Κριτική ταινίας:«Ιδιαίτερες Αδυναμίες»

12:43 30/5/2013 - Πηγή: TNSite

Η νέα ταινία της γαλλίδας σκηνοθέτιδας Αν Φονταίν «Ιδιαίτερες Αδυναμίες» («Τwo Mothers») αφηγείται μια ασυνήθιστη ιστορία, ρομαντική, δραματική και μεθυστικά ερωτική που προκαλεί τις κοινωνικές συμβάσεις και νόρμες παραμερίζοντας οποιαδήποτε ηθική.

«Ιδιαίτερες Αδυναμίες» («Τwo Mothers»)

Πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία αυτού του φιλμ ήταν το μυθιστόρημα «The Grandmothers» της Ντόρις Λέσινγκ (Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2007).

Η Λέσινγκ είναι μία συγγραφέας γνωστή –μεταξύ άλλων- για την κριτική της σκέψη πάνω στην αντίθεση άτομο/κοινωνία και για το διεισδυτικό της βλέμμα στη γυναικεία ψυχοσύσταση και εμπειρία.

Η Αν Φονταίν, από την άλλη, είναι μια σκηνοθέτιδα ευαισθητοποιημένη σε θέματα ανθρωπίνων σχέσεων, σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων ή και των μελών μιας οικογένειας, όπως έχει αποδείξει η μέχρι τώρα φιλμογραφία της («Nettoyage à sec», «Ναταλί», «Ούτε στον εχθρό μου»). Καρπός της συνάντησής τους ήταν η ταινία «Ιδιαίτερες Αδυναμίες». Πρόκειται για την πρώτη διεθνή παραγωγή της σκηνοθέτιδας, η οποία αναγκάστηκε να στραφεί έξω από τα σύνορα της χώρας της για να βρει παραδεισένια τοπία, απαραίτητα στην ανάπτυξη του μύθου της, καθώς και παραγωγούς πρόθυμους να χρηματοδοτήσουν το project της. Ένα project με προκλητικό και λεπτό συνάμα θέμα.

Δύο γυναίκες, η Λιλ (Ναόμι Γουότς) και η Ροζ (Ρόμπιν Ράιτ), διατηρούν μια σχέση φιλίας από τα παιδικά τους χρόνια. Οι επαφές τους είναι τόσο συχνές που δημιουργούν υποψίες ομοφυλοφιλίας στον περίγυρο. Όμορφες και οι δύο, ξανθιές με χαρακτηριστικά που ομοιάζουν, διάγουν ένα βίο ήρεμο και ανεξάρτητο στα βάθη της αυστραλέζικης εξοχής, δείχνοντας να μην «έχουν ανάγκη κανένα».

Στην ηλικία των σαράντα και κάτι, έχει η καθεμιά ένα γιο περίπου είκοσι ετών, έναν κούρο με αισθήσεις γεμάτες παλμό και με δίψα για τη ζωή. Οι δύο γυναίκες θα ερωτευτούν η καθεμία το γιο της άλλης και θα αρχίσουν να έχουν ερωτικές επαφές μαζί τους. Κάποια στιγμή θα ομολογήσουν η μία στην άλλη τον ξαφνικό και παράλογο (;) έρωτα τους. Η φιλία τους, ωστόσο, θα συνεχίσει να υπάρχει και να ενδυναμώνεται ακόμη περισσότερο.

Μια συνθήκη σχηματίζεται σιγά-σιγά μεταξύ των τεσσάρων προσώπων, μια συνενοχή και μία σχέση τόσο παράδοξη όσο και ειδυλλιακή παρασύροντας τους δράστες σε πελάγη ευτυχίας και ονειρικής θαλπωρής.

Αυτό το χιαστό, ημι-αιμομικτικό, θα λέγαμε, σχήμα που αναπαρίσταται στην οθόνη εγείρει ένα πλήθος ερωτημάτων πάνω στο αίσθημα του έρωτα και τις κοινωνικές συμβάσεις. Έχει το δικαίωμα μια γυναίκα που πλησιάζει τα πενήντα να ερωτευτεί και να διατηρεί σχέσεις με έναν εικοσάχρονο; Πώς προσεγγίζει η κοινωνία ένα τέτοιο φαινόμενο; Καταδικάζει τη γυναίκα και αθωώνει (ή ίσως επαινεί) το νεαρό; Η σχέση αυτή θα είναι απαραίτητα κάτι φευγαλέο ή υπάρχει η πιθανότητα να αναπτυχθούν βαθιά αισθήματα με διάρκεια στο χρόνο;

Ο μύθος της Ντόρις Λέσινγκ βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που της διηγήθηκε σε ένα μπαρ ένας αυστραλός νεαρός, φίλος της «αμαρτωλής» τετράδας. Ο ίδιος, μάλιστα, ομολόγησε ότι αισθάνθηκε ζήλεια για την πρωτότυπη ευτυχία τους. Αυτή η ιστορία φαίνεται να ιντρίγκαρε την Αν Φονταίν η οποία προσελκύστηκε από την ιδέα να βάλει το θεατή στη θέση του αυστραλού νεαρού και να τον παρασύρει στα μυστήρια της ανθρώπινης φύσης και ψυχής.

Με πολύ κοντινά πλάνα προσώπου ή με κινήσεις της κάμερας που παρακολουθούν και πλησιάζουν αργά και βαθμιαία τα πρόσωπα, η σκηνοθέτιδα προσπαθεί να εισβάλει στη σκέψη τους, να αφουγκραστεί τα αισθήματά τους και να αποτυπώσει τις ανησυχίες τους. Η γυναικεία ψυχοσύνθεση εκτίθεται στην οθόνη, ως ένα βαθμό, καθώς επιδεικνύονται ανάγλυφα η ψυχική οδύνη για τη μεγάλη διαφορά ηλικίας, ο τρόμος της φθοράς αλλά και η στωική αποδοχή των γηρατειών.

Η φύση δείχνει να συμμερίζεται την εσωτερική θύελλα των χαρακτήρων και την αντιφατικότητα του πάθους που βιώνουν. Η Αν Φονταίν ενσωματώνει στη διήγηση της πλάνα άγριας βλάστησης και τρικυμισμένης θάλασσας που έρχονται να σχολιάσουν ή και να εκφράσουν μεταφορικά τις αναπαριστώμενες καταστάσεις. Σε αυτή την παραδεισένια ατμόσφαιρα στη μέση του πουθενά ο αέρας έρχεται να προστεθεί βάζοντας ένα τελευταίο σημείο στίξης. Ένας αγέρας που φυσά συχνά μανιασμένα, παρασύροντας μαλλιά, ρούχα και ξεσκεπάζοντας σεξουαλικά απωθημένα και εσωτερικές παρωθήσεις.

Η ταινία έχει την υποστήριξη του βραβευμένου σεναριογράφου Κρίστοφερ Χάμπτον («Επικίνδυνες Σχέσεις») και φυσικά των ηθοποιών. Η επιλογή του κάστινγκ ήταν αρκετά εύστοχη συμβάλλοντας αποφασιστικά στο αποτέλεσμα. Η Αν Φονταίν, μάλιστα, κάποια στιγμή φέρνει τόσο κοντά τα πρόσωπα των δύο γυναικών εκθειάζοντας την όσμωση της σχέσης τους και παραπέμποντας αρκετούς σινεφίλ στην αισθητική κάποιων πλάνων από την ταινία «Persona» του Ι. Μπέργκμαν (και εκεί υπάρχουν δύο ξανθές, η μία με κοντά και η άλλη με μακριά μαλλιά). Ο Ξαβιέ Σάμιουελ («Twilight 3») και ο Τζέιμς Φρέσβιλ («Το Χρίσμα»), τέλος, ολοκληρώνουν το ταιριαστό κουαρτέτο.

Παίζουν: Ναόμι Γουότς, Ρόμπιν Ράιτ, Μπεν Μέντελσοχν, Ξαβιέ Σάμιουελ, Τζέιμς Φρέσβιλ. Η ταινία προβάλλεται από την Odeon.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ

clickatlife.gr

OnNews