“Επέτειος Γρηγορόπουλου”: Μια αποτυχημένη προσπάθεια αντικατάστασης της φθαρμένης μπογιάς του Πολυτεχνείου

23:01 9/12/2012 - Πηγή: Exofitsio

Για τέταρτη συνεχή χρονιά, η μνήμη του θανάτου ενός νεαρού μαθητή γιορτάστηκε με «καλλιστεία για κουκουλοφόρους».

Αρχίζουμε με μια διαπίστωση φαινομενικά αδιάφορη, μεγάλης όμως συμβολικής σημασίας:
Ο φονευθείς μαθητής του Δεκεμβρίου του 2008 ονομαζόταν Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Σύμφωνα με δημοσιευμένες τότε μαρτυρίες γνωστών του, όλοι «Αλέξανδρο» τον αποκαλούσαν. Ο «μικρός Αλέξης» όλης της Ελλάδας μοιάζει να είναι ένα άλλο πρόσωπο, με σχεδόν συμπτωματικές

τις ομοιότητες. Όπως ο Αλέξανδρος έγινε «Αλέξης», έτσι ο μαθητής έγινε επαναστάτης, και ο θάνατός του χρησιμοποιήθηκε για να στηθεί ένα αποτρόπαιο πολιτικό οικοδόμημα.

Ο θάνατος, ο φόνος, του νεαρού Αλέξανδρου ήταν τραγικός, ακριβώς επειδή από πλευράς του μικρού μαθητή (και όχι του εγκληματία αστυνομικού) ήταν τυχαίος. Δεν έχασε την ζωή του ούτε «στον αγώνα», ούτε «στην αντίσταση», ούτε κατά την διάρκεια κάποιας ηρωικής πράξης, ούτε «πριν προλάβει να δώσει τις μάχες (σ.σ. ενάντια στο ‘καθεστώς’;) που θα έδινε», όπως άλλοτε εμμέσως κι άλλοτε άμεσα του αποδίδουν, μυθοποιώντας τον, κάνοντάς τον «σύμβολο» (τίνος πράγματος;). Δεν προκάλεσε ο ίδιος τον θάνατό του, κι εκεί –πέραν της ηλικίας του- έγκειται η τραγικότητα του θανάτου. Όμως ερήμην του, νεκρός ων, έγινε πρωταγωνιστής ενός «αγώνα» με τον οποίον ανάθεμα αν είχε καμία σχέση, «σύμβολο» μιας «εξέγερσης» απέναντι στο «κράτος», ο «πρώτος νεκρός» που θα ήταν «οδηγός της ελπίδας» για «της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» ή κάτι παρόμοιο.

Στα μέρη μου αυτό το λέμε βεβήλωση νεκρού. Αλλά δεν ιδρώνουν αφτιά με κάτι τέτοια.

Για κάποιες πολιτικές δυνάμεις ήταν «λαχείο». Στα 15-21 χρόνια σου ψάχνεις αφορμή για να ζυμωθείς πολιτικά ώστε να αντλήσεις ταυτότητα, και μια ολόκληρη φουρνιά νέων ανθρώπων «ζυμώθηκαν» από τον Δεκέμβρη του ’08: ο μήνας του πλιάτσικου εν ονόματι της σύλησης κατέστη σημείο αναφοράς για την πολιτική τους αφύπνιση, ακόμα κι αν αυτή η αφύπνιση ήταν απολύτως ασαφής και συγκροτείτο από έναν θυμό με δυσδιάκριτες στοχεύσεις και μια γενική «οργή απέναντι στο κράτος». Διότι η θεωρία ότι ο πολύ συγκεκριμένος αυτός εγκληματίας αστυνομικός «είναι το κράτος, το πραγματικό πρόσωπο του κράτους» και άρα η ενδεδειγμένη αντίδραση μετά τον φόνο είναι η συλλογική πάλη με το κράτος δεν «πάσχει» απλώς, είναι απολύτως γελοία – κι όμως, σημαντικό μέρος της νεώτερης γενιάς θεώρησε την αναγωγή απολύτως φυσιολογική, αποδεικνύοντας πόσο εύκολη είναι η χειραγώγηση.

Δεν ξέρουμε αν οι τότε αριστεριστές και σήμερα μεγαλοσχήμονες είχαν την οξύνοια να το επιδιώξουν συνειδητά ή απλώς προέκυψε, πάντως ο στόχος τους ήταν η δημιουργία ενός νέου «μύθου» για να αντικαταστήσουν την φθαρμένη μπογιά της εκούσιας παρερμηνείας του Πολυτεχνείου ως «μάχης ενάντια στο (εκάστοτε) κράτος», η οποία δεν λειτουργούσε πλέον επιτυχώς ως κάλεσμα επιστράτευσης των νεωτέρων στις τάξεις τους. Όλα αυτά, τραγικά άσχετα με το παιδί που έχασε την ζωή του. Αυτό το άλλοτε ιδιοτελές και άλλοτε αλλοπρόσαλλο τσίρκο κάθε χρόνο δεν έχει καμία –μα καμί