Η δημόσια περιουσία και η αξιοποίησή της

13:45 19/1/2013 - Πηγή: Exofitsio

Υπάρχει ένα σημείο όπου συγκλίνουν απόλυτα (σεμνά και ταπεινά) η λεγόμενη «πατριωτική» δεξιά (συμπεριλαμβανομένων των εθνικοσοσιαλιστών της ΧΑ και των καμένων των ΑΝΕΛ ) και η αναφερόμενη ως
«αναρχομηδενιστική» αριστερά! Υπάρχουν και άλλα τέτοια σημεία (απολύσεις ΔΥ, μείωση του κράτους, κλπ), όμως στο θέμα της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, ο θέσεις τους είναι σχεδόν ταυτόσημες: «όχι στο ξεπούλημα των ασημικών της χώρας», «όχι στην αποκρατικοποίηση κρατικών μονοπωλίων», «υπάρχει μια διεθνής (!) συνομωσία για να μας πάρουν τον εθνικό πλούτο», «οι ναζί τοκογλύφοι θέλουν να βάλουν στο χέρι

τους υδρογονάνθρακές μας (που ακόμη δεν ξέρουμε αν υπάρχουν και σε ποιες ποσότητες)». Μαζί με τα μεγάλα αυτά κομμάτια της κοινωνίας, στα ίδια θέματα (φαίνεται να) συντάσσεται (τι πιο φυσικό;) και το μεγαλύτερο μέρος του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.

Ας επικεντρωθούμε στην αξιοποίηση της σχολάζουσας ακίνητης και άυλης περιουσίας του κράτους και στην ιδιωτικοποίηση μεγάλων κρατικών μονοπωλιακών εταιρειών και των εμπράγματων περιουσιακών τους στοιχείων ή έστω μέρος αυτών ή τελικά μονάχα του μάνατζμεντ μέσω στρατηγικών επενδυτών.

Η ακίνητη (οικόπεδα, ακίνητα, αγροτική γη, βοσκότοποι, κλπ) και άυλη (εκμετάλλευση λιμανιών, αεροδρομίων, υποδομών και υπεδάφους) περιουσία του ελληνικού κράτους είναι αναλογικά από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη. Η μέχρι τώρα σχέση του κράτους με αυτή την περιουσία έχει τέτοιες «ιδιαιτερότητες» και στρεβλώσεις που αγγίζουν τα όρια της συγγνωστής ανικανότητας και της ιδιωτείας. Το παράδειγμα να μένουν άδεια και αναξιοποίητα ολόκληρα κτίρια ιδιοκτησίας του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου την ίδια ώρα που το κράτος πληρώνει αμύθητα ποσά σε ιδιώτες για ενοικίαση αντίστοιχων ακινήτων για την στέγαση των υπηρεσιών του τα λέει νομίζω όλα. Η πώληση ή μακροχρόνια μίσθωση τέτοιων ακινήτων, θεωρείται παντού στον κόσμο αυτονόητη ενέργεια, όπως επίσης και η παραχώρηση αγροτικής γης και βοσκοτόπων σε γεωργούς και κτηνοτρόφους ή εταιρείες και συνεταιρισμούς αυτών, για την αξιοποίησή τους. Μονάχα στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας θα μπορούσε μια τέτοια ενέργεια να προκαλέσει στα σοβαρά πολιτική διαμάχη και κοινωνική αναταραχή και διχογνωμία. Και όμως, στο τελευταίο κομμουνιστικό προπύργιο της Ευρώπης, στην Ελλάδα, συζητάμε ακόμη στα σοβαρά αν θα αξιοποιήσουμε το Ελληνικό, αν θα πουλήσουμε κάποια οικόπεδα – φιλέτα που το κράτος κρατά πεισματικά αναξιοποίητα, αν θα εκχωρήσουμε την εκμετάλλευση λιμανιών, αεροδρομίων και υπεδάφους σε ιδιώτες. Ζητήματα που παντού στον κόσμο έχουν λυθεί εδώ και δεκαετίες (και στις πρώην κομμουνιστικές χώρες σε λιγότερο χρόνο) στην πατρίδα μας ανάγονται σε κεντρικά πολιτικά διακυβεύματα και πεδία δόξης κοινωνικών μαχών και αντιθέσεων.

Εκεί δε που χάνεται τελείως «η μπάλα» είναι στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων. Εν σώματι και με μία φωνή, τελείως διαφορετικές κατά τα άλλα ιδεολογικές και πολιτικές οντότητες, συμφωνούν πως κάτι τέτοιο αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως, σχεδόν προδοσία! Συντηρούμε ως κράτος τεράστιους οργανισμούς και επιχειρήσεις μονοπωλιακού χαρακτήρα, όπως ο ΟΣΕ, η ΔΕH, η ΔΕΠΑ, η ΔΕΣΦΑ, τα ΕΛΤΑ, κλπ, σωρεύοντας ζημίες και αποποιούμενοι οποιασδήποτε ευκαιρίας ανάπτυξης και ανοίγματος των αντίστοιχων πεδίων στον ανταγωνισμό. Ακόμη και τα κρατικά λαχεία ή ο ΟΠΑΠ, θεωρούνται από την αγκυλωμένη ελληνική κοινωνία ως εταιρείες στρατηγικής σημασίας και εθνικού σκοπού, μη υποκείμενες ως εκ τούτου σε καμιά σκέψη ιδιωτικοποίησής και ανοίγματός τους στην ελεύθερη αγορά. Το επιχείρημα πως κάποιες από τις επιχειρήσεις αυτές έχουν κέρδη (όντας μονοπωλιακές!) δεν αντέχει σε καμιά κριτική ανάλυση. Οποιαδήποτε ιδιωτικοποίησή τους, θα αποδώσει στο δημόσιο πολλαπλάσια κέρδη, άκοπα και χωρίς ρίσκο με την μορφή φόρων και εισφορών, την ίδια ώρα που θα αποφέρει και ένα σημαντικό και κρίσιμο ποσόν σε μετρητά, που τόσο ανάγκη έχει αυτή την στιγμή η οικονομία της χώρας. Το έτερο δε επιχείρημα, γιατί να μην τις εξυγιάνει και να μην τις καταστήσει κερδοφόρες αναπτύσσοντάς τις το ίδιο το κράτος – επιχειρηματίας έχει την ακλόνητα βασισμένη στην προηγούμενη διεθνή και εγχώρια εμπειρία απάντηση: επειδή το κράτος δεν είναι δυνατόν να παίζει τον ρόλο του επιχειρηματία. Πουθενά δεν το έκανε με επιτυχία και πουθενά δεν πρόκειται να το κάνει! Πόσο μάλλον το ελληνικό κράτος, με τις δομές, την διοίκηση και το προσωπικό (πολιτικό και υπαλληλικό) που το απαρτίζουν. Όσοι δε φέρνουν ως παράδειγμα την διάσωση τραπεζών και μεγάλων κρίσιμων επιχειρήσεων από το δημόσιο ταμείο των ΗΠΑ κατά την κρίση του 2008, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν δύο πράγματα: πρώτον, πως επρόκειτο για τράπεζες και επιχειρήσεις με τέτοια μεγέθη, που αν βούλιαζαν ίσως παρέσυραν μαζί τους την εθνική (των ΗΠΑ) και την παγκόσμια οικονομία και δεύτερον, ότι ήταν κάτι προσωρινό, με τις επιχειρήσεις και τις τράπεζες να παραμένουν ιδιωτικές και να εξακολουθούν να λειτουργούν στο μέλλον με κριτήρια αγοράς.

Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, ας πούμε δυο λόγια και για την (αναφανδόν ή εντέχνως καμουφλαρισμένη) υποστήριξη μεγάλης μερίδας του πολιτικού συστήματος της χώρας στην συνέχιση του ρόλου του κράτους ως επιχειρηματία και στην διατήρηση του υπάρχοντος στάτους όσον αφορά την δημόσια περιουσία. Είναι μια στάση συνεπής και ευεξήγητη, αν σκεφτεί κανείς πως αυτό το ομιχλώδες και αδιαφανές στάτους, που κατάπιε αμάσητα πολλά δισεκατομμύρια μη δίνοντας λογαριασμό σε κανέναν, είναι που επέτρεψε κυρίως σε ένα πολιτικό σύστημα αυτής της μορφής και ποιότητας να κυριαρχήσει για τέσσερις συναπτές μεταπολιτευτικές δεκαετίες. Μέσα σε αυτήν την διαμορφωμένη και άρρωστη κατάσταση, αναπτύχθηκαν ελεύθερα, οι πελατειακές σχέσεις, τα φαινόμενα διαφθοράς και οι μίζες, ο νεποτισμός, ο κρατικός συνδικαλισμός, οι συντεχνίες, οι κομπίνες και η διοίκηση και διορισμοί δια των κομματικών διαπιστευτηρίων. Οι αποκρατικοποιήσεις, το άνοιγμα στις αγορές και οι παραχωρήσεις του μάνατζμεντ σε μεγάλο τμήμα του άλλοτε πανίσχυρου κρατικού επιχειρηματικού τομέα, θα επιφέρουν το μεγαλύτερο πλήγμα στο υπάρχον ετοιμοθάνατο πολιτικό σύστημα και τα εξαπτέρυγά του (διαπλοκή, μεσάζοντες, μπετατζήδες, κλπ) και θα αποστερήσουν τον κυριότερο ζωτικό του χώρο, με ευεργετικό αποτέλεσμα την γρηγορότερη αποδόμηση και μεταμόρφωσή του.

Το παλιό θα μάχεται λυσσαλέα την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και τις ιδιωτικοποιήσεις με όλες του τις δυνάμεις επειδή ξέρει καλά πως αυτό είναι το τελευταίο του οχυρό πριν την ολοκληρωτική παράδοση. Η κοινωνία θα πρέπει να το αντιληφθεί αυτό και αν θέλει πραγματική αλλαγή και μεταρρυθμίσεις, θα πρέπει να συναινέσει στην κατεύθυνση της γρήγορης και αποτελεσματικής επιτυχίας του εθνικού αυτού στόχου. Τα οφέλη θα είναι τόσο πολλά, που οι όποιες αμφιβολίες στηριγμένες κυρίως σε ιδεολογήματα και αγκυλώσεις του παρελθόντος, θα πρέπει να κατανικηθούν από την λογική και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που οφείλουμε να επιδείξουμε ως λαός.
Akenaton-antinews