Τραπεζίτες χαρίζουν σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χρέη 250 εκατ. ευρώ;

16:25 13/5/2014 - Πηγή: Exofitsio

Του Γιώργου Δελαστικ

Απορρίφθηκε μετά βαΐων και κλάδων η τροπολογία που είχε καταθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να μη διαγράφονται τα χρέη κομμάτων, αν αυτά αλλάζουν όνομα ή ΑΦΜ. Κανένας υπουργός δεν αναφέρθηκε καν στην τροπολογία αυτή, η οποία έτσι απερρίφθη διά της σιωπής. «Κόμματα τα οποία.... προέρχονται από τον μετασχηματισμό κομμάτων που έχουν εκλεγεί στις τελευταίες εθνικές ή ευρωπαϊκές εκλογές

θεωρούνται καθολικοί διάδοχοι των κομμάτων από τα οποία προέρχονται ως προς το σύνολο των οφειλών τους προς το Δημόσιο, τις τράπεζες, τους εργαζομένους τους, τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας και κάθε τρίτου με τον οποίον είχαν συναλλαγές, ανεξαρτήτως εάν το εκ μετασχηματισμού προερχόμενο κόμμα απέκτησε νέο ΑΦΜ και κατέθεσε νέα δήλωση στον Αρειο Πάγο...» ανέφερε η τροπολογία του ΣΥΡΙΖΑ και συνέχιζε: «Ως μετασχηματισμός κομμάτων για την εφαρμογή της προηγούμενης παραγράφου νοείται ενδεικτικά η συγχώνευση δύο ή περισσοτέρων κομμάτων, η αλλαγή ονομασίας, η ίδρυση νέου κόμματος στη θέση άλλου που διέκοψε τη λειτουργία του...» Από τα προαναφερθέντα αποσπάσματα της τροπολογίας του ΣΥΡΙΖΑ καθίσταται σαφής ο δημαγωγικός χαρακτήρας της πρότασης αυτής.

Βεβαίως συμφωνούμε να εφαρμόζεται, και μάλιστα άτεγκτα, το πτωχευτικό δίκαιο εναντίον των κατά τον νόμο υπευθύνων των κομμάτων που χρεοκοπούν ή διαλύονται αναφορικά με χρέη προς το Δημόσιο, τους ασφαλιστικούς οργανισμούς ή και προς τους εργαζόμενους των κομμάτων αυτών, αν όντως οι εργαζόμενοι στραφούν δικαστικά εναντίον τους, πράγμα που όμως σπάνια συμβαίνει. Από εκεί και πέρα όμως, από πού και έως πού ενδιαφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ για τα χρέη των κομμάτων αυτών προς τις... ιδιωτικές τράπεζες και «προς κάθε τρίτον με τον οποίον είχαν συναλλαγές»;

Βεβαίως και να κατασχεθεί ακόμη και η προσωπική περιουσία ενός αρχηγού ή στελεχών κόμματος που είναι κατά τον νόμο υπεύθυνα για χρέη προς το δημόσιο ή ασφαλιστικούς οργανισμούς ενός κόμματος που χρεοκοπεί ή διαλύεται. Να τους χώσουν στη φυλακή για τα χρέη αυτά, αν δεν έχουν να πληρώσουν. Είναι όμως εντελώς παράλογη η απαίτηση να μεταφερθούν τα χρέη αυτά σε ένα νέο κόμμα που συμμετέχουν τα στελέχη αυτά! Ας μιλήσουμε με ανοιχτά χαρτιά σε πολιτικό, όχι δήθεν νομικό, επίπεδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορεί ουσιαστικά για τα χρέη των κομμάτων προς το Δημόσιο ή προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Αλλο πράγμα έχει κατά νου. Γνωρίζει ότι το ΠΑΣΟΚ χρωστάει περίπου 120 εκατομμύρια ευρώ σε ιδιωτικές τράπεζες, κυρίως στην Αγροτική Τράπεζα που τώρα ανήκει στην Τράπεζα Πειραιώς. Γνωρίζει επίσης ότι στην ίδια τράπεζα χρωστάει και η ΝΔ άλλα 130 εκατομμύρια.

Η Τράπεζα Πειραιώς όμως είναι ιδιωτική τράπεζα. Μπορεί παλιότερα η Αγροτική να ήταν κρατική τράπεζα και ο διοικητής της να διοριζόταν από την εκάστοτε κυβέρνηση, πράγμα που να συνέτεινε ίσως στην αφειδή χρηματοδότηση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με δάνεια που σήμερα όλοι αναγνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να αποπληρωθούν. Τι τον νοιάζει όμως τον ΣΥΡΙΖΑ αν κάποιοι ιδιώτες τραπεζίτες αποφασίσουν να χαρίσουν ουσιαστικά αυτά τα 250 εκατομμύρια στα κόμματα του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου; Δικαίωμά τους δεν είναι; Δεν υποκρινόμαστε τους αφελείς. Συμμεριζόμαστε κι εμείς την υποψία ότι πιθανόν να περιμένουν υλικά ανταλλάγματα από κυβερνητικά κόμματα, αν κάνουν κάτι τέτοιο. Ας καιροφυλακτεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ για να δημοσιοποιήσει οποιαδήποτε παράνομη συναλλαγή κυβέρνησης - τραπεζιτών και να απαιτήσει την παρέμβαση της δικαιοσύνης για αυτήν. Να συλλέξει γεγονότα που αποδεικνύουν παραβίαση των νόμων. Πολιτικό κόμμα είναι.

Ακόμη και αν δεν μπορεί να αποδείξει παρανομίες, μπορεί να οργανώσει και να αξιοποιήσει πολιτικά την οργή των φτωχών πολιτών που οι ιδιωτικές τράπεζες τους αρπάζουν και τους κατάσχουν ακόμη και το πεντακοσάρικο της ελεημοσύνης που τους μοιράζει η κυβέρνηση επειδή χρωστούν στην εφορία τρία ή πέντε χιλιάρικα, ενώ την ίδια στιγμή χαρίζουν 250 εκατομμύρια ευρώ στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αυτό είναι σωστό και θεμιτό. Να νομίζει ο ΣΥΡΙΖΑ όμως ότι μπορεί να απαλλαγεί από όλη αυτή την επίπονη δουλειά καταθέτοντας απλώς μια τροπολογία που είναι βέβαιο ότι θα απορριφθεί και να «καθαρίσει» έτσι με την υπόθεση, συνιστά τουλάχιστον πολιτική αφέλεια, αν όχι πολιτική οκνηρία και αδιαφορία.