Δύσκολες ώρες για τον Μυταρά

15:25 20/1/2016 - Πηγή: Espresso

ΡΕΠΟΡΤΑΖΔύσκολες ώρες για τον ΜυταράΤετάρτη, Ιανουάριος 20, 2016 - 15:19

«Ηττημένος» από την ασθένειά του, βυθισμένος στο απόλυτο σκοτάδι και πλέον καθηλωμένος στο σπίτι του στο Πολύγωνο βρίσκεται ο Δημήτρης Μυταράς. Ο σπουδαίος ζωγράφος αντιμετωπίζει με γενναιότητα τα προβλήματα της υγείας που ακολούθησαν την ολική απώλεια της όρασής του.

ΑΠΟ ΤΗ
ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΑΡΔΑ

Στα 82 χρόνια του, ο μεγάλος δάσκαλος των τεχνών είναι καταβεβλημένος από τη σοβαρότατη νευρολογική διαταραχή που τον κρατάει κλεισμένο

στους τέσσερις τοίχους του οικίας του. Οι θεράποντες γιατροί δεν είναι πια καθόλου αισιόδοξοι και τα αποτελέσματα των τακτικών ιατρικών εξετάσεών του είναι απογοητευτικά. Χάρη στην αγάπη και τη φροντίδα της συζύγου του Χαρίκλειας και του γιου τους Αριστείδη, ο Δημήτρης Μυταράς παίρνει κουράγιο, αν και πολλές φορές με δυσκολία τούς αναγνωρίζει. Για τον ονειροπόλο εικαστικό και ποιητή οι ανατολές έσβησαν πια, τα χρώματα ξεψύχησαν, τα πινέλα κρύφτηκαν και οι ακουαρέλες στριμώχτηκαν δίπλα στις παλέτες, στις ξύστρες και στα μολυβιά του.

Ασθενής και κουρασμένος, αφέθηκε στο κάρμα του, στον δρόμο που δεν έχει γυρισμό. Λίγα τα λόγια του πια, αλλά το μυαλό του τρέχει συχνά στα παιδικά του χρόνια στη Χαλκίδα όπου γεννήθηκε, στα πολεμικά αεροπλανάκια που ζωγράφιζε μικρό παιδί και χαμογελάει αμυδρά όταν ο εγγονός του κρύβεται στην αγκαλιά του. Περήφανος για τον μικρό, όπως και για τον γιο του Αριστείδη. Μπορεί εκείνος να μην ακολούθησε την τέχνη των γονιών του, όμως είναι ένας σπουδαίος μουσικοσυνθέτης που τους έχει κάνει πολλές φορές υπερήφανους και έχει δημιουργήσει με τη σειρά του μια υπέροχη οικογένεια.

«Περνάει δύσκολες ώρες ο Δημήτρης. Η ποιότητα ζωής του συνεχώς χειροτερεύει, παρόλο που η Χαρίκλεια δεν φεύγει λεπτό από κοντά του. Είναι ακόμη ερωτευμένη μαζί του, όπως τότε που γνωρίστηκαν στη Σχολή Καλών Τεχνών, ζωγράφος κι εκείνη. Γοητευμένη τότε από το ταλέντο και τα εκφραστικά μάτια του... υπέκυψε στην ομορφιά του από το πρώτο λεπτό. Του μιλάει, του κρατάει σφιχτά το χέρι και τον φροντίζει. Κι εκείνος καθηλωμένος στο σκοτάδι» λέει στην «Espresso» άνθρωπος από το περιβάλλον του δημιουργού.

Το βλέμμα του Μυταρά δεν «ακουμπάει» πια τον ουρανό, τον ήλιο και τη θάλασσα. Υπάρχει μόνο μαύρο, το μεγαλύτερο «χτύπημα» που μπορεί να δεχτεί ένας ζωγράφος του βεληνεκούς του, στις δημιουργίες των πινέλων του οποίου «υποκλίνονταν» συλλέκτες από κάθε γωνιά της γης. Η διαγραφή του από την Ακαδημία Αθηνών το 2010, δύο χρόνια μετά την ανακήρυξή του ως τακτικού μέλους, ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί.

Ανήμπορος να αντιδράσει

Αξιοπρεπής, σεμνός, σχεδόν ταπεινός παρά την τεράστια φήμη του, μαθητής των Γιάννη Μόραλη και Σπύρου Παπαλουκά, καθηγητής στην Καλών Τεχνών από το 1979, με εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, βρέθηκε στη δίνη των γεγονότων ανήμπορος να αντιδράσει. «Τον τσάκισε αυτό. Βρισκόταν στη Σουηδία και μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία, σε μια προσπάθεια να σώσει τα μάτια του, και εδώ τον πετούσαν έξω. Μια γραμματέας δεν μπήκε στον κόπο να τηλεφωνήσει, να δει αν ζει; Τι ειρωνεία όλο αυτό...» δηλώνει με αγανάκτηση η ίδια πηγή.

Στο σπίτι της οικογένειας στους Αμπελοκήπους, όπου κάποτε αντηχούσαν οι μελωδίες, τα γέλια και οι συζητήσεις σήμερα υπάρχει σιωπή. Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό περνούν συχνά την πόρτα της οικίας Μυταρά. Μια οικιακή βοηθός και μια νοσοκόμα προσέχουν επί εικοσιτετραώρου βάσεως τον σπουδαίο ζωγράφο. Η Χαρίκλεια Μυταρά μια δυο φορές την εβδομάδα, όπως κάνει εδώ και 35 χρόνια, πηγαινοέρχεται στη Χαλκίδα, στο Εργαστήρι Τέχνης που έφτιαξε το 1978 με τον Δημήτρη και τον τότε ονειροπόλο δήμαρχο Γιάννη Σπανό, και παρακολουθεί την πρόοδο των μικρών μαθητών.