ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΛΖΑΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗ…

18:21 24/4/2012 - Πηγή: Exofitsio

Η Ελζα Λαμπράκη που πριν από ήμερες, έφυγε από τον μάταιο αυτό κόσμο αφού είχε συμπληρώσει έναν αιώνα και κάτι ζωής, ήταν η αγαπημένη «κυρά» των κατοίκων του Πόρου. Με χιούμορ και εκπληκτική ευγένεια ψυχής, η Ελζα πριν από μια περίπου δεκαετία ηλθε μαζί με την...
φίλη της Αρβελερ-την φιλοξενούσαν συχνά στο κτήμα τους στην κορυφή του λόφου του λιμανιού στον Πόρο-να βραβευτεί στο νεοκλασικό σχολείο –αίθουσα εκδηλώσεων –του νησιού. Όταν έφευγε σχεδόν σκασμένη στα γέλια βαστώντας το κλειδί της πόλης γύρισε κοίταξε τους

δυο ντόπιους φίλους που την βοηθούσαν να κατέβει τα μαρμάρινα σκαλιά και τους είπε :Μην πείτε τίποτα μου το έχουν δώσει τουλάχιστον άλλες δυο φορές…
Το παρακάτω κείμενο είναι του Στάθη Ευσταθιαδη από το Βήμα:
EΛΖΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ : ΜΙΑ ΖΩΗ, ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Ρεπορτάζ : Στάθης Ευσταθιάδης
(από το : tovima.gr)
Τι μπορείς να γράψεις για μια πραγματική δέσποινα που έζησε έναν ολόκληρο αιώνα και είχε πάντοτε, ως τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής του Πάσχα, όταν έφυγε για πάντα από κοντά μας, την προθυμία, την άνεση, μια εύγλωττη...
ικανοποίηση να σου εξιστορεί με μνήμη τρομακτική γεγονότα, να σου ζωντανεύει πρόσωπα, να σου μιλά για χαρές και λύπες οικογενειακές αλλά και εθνικές, που «τα έζησε» σχεδόν έναν αιώνα. Πώς να περιγράψεις την αγάπη με την οποία σου μιλούσε λ.χ. για το πόσο ντροπαλή ήταν η κόρη ενός πολιτικού που μάθαινε χορό μαζί με άλλα παιδιά στο άνετο σπίτι της στην Αναγνωστοπούλου. 'Η όταν σου εξιστορούσε τα κατορθώματα μιας ρωσίδας πριγκίπισσας που είχε ξεπέσει στην Αθήνα της δεκαετίας του '20, είχε γοητεύσει - και αφαιμάξει - μισή ντουζίνα ώριμων δανδήδων, για να αποκαλυφθεί τελικά ότι δεν ήταν παρά μια πρακτική νοσοκόμα σε ίδρυμα της Οδησσού που την «έκλεψε» ένας γάλλος ναύτης και την παράτησε στον Πειραιά.

Πώς να περιγράψεις τη θέρμη που έβλεπες ότι ακόμη ζωογονούσε την Ελζα Λαμπράκη καθώς σου περιέγραφε την πρώτη γνωριμία της με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, το φθινόπωρο του 1926 στο Παρίσι. 'Η το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό της όταν σου εξιστορούσε το πώς επέστρεψε στην Αθήνα με τα δυο παιδιά της, τη Λένα και τον άτακτο Χρήστο, από τη Σμύρνη μετά την Κατοχή, το 1944, μ' ένα σαπιοκάικο του ΕΑΜ που έκανε το τελευταίο του ταξίδι, με συνεπιβάτη τον διαβόητο Βάλβη που ήθελε να πνίξει ο καπετάνιος όταν έμαθε ότι ήταν άνθρωπος των γερμανοτσολιάδων. Αν σώθηκε το όφειλε στην Ελζα, που έπεισε τον καπετάνιο ότι θα ήταν μεγάλη αμαρτία αν τον πετούσαν στη θάλασσα καθώς το καΐκι θα έπιανε την επομένη στην Τήνο της Μεγαλόχαρης.

Το σήμα της ζωής της
Η Ελζα Λαμπράκη ήταν μια προσωπικότητα. Σοβαρή, όταν έπρεπε, σωστή, με έμφυτη ευγένεια και κομψότητα, ειλικρινής, ένας Ανθρωπος που δεν ήρθε ποτέ σε σύγκρουση με κανέναν. Γυναίκα δυναμική, δεν λύγισε όταν έχασε τον Χρήστο «της» ούτε όταν σκοτώθηκε η 20χρονη εγγονή της, που είχε και το όνομά της. Το σήμα της ζωής της - το έχει γράψει - ήταν «Η ζωή ήταν, είναι και θα είναι πάντα ωραία. Φτάνει να ξέρεις να τη ζήσεις». Η Ελζα ήξερε.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords