Το άρθρο της Γιάννας Αγγελοπούλου στη Huffington Post

10:30 12/7/2013 - Πηγή: Exofitsio

Όταν εξέδωσα τη βιογραφία μου «My Greek Drama» τον Μάιο, πολλοί με ρώτησαν γιατί επέλεξα να το εκδώσω πρώτα στην Αμερική.

(Εξέδωσα έκτοτε μία αναθεωρημένη έκδοση της αυτοβιογραφίας μου στην Ελλάδα, την πατρίδα μου, με τίτλο «Γιάννα»). Η απάντηση μου ήταν ότι ήθελα η Αμερική να μάθει κάποια πράγματα για το ελληνικό μυαλό και το ελληνικό πνεύμα.

Επίσης πάντοτε αισθανόμουν ένα ιδιαίτερο δεσμό με την Αμερική και την ευκαιρία που προσφέρει σε όλους. Χάρη

στη δουλειά του παππού μου στα χαλυβουργεία της Ιντιάνα μπόρεσε η οικογένεια μου να ζήσει με αξιοπρέπεια όταν επέστρεψε στην Κρήτη.

Οπότε όταν ξεκίνησα την περιοδεία μου σε διάφορες πόλεις για να προωθήσω το βιβλίο μου, μου δόθηκε η απροσδόκητη ευκαιρία να καταλάβω τί κάνει τις Η.Π.Α. τόσο μοναδικές. Παρόλο που δεν θεωρώ τον εαυτό μου μία σύγχρονη θηλυκή εκδοχή του Αλέξη ντε Τοκβίλ, θα ήθελα να μοιραστώ μερικές από τις εμπειρίες που απέκτησα από αυτό το ταξίδι μου.

Ύστερα από κάποιες εκδηλώσεις στην Ουάσινγκτον DC, η περιοδεία μου ουσιαστικά ξεκίνησε στο Πίτσμπουργκ, όπου ο δήμαρχος μου απηύθυνε τιμές (η 28η Μαρτίου 2013 ανακηρύχθηκε ως «Ημέρα της Αυτής Εξοχότητας Πρέσβειρας Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη στο Πίτσμπουργκ!) και είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ την υπέροχη τοπική ελληνική κοινότητα, που τα μέλη της είναι γερά δεμένα μεταξύ τους.

Βλέποντας τα τρένα που μεταφέρουν άνθρακα και την κληρονομιά της χαλυβουργικής βιομηχανίας εκεί, αισθάνθηκα πόσα με συνδέουν με τη ζωή του παππού μου όταν εκείνος ήρθε στην Αμερική, παρόλο που το Πίτσμπουργκ μεγάλωσε και μεταμορφώθηκε σε κέντρο ανάπτυξης της ιατρικής, της παιδείας και της καινοτομίας.

Η περιοδεία μου τελείωσε αισίως με σταθμούς το Σαν Φρανσίσκο και το Σιάτλ, πόλεις που η ιστορία τους συνδέεται περισσότερο με το πυρίτιο ( τις τεχνολογίες αιχμής ) παρά με τον χάλυβα. Στο ενδιάμεσο επισκέφθηκα την Τάμπα, την Ατλάντα, το Σικάγο, το Λος Άντζελες, τη Βοστόνη, τη Φιλαδέλφεια και την Νέα Υόρκη.

Κάθε πόλη έχει δικά της χαρακτηριστική στην αρχιτεκτονική, τα τοπόσημα και την ιστορία. Οι ντόπιοι είχαν την θέληση να τα μοιραστούν μαζί μου και εγώ ήμουν πρόθυμη να τα γνωρίσω. Το Σαν Φρανσίσκο το αισθάνθηκα σχεδόν σαν μία ευρωπαϊκή πόλη και μία από τις πλέον όμορφες πόλεις που επισκέφθηκα. Το Σιάτλ μου φάνηκε καθρέφτης της Ασίας, κάτι που δεν πίστευα ότι ήταν πιθανόν να βρει κανείς στις Η.Π.Α. Η Τάμπα είχε μία ενδιαφέρουσα συνάφεια με την Ελλάδα, καθώς στο γειτονικό Τάρπον Σπρινγκς Έλληνες σφουγγαράδες βρήκαν έναν τόπο να εξασκήσουν το επάγγελμα τους.

Άρχισα να αναρωτιέμαι πώς μία χώρα φτιαγμένη από τόσο διαφερετικές γεωγραφικά και πολιτιστικά πόλεις μπορούσε να λειτουργεί ως ενιαίο κράτος. Τώρα που έχω τη δυνατότητα να ξανασκεφτώ το ταξίδι μου νομίζω πως έχω μία ιδέα. τους Αμερικανούς ενώνει η επιθυμία να βελτιώσουν δύσκολες καταστάσεις, και κάθε Αμερικάνος που γνώρισα πιστεύει πως έχει τη δύναμη να παίξει ενεργό ρόλο στην βελτίωση της κατάστασης.

Σ' όλη τη διάρκεια της περιοδείας για το βιβλίο μου ήταν εντυπωσιακό το πόσοι πολλοί άνθρωποι που συναντούσα μου έλεγαν : «Τί μπορώ να κάνω εγώ για να βοηθήσω την Ελλάδα;». Δεν το ρωτούσαν μόνο όσοι είχαν ελληνικές ρίζες, αλλά όλοι. Συχνά κάποιος θα διατύπωνε μία ιδέα που θα μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα. Αυτό μπορεί να φαίνεται κοινότυπο στους πολίτες της Αμερικής αλλά για μένα ήταν αποκαλυπτικό.

Ένα από τα πράγματα που προσπάθησα να πετύχω για να διασώσω την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, ήταν να κινητοποιήσω τους ανθρώπους να παίξουν ο καθένας το δικό του ρόλο και να ασκήσουν ο καθένας τη δική του δύναμη, ώστε να δημιουργήσουν την Ελλάδα που θα ήθελαν να δουν.

Στις Η.Π.Α. κανείς δεν χρειάζεται να υπενθυμίσει στους πολίτες τον ρόλο και την δύναμη τους ως προς τη δημιουργία του μέλλοντος που θέλουν να έχουν. Ίσως να είναι κάτι καταγεγραμμένο στο DNA τους, μία επιθυμία να ανταποκριθούν στο κάλεσμα των πατέρων του αμερικανικού έθνους για μία «ακόμη πιο τέλεια ένωση».

Στον επίλογο του «My Greek Drama», έβαλα τα λόγια του επίσης Κρητικού Νίκου Καζαντζάκη ο οποίος έγραψε : «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες : Εγώ μοναχός μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».

Αυτή τη νοοτροπία κατέγραψα στην περιοδεία μου στις ΗΠΑ. Κι έτσι, ενώ αποχαιρετούσα τις ΗΠΑ εξαιρετικά ευγνωμονούσα που ο αμερικανικός λαός έκανε το βιβλίο μου εκεί μπεστ σέλερ, έφυγα ακόμα πιο ευγνωμονούσα για το μάθημα που έλαβα σχετικά με δύο πράγματα: την δυνατότητα και την υπόσχεση - ένα μάθημα που, τώρα, θα μεταφέρω στην Ελλάδα.

koolnews.gr