Ο "υπολοχαγός" Στάνκογλου &

20:43 3/11/2013 - Πηγή: TNSite

Τι συνδέει τον «καταραμένο» Γάλλο ποιητή Αρτούρ Ρεμπό με τον αξέχαστο ρεμπέτη Μιχάλη Γενίτσαρη και τον ήρωα της ελληνικής μυθολογίας Θησέα; Ο Γιάννης Στάνκογλου. Από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του, «χτυπάει» φέτος τριπλά στο σανίδι δίνοντας σάρκα και οστά σε εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες.

Στην παράσταση «Είμαι ένας άλλος», που ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο και αναφέρεται στον Ρεμπό, τον Γιάννη Στάνκογλου σκηνοθετεί η γυναίκα του Αλίκη Δανέζη - Κνούτσεν. «Είναι πολύ ωραία που δουλεύουμε μαζί» λέει

ο γνωστός ηθοποιός στην «Espresso της Κυριακής» και συνεχίζει: «Νομίζω ότι αυτή είναι η πέμπτη φορά που συνεργαζόμαστε στο θέατρο, ενώ έχουμε βρεθεί άλλες τρεις και στο σινεμά. Εντάξει, πλέον υπάρχει συνεννόηση με λίγα λόγια, καθώς έχουμε κοινή αισθητική των πραγμάτων σε ό,τι αφορά το θέατρο. Ξέρουμε τι θέλουμε και τι έχουμε ανάγκη να κάνουμε αυτή τη στιγμή. Από κει κι έπειτα λειτουργούμε καθαρά επαγγελματικά και δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό σ' αυτή την παράσταση».

Πώς είναι όμως όταν προκύπτουν διαφωνίες μεταξύ του Γιάννη Στάνκογλου και της συζύγου του πάνω στη δουλειά; «Ως επί το πλείστον περνάει η γνώμη της Αλίκης, αφού είναι η σκηνοθέτρια. Πολλές φορές βέβαια ο σκηνοθέτης παίρνει αυτό που ακούει από τον ηθοποιό, το δουλεύει και το κάνει δικό του. Είναι ένα αλισβερίσι πολύ γοητευτικό και μυστήριο όλο αυτό» σημειώνει ο Στάνκογλου.

Η πρώτη φορά που η Αλίκη σκηνοθέτησε τον Γιάννη στο θέατρο ήταν στη Νέα Υόρκη. Εκείνη βρέθηκε εκεί για σπουδές κι εκείνος την ακολούθησε όντας ερωτευμένος μαζί της στο φουλ. Επιασε δουλειά ως σερβιτόρος στην ελληνική ταβέρνα It's all Greek to me για να βγάζει τα προς το ζην και παράλληλα έπαιξε στο «Closer», σε σκηνοθεσία της Αλίκης, στο Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού της Αστόρια. Στην παράσταση ο Γιάννης υποδυόταν τον ρόλο που είχε παίξει ο Τζουντ Λο στην κινηματογραφική μεταφορά του «Closer».

Επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη το ζευγάρι συνεργάστηκε ξανά με μεγάλη επιτυχία στο «Festen» και σε άλλες παραστάσεις, ενώ φέτος η Δανέζη σκηνοθετεί τον άντρα της στον μονόλογο του Ρεμπό. «Αγαπάω πολύ την ποίησή του. Μου αρέσει ο τρόπος που έζησε αυτός ο άνθρωπος, αλλά και η φιλοσοφία που είχε. Το συγκεκριμένο έργο έπεσε στα χέρια μου πριν από περίπου δύο χρόνια. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό ν' ακουστεί τώρα ο λόγος του Ρεμπό, γιατί είναι επίκαιρος. Μιλάει για τη σημασία του να είσαι ελεύθερος, να ζεις τη ζωή που θέλεις εσύ πραγματικά, όχι αυτή που θέλουν οι άλλοι να ζήσεις» συνεχίζει ο ηθοποιός συμπληρώνοντας πως διαβάζει ποίηση από τα είκοσί του χρόνια.

Εκτός από τα ποιήματα όμως ο Στάνκογλου αγαπάει πολύ και τα ρεμπέτικα. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που θα τον δούμε από τον Ιανουάριο να υποδύεται το Μιχάλη Γενίτσαρη στο θέατρο Ροές, σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου. Κοντά του, ο Τάσος Νούσιας θα υποδυθεί τον Μάρκο Βαμβακάρη. «Ακούω ρεμπέτικα από πιτσιρικάς και νομίζω ότι πολύς κόσμος έχει ανάγκη ν' αφουγκραστεί τα λόγια και τους ήχους των τραγουδιών αυτών των δύο μεγάλων μουσικών» λέει. Οσο για το αν αγχώνεται που θα υποδυθεί υπαρκτά πρόσωπα που σημάδεψαν την εποχή τους: «Οχι, το θέμα είναι το πώς υποστηρίζεις εσύ με το σώμα σου, την ενέργειά σου και τον λόγο σου αυτό που κάνεις πάνω στη σκηνή».

Από τις 9 Νοεμβρίου ο Στάνκογλου επιστρέφει και στο Badminton, όπου επαναλαμβάνεται η παράσταση «Θησέας και Αριάδνη στο νησί των ταύρων», ένα έργο για μικρούς και μεγάλους, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία.

Κεφάλαιο έρωτας

Στο τηλεοπτικό «Νησί» της Βικτόρια Χίσλοπ ενσάρκωσε έναν Κρητικό που έφτασε στον φόνο τυφλωμένος από το ερωτικό πάθος και τη ζήλια. Στο κινηματογραφικό «Ταγκό των Χριστουγέννων» υποδύθηκε έναν στρατιωτικό, ο οποίος αψήφησε νόμους και κανόνες για να ζήσει τον έρωτά του με τη γυναίκα του ανωτέρου του. Υπάρχουν «πρέπει» στον έρωτα για τον Γιάννη Στάνκογλου; «Οχι» απαντά και ακούγεται κάθετος.

«Ο έρωτας είναι κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις. Εκείνος που ερωτεύεται ξεχνάει τον εαυτό του και ακολουθεί κάτι άλλο. Είναι από τα πιο δυνατά συναισθήματα που υπάρχουν και σίγουρα δεν το βιώνεις πολλές φορές στη ζωή σου. Αν μιλάμε δηλαδή για έναν μεγάλο έρωτα, δεν νομίζω ότι μπορεί να συμβεί επί της ουσίας πάνω από δύο, άντε το πολύ τρεις φορές στη ζωή κάποιου. Από κει κι έπειτα ο έρωτας είναι φυσικά και πηγή έμπνευσης, αλλά και μια ευκαιρία να εξελιχθείς ως άνθρωπος, να δεις τον εαυτό σου περνώντας απ’ όλη αυτή τη φάση. Είναι ένα συναίσθημα που πρέπει να το ζήσεις, όπως και να 'χει».

Ερωτας για τον Γιάννη Στάνκογλου είναι βέβαια και το θέατρο, όπου του αρέσει να πειραματίζεται συνεχώς σε καινούργια πράγματα. «Θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω μια παράσταση σε παραλίες νησιών, τις οποίες θα προσεγγίζω με ένα ιστιοπλοϊκό. Είναι ένα από τα όνειρά μου αυτό. Η ιδέα μού ήρθε όταν ο πατριός ενός φίλου που είχε ένα τέτοιο σκαρί μάς είπε “πάρτε το και κάντε το ό,τι θέλετε”.

Το concept ήταν να φτιάξουμε ένα θίασο ναυτικών-ηθοποιών που να σταματάει σε παραλίες νησιών, ν' ανάβουμε μια φωτιά και κάποιος να απαγγέλλει στίχους από τον Ομηρο ή να παρουσιάσουμε ένα θεατρικό. Δεν θα υπάρχουν εισιτήρια φυσικά. Απλώς στο τέλος ο καθένας θα δίνει ό,τι θέλει και μπορεί. Πιστεύω ότι θα το επιχειρήσω μία μέρα αυτό. Αρκεί να βρεθούν άνθρωποι να με ακολουθήσουν, οι οποίοι θα αγαπούν τη θάλασσα, το θέατρο και τα ταξίδια. Θα είναι σαν μια καλλιτεχνική “γιάφκα” που θα ταξιδεύει από νησί σε νησί δίνοντας παραστάσεις σε μέρη όπου δεν έχουν ξαναδοθεί. Κάτι σαν τα παλιά μπουλούκια δηλαδή, μόνο που θα είναι εν πλω...»

Τα ταξίδια ήταν πάντοτε αγαπημένη συνήθεια για τον δημοφιλή ηθοποιό. Εχει ταξιδέψει από την Αμερική ώς τη Γουατεμάλα κι από το όρος Σινά μέχρι την Ταϊλάνδη. «Μου έχει μείνει απωθημένο ένα καλό ταξίδι στην Αυστραλία και σκοπεύω να το κάνω κάποια στιγμή» αναφέρει χαρακτηριστικά ο δημοφιλής ηθοποιός.

Η λατρεία για την κόρη του Φοίβη και η κρίση

Ενας από τους ρόλους που παίζει ανελλιπώς ο Γιάννης Στάνκογλου τα τελευταία χρόνια είναι εκείνος του πατέρα. Μιλάμε για έναν ρόλο ζωής που δεν τον αλλάζει με τίποτα, καθώς η κόρη του Φοίβη του έχει πάρει τα μυαλά.

«Δεν είναι πολύ εύκολο να μεγαλώνει κανείς παιδιά στην Ελλάδα σήμερα, αλλά σίγουρα υπάρχουν γονείς που μεγάλωσαν τα παιδιά τους κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, σε εποχές που δεν ήξερες αν θα είσαι ζωντανός την επόμενη μέρα. Τώρα τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Βιώνουμε έναν οικονομικό πόλεμο που καταστρέφει σιγά σιγά τους ανθρώπους ψυχολογικά. Είναι δύσκολο, αλλά όταν έχεις ένα παιδί, έχεις και την ευθύνη να είσαι δυνατός. Είτε έχεις δουλειά είτε δεν έχεις, πρέπει με κάποιον τρόπο να συνεχίσεις να πατάς στα πόδια σου και να δίνεις και να παίρνεις δύναμη για το παιδί σου» συμπληρώνει. Για τον γνωστό ηθοποιό η ανατροφή ενός παιδιού μοιάζει «με καράβι που πρέπει να το κυβερνήσεις. Κοιτάς την πυξίδα, αλλά κινείσαι συχνά και με βάση το ένστικτό σου για να πάρεις ορισμένες αποφάσεις που θεωρείς σωστές».

Ο ίδιος στενοχωριέται όταν φτάνουν στ' αυτιά του ειδήσεις για λουκέτα σε θέατρα και άλλους χώρους πολιτισμού. «Δεν είναι ωραίο να συμβαίνει αυτό. Ούτε το να κλείνουν σχολεία βέβαια. Πιστεύω πάντως ότι αυτός που αισθάνεται πως θέλει να κάνει την τέχνη του θα συνεχίσει να την κάνει ούτως ή άλλως. Κι εγώ, αν ποτέ μείνω χωρίς δουλειά στο θέατρο, θα βγω και θα παίζω στις πλατείες για τον κόσμο. Η τέχνη είναι αντίδοτο στην κρίση. Σε βάζει σε διαδικασία να δεις τα πράγματα διαφορετικά και μετατοπίζει την αμηχανία και τον φόβο. Επίσης η τέχνη είναι φάρμακο κι αν υπάρχουν κάποια χρήματα, θα έπρεπε να διατεθούν κατά τη γνώμη μου στον πολιτισμό και την παιδεία».