Ανθρώπινα ερείπια στα γκέτο των αστέγων

19:41 9/12/2012 - Πηγή: Dimotiko Safari

«Αόρατος εκεί μπροστά, μόνος μέσα στους μόνους/κι η φτώχεια σου ατέλειωτη, ζωή που δεν περνάει».
Αυτοί οι στίχοι έρχονται στο μυαλό, την ώρα που αντικρίζει κανείς τα μάτια του 25χρονου Αλί, μαύρα σαν... τον κόσμο του, να σε κοιτούν στα παραπήγματα της «Columbia». Πέντε άνθρωποι μαζί, πάνω στα ερείπια του παλιού και ιστορικού κτιρίου της δισκογραφικής εταιρείας, κρυμμένοι πίσω από μπάζα, σκουπίδια, μοναξιά, εγκατάλειψη και ένδεια που τσακίζει τον νου....
Πέντε μπροστά κι άλλοι 30 από πίσω, στη μεγάλη έκταση του «κλασικότερου εργοστασίου μουσικής», παλεύουν να ζήσουν μια ζωή που

δεν τη θέλουν ούτε οι ίδιοι! Δίχως φως, σχεδόν ανύπαρκτοι και ξεχασμένοι ίσως και από τον Θεό. Τον τελευταίο χρόνο, δεν είναι λίγα τα βράδια που στα χαλάσματα τρυπώνουν κι Ελληνες άστεγοι. Αθέατες σκιές σε άγριες νύχτες.
Και να ήταν μόνο η «Columbia», όλη η Αθήνα γέμισε πόνο. Ιδια η εικόνα και στον καταυλισμό της Πεντέλης. Ανάμεσα στις παράγκες ζουν μετανάστες, δίνοντας καθημερινές άνισες μάχες με το κρύο και την πείνα. Οι άστεγοι πληθύνονται κι οι τρύπες της Αττικής γεμίζουν «ανθρώπινα κουφάρια».

Κοινωνικό τέλμα
Στον δρόμο που άλλοτε άραζε η κούρσα του Τόλη Βοσκόπουλου κι εμφανιζόταν λαμπερή η Μαρινέλλα, στους διαδρόμους που η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη αντηχούσε τραγούδια για τη φτωχολογιά, εκεί σε αυτά τα μέρη, απλώνεται σήμερα... το τέλος της αξιοπρέπειας. Γιατί αυτοί που μένουν εκεί, αποδεικνύουν το τέλμα της κοινωνίας, που επιτρέπει στον άνθρωπο να χάνει την ανθρώπινη υπόστασή του.
Οι περισσότεροι... ένοικοι της «Columbia» προέρχονται από αφρικανικές χώρες, κυρίως Αλγερία, Σουδάν και Ερυθραία. Οπως λένε στο «Εθνος της Κυριακής», τρώνε από τα σκουπίδια και ζεσταίνονται με αυτοσχέδια μαγκάλια. Πλάι στους μισογκρεμισμένους τοίχους, στρώνουν χαρτόκουτα και κοιμούνται, ενώ όταν βρέχει η λάσπη... γίνεται προσκεφάλι τους. Φυσικά ούτε κουβέντα για σεντόνια και κουβέρτες.

Τη μέρα που τους συναντήσαμε, ήταν χαρούμενοι γιατί βρήκαν ένα πακέτο φακές, και το μαγείρευαν... ευτυχισμένοι που υπήρχε φαγητό! Πριν από έναν χρόνο, η μεγάλη αστυνομική επιχείρηση τους έδιωξε για λίγα βράδια, αλλά επέστρεψαν γιατί και η κόλαση... μπορεί να είναι ωραία.
Ο Μοχάμεντ, ο Αχμέτ, ο Αλί και οι άλλοι είναι από το Σουδάν. Ζουν σχεδόν μόνιμα στο κτίριο. «Δεν έχουμε λεφτά. Δεν έχουμε πού αλλού να μείνουμε. Είμαστε άνεργοι. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Αλλά ούτε να γυρίσουμε στο Σουδάν μπορούμε. Εκεί υπάρχει εμφύλιος. Κάθε μέρα οι άνθρωποι σκοτώνονται. Εδώ τουλάχιστον δεν υπάρχει πόλεμος. Είμαι 5 χρόνια στην Ελλάδα και κάθε χρόνος είναι και ένα ακόμη μαρτύριο. Τα απογεύματα κατεβαίνουμε στην πλατεία Αμερικής, για να περνάει η ώρα μας και μήπως κάνουμε κάνα μεροκάματο», λέει ο Αλί Γιουσφάτ.

Τα τελευταία 2 χρόνια έχουν γίνει δεκάδες «σκούπες» για να απομακρυνθούν οι αλλοδαποί από το κτίριο, ωστόσο παρά τις συλλήψεις, οι μετανάστες επιστρέφουν ξανά εκεί. Οι κάτοικοι του Περισσού διαμαρτύρονται, και έχουν το δίκιο τους, καθώς η