του Hall of Femme μας.
ONEMAN

Μπορεί η Βουγιουκλάκη να τερμάτισε πρώτη (σε δόξα, χρήμα και υστεροφημία), αλλά η Ξανθιά Αγαπημένη Παναγιά του έθνους πέρασε πολύ καλύτερα. Ακόμη και αν, πως έχει δηλώσει, 'οι περισσότεροι άνδρες με αντιμετώπιζαν σαν την Ρίτα Χέιγουορθ: κοιμόντουσαν με την Λάσκαρη και ξυπνούσαν με την Ζωή'.

'Τι

ανταγωνισμός να υπάρχει μεταξύ μας; Η Αλίκη είχε αποφασίσει ότι θα είναι πρώτη. Και ήταν. Της βγάζαμε το καπέλο. Δεν διεκδικούσες να πάρεις τη θέση της γιατί η γυναίκα έδινε ένα πολύ μεγάλο αγώνα για να κρατηθεί εκεί.
Εγώ ήθελα να κάνω τη ζωή μου. Δεν θέλησα ποτέ να χτυπήσω μπιέλα και να φτάσω στα ύψη. Ήμουν άτακτο παιδί στα νιάτα μου. Δεν στερήθηκα, έζησα καλά. Έβγαινα τα βράδια έξω και την επόμενη μέρα ήμουν στο πλατό για γύρισμα με μια ώρα μόνο ύπνο'.

Η παραπάνω δήλωση της -επί τριαντακονταετίας- πιο όμορφης ελληνίδας συνοψίζει μια χαρά το rollercoaster της ζωής και της καριέρας της.
Μια φουλ στην αδρεναλίνη διαδρομή που την έφερε από την οδό Κάρολου Ντιλ 22 στην Θεσσαλονίκη, όπου γεννήθηκε, καβάλα σε ένα άρμα στο Λονγκ Μπιτς το 1959. Εκεί δηλαδή που η ομογένεια βγήκε να χειροκροτήσει την εντυπωσιακή 15χρονη Σταρ Ελλάς.

Τόσο εντυπωσιακή που έπιασε κατευθείαν το μάτι του Φίνου. Του ανθρώπου που όχι μόνο έπαιξε τον ρόλο του πατέρα που έχασε τόσο νωρίς, αλλά και 'πάσχισε' (σ.σ. την ένοιαζε περισσότερο να ζήσει, παρά να δουλέψει) να την μετατρέψει στην δική μας Brigitte Bardot.

‘Ήμουν 8 μηνών όταν έχασα τον πατέρα μου και 7 ετών όταν έχασα τη μάνα μου. Έκανα σχέσεις με μεγαλύτερους άνδρες γιατί ουσιαστικά στους συντρόφους έψαχνα πάντα τον πατέρα μου, που τον έφαγαν οι κομμουνιστές με τσουγκράνα (για να μη σπαταλήσουν σφαίρα)' Ακόμη και αν το επίθετο Λάσκαρη (σ.σ. από το πραγματικό της, Κουρούκλη, που άλλαξε για να μην γίνεται σύγχυση με την ξαδέλφη που ήταν ήδη γνωστή τραγουδίστρια) το οφείλει στον Γιάννη Δαλιανίδη, που το εμπνεύστηκε από ένα δρόμο στην Κυψέλη.
Ο Φιλοποίμην ήταν που της έκλεισε αποκλειστικό συμβόλαιο και της έριξε την πρώτη ‘σπρωξιά’ στον Κατήφορο. Την ταινία που την έκανε πρωτοκλασάτη σταρ από τα 17 της.

Αν και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να μιλήσουμε για την καριέρα της στην μεγάλη οθόνη (σ.σ. που 'εγκατέλειψε' το 1982 με την Αναμέτρηση για χάρη του θεάτρου).
Πέρα από το να χτυπήσουμε φιλικά στην πλάτη τον Φαίδωνα Γεωργίτση και να του πούμε 'Μην χαλιέσαι, φίλε. Και εμείς θα το κόβαμε το μουστάκι για πάρτη της'.

'Δεν χρωστάω σε κανέναν παρά μόνο στον Φίνο. Και ίσως και σε μερικούς αγαπημένους ανθρώπους, που έτσι κι αλλιώς δεν θα μου ζητήσουν τίποτα και ποτέ πίσω. Αυτό είναι η πρώτη αρχή της μαγκιάς, να μην είσαι υποθήκη κανενός' Ούτε υπάρχει κάτι καινούργιο να ειπωθεί για τους έρωτες της, αφού αυτό είναι ένα κεφάλαιο που έχει λήξει εδώ και 36 χρόνια.
Όταν δηλαδή η Ζωή μπήκε στο γραφείο του Λυκουρέζου για μια υπόθεση με ένα συμβόλαιο με Γερμανούς και -τρεις μήνες μετά-βρέθηκε παντρεμένη. Παρόλο που, όπως είχε πει, 'δεν ήθελα δεσμεύσεις εκείνη την εποχή. Είχα μόλις βγει από έναν αποτυχημένο γάμο'.

'Έχω ερωτευτεί μέχρι θανάτου. Έχω πέσει στα πατώματα, έχω φάει κλοτσιές, έχω φάει κέρατο. Γιατί ερωτευόντουσαν την Λάσκαρη κι όχι τη Ζωή. Ξυπνούσαν και έλεγαν 'τι σταρ είναι αυτή να μαγειρεύει, να πλένει και να φροντίζει το σπίτι';'' Άλλωστε το πραγματικό ταλέντο της Λάσκαρη ήταν ο τρόπος που έζησε και συνεχίζει την ζωή της. Δηλαδή με λαιμαργία.
Έχοντας αποφασίσει να μην αφήσει καμία στιγμή να πάει πεταμένη. Να μην παραχωρήσει ούτε μια ίντσα από το ζωτικό της χώρο για χάρη των θαυμαστών ή της υστεροφημίας της.

‘Η Αλίκη έζησε ολόκληρη τη ζωή της με το σαράκι της πρωτιάς. Να κόψει το νήμα πρώτη. Και τα κατάφερε. Δεν θα βγάλει ποτέ ξανά αυτός ο τόπος Αλίκη. Ποιος έχει τα κότσια να σπάσει όλα τα ρεκόρ για να απολαύσει το χειροκρότημα με τίμημα την απόλυτη μοναξιά;’ Με την εξαίρεση πάντα της γυμνής φωτογράφησης που έκανε -καβάλα στο λιοντάρι στην Δήλο- για το Playboy το 1985. Όταν δηλαδή ήταν 41 ετών.
Ότι και να λέει σχετικά, εμείς (οι άντρες) το ξέρουμε ότι ήταν το δικό της δώρο για το γεγονός ότι της μείναμε τόσο πιστοί επί δυο δεκαετίες.

'Για την εποχή εκείνη ήταν μαγκιά. Όσον αφορά εμένα προσωπικά ήταν και ένας κύκλος που ήθελα να κλείσει. Το επισφράγισμα μιας εποχής που, για κάποιους, ίσως σήμαινα μόνο κάτι όμορφο' Ανέκαθεν είχα μια απεριόριστη εκτίμηση στους ανθρώπους που ήξεραν πως να βάζουν τελεία. Όπως την Ζωή.
Η οποία μοιάζει να είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης -και μοντέρ- της εντελώς κινηματογραφικής ζωής της.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι γυναίκες σαν και αυτή δεν φυτρώνουν στα δέντρα. Και δεν μπορώ να φανταστώ ποια θα μπορούσε να την παίξει στην ταινία που κάποιος κάποτε σίγουρα θα φτιάξει.
Ένα ακόμη πράγμα που καθόλου δεν την νοιάζει.

'Δεν έκανα ποτέ κάτι για την υστεροφημία μου. Μεριμνώντας για την αθανασία λησμονείς τον θάνατο που καραδοκεί ανά πάσα στιγμή και έτσι δεν ζεις τίποτα'