Ταραντίνο: «Το σινεμά είναι η θρησκεία μου και η Γαλλία το Βατικανό»

16:57 22/10/2013 - Πηγή: TNSite

Στην τελετή που διήρκησε πάνω από 2 ώρες και προσέλκυσε πάνω από 3.000 θεατές, παραβρέθηκαν ηθοποιοί όπως η Ούμα Θέρμαν, ο Τιμ Ροθ, ο Χάρβεϊ Καϊτέλ και η Μελανί Λοράν, ο συχνός συνεργάτης του, Χάρβεϊ Γουάνστιν, σκηνοθέτες όπως οι αδερφοί Νταρντέν, ο Φατίχ Ακίν και ο Μάικλ Τσιμίνο, αλλά και οι συν-ιδρυτές του φεστιβάλ, ο σκηνοθέτης Μπερτράν Ταβερνιέ και ο επικεφαλής του Φεστιβάλ Καννών, Τιερί Φρεμό.

Το φεστιβάλ, που δημιουργήθηκε από τον Φρεμό και τον Ταβερνιέ για να τιμήσουν

την πόλη όπου γεννήθηκε το σινεμά, παρουσίασε μια ειδική ενότητα με ταινίες επιλεγμένες από τον Ταραντίνο, ο οποίος μάλιστα προλόγισε τις περισσότερες προβολές.

«Το βραβείο Lumière είναι μια έκφραση θαυμασμού», είπε ο Φρεμό. «Ένας τρόπος να δείξουμε σε καλλιτέχνες ότι τους αγαπάμε και ένας τρόπος να μιλήσουμε για τις ταινίες τους. Όταν προτείναμε τον Κουέντιν για το βραβείο, ξέραμε ότι ο κόσμος θα έλεγε ότι είναι πολύ νέος. Αλλά ο Αλμπέρ Καμί ήταν μόλις 44 ετών όταν κέρδισε το Νομπέλ Λογοτεχνίας.»

Στη συνέχεια, φίλοι και συνεργάτες του Ταραντίνο αναπόλησαν στιγμές μαζί του ή ανέκδοτες ιστορίες από τα γυρίσματα ταινιών (η Μελανί Λοράν αρκέστηκε στο να τραγουδήσει το τραγούδι «Bang Bang (My Baby Shot Me Down») και μίλησαν για το τι σημαίνει η σχέση τους με τον Αμερικανό σκηνοθέτη και σεναριογράφο.

Ο Τιμ Ροθ ανέφερε μεταξύ άλλων ότι θεωρεί τη ζωή του χωρισμένη σε δύο μισά. «Υπάρχει το βρετανικό μισό, του οποίου καπετάνιος ήταν ο σκηνοθέτης Άλαν Κλαρκ – στο δεύτερο μισό, καπετάνιος ήταν ο Κουέντιν. Όταν τον γνώρισα για πρώτη φορά, με μέθυσε και με έκανε να διαβάσω κάθε έναν ρόλο [του «Reservoir Dogs»] μέχρι το τέλος της βραδιάς. Και μετά πήρα το ρόλο που μου άλλαξε τη ζωή».

Ο Γουάνστιν αστειεύτηκε ότι ο Ταραντίνο ήταν αυτός που «έχτισε» την πρώτη του εταιρεία, Miramax, και «έσωσε» την δεύτερη, Weinstein Co. «Το να δουλεύεις μαζί του είναι σαν διαβατήριο για σπουδαίες περιπέτειες αλλά και μια αναγνώριση του κινηματογράφου, πάντα», τόνισε, ενώ αποκάλυψε ότι ο Ταραντίνο τον είχε «σύρει» μαζί με την Ούμα Θέρμαν να δουν το «Chungking Express» του Γουόνγκ Καρ-Γουάι και τον πίεσε να αγοράσει τα δικαιώματα διανομής.

Παρόλο που ο Χάρβεϊ Καϊτέλ ξεκίνησε το λόγο του αστειευόμενος με δύο γαλλικές φράσεις που καταχειροκροτήθηκαν, γρήγορα άνοιξε την καρδιά του και – συχνά προσπαθώντας να καταπνίξει τη συγκίνησή του – εξήγησε ότι η παρουσία δύο ανθρώπων τον έκαναν να είναι και εκείνος παρών.

Από τη μια, ο Μπερτράν Ταβερνιέ του οποίου οι ταινίες τον ενέπνευσαν όταν ήταν νεαρός ηθοποιός στη Νέα Υόρκη να θέλει να κάνει ανάλογες ταινίες – «και μια μέρα, ένας φίλος μου είπε ότι είχε διαβάσει μια συνέντευξη του Ταβερνιέ όπου ο σκηνοθέτης έλεγε ότι ήθελε να δουλέψει με Αμερικανούς ηθοποιούς όπως τον Χάρβεϊ Καϊτέλ», συμπλήρωσε κατασυγκινημένος, όπως και ο Ταβερνιέ, στο κοινό.

Από την άλλη, ο Ταραντίνο: «πάντα σκεφτόμουν ότι είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, τίποτα δεν μπορούσε να μας κρατήσει μακριά. Αν ήταν κορίτσι, μπορεί να είχαμε παντρευτεί και να είχαμε φτιάξει μια ζωή μαζί! [...] Το να διαβάζεις τα σενάριά του είναι σαν να διαβάζεις ένα σημαντικό μυθιστόρημα ή να ακούς φοβερή μουσική ή να βλέπεις έναν σπουδαίο πίνακα. Κάπως τα πράγματα μέσα σου αλλάζουν και ξέρεις ότι πρέπει να το ακολουθήσεις. Και ο Κουέντιν το έχει κάνει αυτό για όλους εσάς εδώ. Όλοι έχουν ταλέντα, αλλά αυτός τα κατάφερε».

Η Θέρμαν, με τη σειρά της, περιέγραψε τη δουλειά του Ταραντίνο ως «μια έκρξη τέχνης. Η αγριότητα της έκφρασης των ονείρων σου, των παρατηρήσεών σου, και ενίοτε των εφιαλτών σου, έχουν εκραγεί στις ταινίες σου. Όλοι έχουμε τις ίδιες ελπίδες για δικαιοσύνη, ελευθερία έκφρασης, κουράγιο και κυρίως αγάπη και πάθος – ευτυχώς εσύ τα σερβίρεις με μια διεστραμμένη, εκδικητική αίσθηση του χιούμορ».

Μετά την ολοκλήρωση των λόγων αυτών, ο Ταραντίνο ανέβηκε στη σκηνή και, ενώ συνήθως είναι λαλίστατος, ξεκίνησε τον ευχαριστήριο λόγο του, λέγοντας ότι δεν μπορεί να βρει τις λέξεις για να εκφράσει το πώς αισθάνεται – «και μάλλον είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό. Είναι μια πολύ δυνατή εμπειρία.»

Στη συνέχεια, ευχαρίστησε τους αγαπημένους συναδέλφους και καλλιτέχνες που ενσάρκωσαν τους χαρακτήρες του και υποστήριξαν τον ίδιο και τα όνειρά του. «Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου μοναχικό, γιατί δεν είχα οικογένεια. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι που είναι σε αυτή τη σκηνή είναι η οικογένειά μου, και η αγάπη και ο σεβασμός τους είναι όλα όσα θέλω», πρόσθεσε συγκινημένος.

Ευχαρίστησε όμως και το κοινό: «Εννοώ όλους εσάς εδώ, αλλά και όλη τη Γαλλία. Αν οι γονείς των αδερφών Λιμιέρ δεν είχαν συναντηθεί [και οι ίδιοι δεν είχαν εφεύρει το σινεμά], εγώ θα δούλευα στα ΜακΝτόναλντς. Ευτυχώς συναντήθηκαν και έτσι έχω κάτι να κάνω. Το σινεμά είναι η θρησκεία μου και η Γαλλία είναι το Βατικανό. Μάλλον σας προσέβαλα με αυτό αλλά είναι το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να βρω αυτή τη στιγμή! Δέχομαι με χαρά το βραβείο από όλους αυτούς που αγαπάμε το σινεμά περισσότερο από τη ζωή, και το αντιμετωπίζω σαν ενθάρρυνση να τα πάω καλύτερα. Ζήτω το σινεμά!»

Ανθή Νταουσάνη

e-go.gr

OnNews