Γιάννης Καλαμίτσης (1939-2013) – Μερόπειο...

21:20 4/11/2013 - Πηγή: Exofitsio

pitsirikos

Ήμουν πέντε χρονών και πείναγα (πρώτα χρόνια της δεκαετίας του σαράντα). Μου άρεσε όμως και το να τρέχω, να πηδάω και να κυλιέμαι στα χώματα, γιατί μπορεί «νηστικό αρκούδι» να μη χορεύει αλλά...
για ένα παιδί, τα πράγματα ήσαν –τότε-διαφορετικά. Χώματα είχε η οδός Προπυλαίων, αλλά ήσαν σκληρά….
Μπορούσες να παίξεις τρεις-πους-και-λακούς ή σκατουλάκια, αλλά όχι και να κάνεις άλμα σε μήκος ή ύψος. Για τέτοια πράγματα χρειαζόσουν Σκάμμα, με άμμο! Σκάμμα, είχε το Μερόπειο!

Και πάνω από το σκάμμα είχε και μια Σιδερένια Σκάρα, σαν αυτές που έχουν και τώρα οι

Παιδικές Χαρές, από την οποία μπορούσες να κρεμαστείς και να κάνεις την Μαϊμού, προχωρώντας από σίδερο σε σίδερο.
Έφευγα λοιπόν από το σπίτι, Προπυλαίων 10, και πήγαινα στο Μερόπειο να παίξω.

Κάποια στιγμή ανακάλυψα πως, εκτός του Σκάμματος και της Σκάρας, το Μερόπειο είχε και συσσίτιο!… Προοριζόταν για τα ορφανά, αλλά, όταν πήγα σε μια Κυρία και της είπα πως κι εγώ πεινάω, με τάισαν!
Συνέχισαν να με ταΐζουν κάθε ημέρα, έως ότου η Μάνα μου (η οποία τα πρωινά έλειπε, επειδή δούλευε στους ΣΠΑΠ (Σιδηρόδρομοι Πειραιώς, Αθηνών, Πελοποννήσου) ανακάλυψε πως είχα δηλώσει «ορφανό» και, αφού μου τις έβρεξε, για μία ακόμη φορά, με άρπαξε από το αυτί, με πήγε στο Μερόπειο και με έβαλε να ζητήσω συγγνώμη και να υποσχεθώ πως δεν θα ξαναπώ ψέματα.

Συγγνώμη, ζήτησα. Συνέχισα όμως και στο Μερόπειο να πηγαίνω και ψέματα να λέω.

Το Μερόπειο βεβαίως δεν το ξεχνώ, όπως δεν ξεχνώ και την Αγία Σοφία.

Προσφάτως, μου τηλεφώνησε κάποιος (δεν θυμάμαι όνομα) μου είπε πως πρέπει να ήμασταν την ίδια εποχή στο Μερόπειο, στο οποίο, αυτός, είναι τώρα σε κάποια θέση εθελοντικής προσφοράς και μου ζήτησε να βοηθήσω να συγκεντρώσουν χρήματα, για να επισκευασθούν τα κτήρια.

Του είπα πως θα το έκανα με μεγάλη μου χαρά, αλλά έκτοτε, ο συνάνθρωπος αυτός χάθηκε…

Δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο.

Διαβάζοντας το κείμενό σου για το Μερόπειο, απλώς τα θυμήθηκα όλα αυτά κι έτσι μου ’ρθε να στα γράψω.
Να είσαι πάντα καλά και να θυμάσαι εκείνη την γειτονιά…
Γιάννης Καλαμίτσης
Τώρα πια κάτοικος Νέας Μάκρης
(Αυτό το μέιλ μου το είχε στείλει το 2007 ο Γιάννης Καλαμίτσης, με αφορμή ένα κείμενό μου για το Μερόπειο Ίδρυμα («Απογραφή»). Δεν ξέρω αν είναι σωστό που το δημοσιεύω τώρα. Ο Γιάννης Καλαμίτσης δεν είναι πια μαζί μας. Αλλά είναι τόσο ανθρώπινο και γλυκό αυτό το κείμενο που δεν θα ήθελα να το κρατήσω για μένα. Ελπίζω από κει ψηλά να με συγχωρέσει. Άλλωστε, με διαφορά μερικών δεκαετιών, παίξαμε και οι δυο στο Μερόπειο. Αυτό το κείμενό του λοιπόν σαν αντίο. Αιωνία του η Μνήμη.)