Η φυλή που μεγαλώνει κούκλες-βουντού

16:55 1/9/2015 - Πηγή: Espresso

ΚΟΣΜΟΣΗ φυλή που μεγαλώνει κούκλες-βουντούΤρίτη, Σεπτέμβριος 1, 2015 - 16:49

Η απώλεια παιδιού είναι ένας από τους μεγαλύτερους πόνους που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Στο Μπενίν, μια φτωχή χώρα στα δυτικά παράλια της Αφρικής, οι χαροκαμένοι γονείς προσπαθούν να ξεπεράσουν με κούκλες τη συντριβή αλλά και την κακοδαιμονία που προκαλεί ο θάνατος ενός παιδιού. Για την ακρίβεια δημιουργούν κούκλες που μοιάζουν στο μωρό που πέθανε και τις φροντίζουν σαν να ήταν τα ίδια τα παιδιά.

Ο Γάλλος φωτογράφος Ερίκ Λαφόργκ έχει καταγράψει στιγμιότυπα της καθημερινότητας της φυλής Φον, στην οποία επικρατεί

η δοξασία ότι οι κούκλες βουντού που είναι φτιαγμένες κατά τα πρότυπα των νεκρών παιδιών έχουν κάτι από το πνεύμα τους και διαθέτουν τη δύναμη να φέρουν σε μια οικογένεια καλή ή κακή τύχη, ανάλογα με το πόσο καλά τις φροντίζουν οι γονείς. Γι' αυτό οι γονείς κάθε μέρα νανουρίζουν, ταΐζουν και πλένουν τα ομοιώματα, ενώ φροντίζουν ακόμα και οι κούνιες μέσα στις οποίες τα κοιμίζουν να είναι καλοστρωμένες με τα καλύτερα σεντόνια τους.

Πολλές από τις κούκλες επίσης στέλνονται ακόμα και στο σχολείο με τα εν ζωή «αδέρφια» τους, ενώ όταν οι γονείς λείπουν για δουλειές τη φροντίδα τους αναλαμβάνει το ειδικό «νηπιαγωγείο» για κούκλες βουντού, στο οποίο τη φροντίδα έχουν οι ηλικιωμένοι της φυλής. Πάντως, δεν φτιάχνονται κούκλες-ομοιώματα για όλα τα παιδιά που πεθαίνουν.

Το έθιμο ακολουθείται γι' αυτά που έχουν έρθει στον κόσμο από πολλαπλή κύηση, που στη φυλή ισοδυναμεί με μία στις είκοσι γεννήσεις, ποσοστό από τα υψηλότερα στον κόσμο. Επίσης υψηλά είναι και τα επίπεδα θνησιμότητας, με αποτέλεσμα είτε ένα είτε και τα δύο από τα δίδυμα συχνά να πεθαίνουν.

«Τρεις μήνες μετά τη γέννα διδύμων, αν αυτά έχουν καταφέρει να επιβιώσουν, γίνεται για εκείνα η συλλογή δώρων απ' όλη την κοινότητα. Αν έχουν πεθάνει, τότε σκαλίζονται τα ξύλινα αγαλματάκια των διδύμων και τοποθετούνται στο μπροστινό μέρος του ρούχου της μητέρας, για να μπορούν όλοι να τα δουν» εξηγεί ο Λαφόργκ, προσθέτοντας ότι οι μητέρες μιλούν πάντα για τα νεκρά παιδιά τους χρησιμοποιώντας τον ενεστώτα.

Γυναίκες κρατούν, πλένουν, ταΐζουν και κουβαλούν συνέχεια μαζί τους τα ομοιώματα των παιδιών που έχασαν: