Από τον Παναγιώταρο ως τον Βερύκιο: Μια ιστορία ομοφοβικής κατρακύλας

12:01 7/3/2014 - Πηγή: Exofitsio

(To θρυλικό φιλί του Lou Reed με τον David Bowie)

Μερικές στιγμές πριν, μόλις λίγα χρόνια, ωρυόμασταν για την φράση "ο καθένας στο κρεβάτι του ας κάνει ό,τι θέλει, αρκεί αν μην το βλέπω". Μας φάνταζε συντηρητική. Λέγαμε -κι εξακολουθούμε να λέμε- πως θέλουμε όλες και όλοι να μπορούμε να ζούμε τη ζωή μας χωρίς να την κρύβουμε πίσω από...
ολόκλειστες πόρτες. Πως η σεξουαλικότητα του καθενός είναι προσωπική υπόθεση, η κοινωνική απελευθέρωση είναι υπόθεση συλλογική κι άλλα τέτοια

όμορφα. Κι έπειτα από μια μεγάλη βόλτα στα Μέσα, κοινωνικά, ραδιοτηλεοπτικά, διαδικτυακά, είμαστε πλέον σε θέση να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο μπροστά στην εξοργιστική διαπίστωση πως η φράση που κάποτε μας έκανε να ωρυόμαστε, σήμερα είναι πιθανότατα από τα πιο mainstream, μην πούμε από τα πιο... προοδευτικά, πράγματα που μπορεί να ακούσει κανείς σε δημόσιες τοποθετήσεις.

Πριν περίπου ένα χρόνο, ένας βουλευτής της Χρυσής Αυγής, ονόματι Ηλίας Παναγιώταρος, χτίζει την δημοτικότητά του ουρλιάζοντας ένα κράμα ρατσισμού και ομοφοβίας έξω από το θέατρο Χυτήριο. "Γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες"... Γίνεται γνωστός. Ο Ηλίας Παναγιώταρος δε δέχθηκε και καμιά συγκλονιστική επίθεση, ούτε καλά-καλά καμιά συγκλονιστική κριτική από τα καθεστωτικά Μέσα. Μάλλον προκάλεσε μια σικέ αποδοκιμασία, τόσο σικέ που έκτοτε η ομοφοβία στον δημόσιο λόγο έγραψε πολλά χιλιόμετρα.

Θυμάμαι ένα εμετικό άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη στο antinews.gr με τίτλο "Ποιος θα φορέσει το νυφικό, ο Μήτσος ή ο Μπάμπης;". Νομίζω εκεί γύρω ξεκίνησε η μεγάλη κατρακύλα του δημόσιου λόγου σε σχέση με τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, κάπου εκεί έπεσαν οι μάσκες: Ο Φαήλος Κρανιδιώτης δεν είναι απλώς ένας -ομοφοβικός- συντάκτης, είναι μυστικοσύμβουλος του πρωθυπουργού. Τοποθετείται για ένα φλέγον ζήτημα, το γάμο των ομοφυλοφίλων και εντέχνως συζητά για την κοινωνική τους θέση: δεν τους αναγνωρίζει τίποτε άλλο παρά την ολόκλειστη πόρτα. Ο κ. Κρανιδιώτης είχε και προηγουμένως τοποθετηθεί ομοφοβικά, μέσω των social media, αλλά αυτήν η φορά ήταν διαφορετική. Άνοιξε ένα νέο πεδίο "έκφρασης" γεμάτο σεξιστικό μίσος. Σειρά πήραν, βέβαια, εκπρόσωποι της εκκλησίας, όπως ο Σεραφείμ Πειραιώς, και πρόσφατα δημοσιογράφοι με τελευταίους τον Δήμο Βερύκιο και -σε μικρότερο βαθμό- τον Δημήτρη Σταυρόπουλο που, μέσω της εκπομπής τους στο ραδιόφωνο του Alpha, επιτέθηκαν στον Αύγουστο Κορτώ για τη δημόσια τοποθέτησή του "Δεν πολιτεύομαι με το Ποτάμι- Είμαι αφοσιωμένος στα βιβλία μου και στον άντρα μου".

Ο Δήμος Βερύκιος έγινε έξαλλος, με το γνωστό ύφος που γίνεται έξαλλος ο Δήμος Βερύκιος. Χαρακτήρισε τον κ. Κορτώ "κυρα-Αυγουστίνα" κι αυτό ήταν το λιγότερο χυδαίο πράγμα που είπε. Ο δε Δ. Σταυρόπουλος, αν και αρχικά αναγνώρισε το θάρρος του κ. Κορτώ να μιλήσει ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του -μα αλήθεια, χρειάζονται κότσια για να εκφράσεις δημόσια την αγάπη σου για τον άντρα σου;- συνέχισε λέγοντας πως στα νιάτα του "τις ξεφώνιζε τις αδερφές" και μίλησε για "δικτατορία των γκέι". Βλέπετε, τόσα χρόνια καταπιέζονταν με την πολιτική ορθότητα που τους επέβαλε να μετράν κάπως τα λόγια τους όταν αναφέρονταν σε ομοφυλόφιλους. Τώρα, επιτέλους, μπορούν όχι μόνο να μιλήσουν ελεύθερα, αλλά και να σηκώσουν παντιέρα απέναντι σε εκείνη τη "μειονότητα" που τους καταπίεζε. Γιατί ο κ. Βερύκιος θεωρεί "μειονότητα" τους ομοφυλόφιλους...

Είναι που, να, τέτοιου είδους μανιασμένες επιθέσεις, ξεπηδούν εκεί που τελειώνει η επιχειρηματολογία. Πολύ αμφιβάλλω για το αν όλοι τους, από τον Φ. Κρανιδιώτη μέχρι τον Δ. Βερύκιο, θα τοποθετούνταν με τέτοιο ομοφοβικό μένος, αν δεν είχαν να υποστηρίξουν κάτι. Ο Φ. Κρανιδιώτης είχε να υποστηρίξει τη θέση της ΝΔ για τους γάμους των ομοφυλοφίλων- όσο έγραφε, μετρούσε ψηφοφόρους. Ο Δ. Βερύκιος υπερασπίστηκε τον Σ. Θεοδωράκη. Και οι δύο έχουν καταλάβει πως η συγκυρία ευνοεί την... "απελευθέρωσή" τους.

Είναι ένας κόσμος με τόση τεστοστερόνη, που καμιά φορά μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι. Από το μικρό ως το μεγάλο, από την απόλυση και τον ξυλοδαρμό ομοφυλόφιλων λόγω της σεξουαλικής τους ταυτότητας, ως την συνεχή καταπίεση στις δημόσιες εμφανίσεις, τα φιλιά που απαγορεύεται να δώσεις στον δρόμο, τις αγκαλιές που κάνεις κρυφά, την αγάπη που κρύβεις πίσω από τις προαναφερθείσες τρομακτικές πόρτες. Κι ειλικρινά, δυσκολεύομαι να διακρίνω ποιο τελικά είναι το μικρό και ποιο το μεγάλο. Πώς γίνεται να χωράς μια ολόκληρη ζωή σε ντουλάπες, πώς γίνεται να ζεις με το μόνιμο φόβο ότι θα αποκαλυφθείς- και για τί; Για το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου!

Ειλικρινά, δεν μπορώ να το καταλάβω, δεν έχω βρεθεί ούτε στιγμή σε αυτήν τη θέση, αλλά τρέμω στην ιδέα, έστω και στην παραμικρή πιθανότητα ότι θα μπορούσα να βρεθώ. Κι ακριβώς γι'αυτούς τους λόγους, απέναντι σε κάτι Φαήλους και κάτι Βερύκιους το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται, είναι ανοχή. Ο κ. Κορτώ μίλησε για επίθεση απέναντι στην αγάπη, μια επίθεση που είναι καταδικασμένη να χάσει. Νομίζω πως εκτός από επίθεση στην αγάπη, είναι τελικά επίθεση στην ίδια την ζωή. Είναι ο σχηματισμός μιας ιδιότυπης περιφραγμένης περιοχής όπου θα ζουν γκέι, λεσβίες, τρανς, γυναίκες και άντρες με διαφορετική σεξουαλική έκφραση από την "κοινώς αποδεκτή". Κι εμείς που μισούμε τις περιφράξεις, υποστηρίζουμε πως "κοινώς αποδεκτό" δεν είναι η γνώμη αυτών που ο κ. Βερύκιος αναγνωρίζει ως "πλειοψηφία". Κοινώς αποδεκτό είναι αυτό που επιτρέπει στον ετεροφυλόφιλο Χρήστο και τον ομοφυλόφιλο Γιάννη και μπορούν να ζουν στον ίδιο κόσμο. Τελεία και παύλα.
left.gr