Η «Μαρίνα», ο Αττίκ και οι ... ραγισμένες καρδιές

17:39 5/11/2018 - Πηγή: Espresso

SHOWBIZΟ ζωντανός θρύλος της Στέλλας ΓκρέκαΗ «Μαρίνα», ο Αττίκ και οι ... ραγισμένες καρδιέςΔευτέρα, Νοέμβριος 5, 2018 - 17:37

❱❱ Η 96χρονη «έφηβη» μιλάει στην «Εspresso» για τη σύντομη καριέρα της, τις δύο ελληνικές ταινίες και τη ζωή της στην Αμερική

Από τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ

Το όνομά της, θρυλικό. Τα τραγούδια της ακόμη και σήμερα, ύστερα από 70 ολόκληρα χρόνια, είναι σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης εποχής. Μεσουράνησε στην ελληνική δισκογραφία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά εγκατέλειψε νωρίς την καριέρα της για να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ.

Ομως,

ο μύθος της δεν λέει να ξεθωριάσει... Η ζωή της Στέλλας Γκρέκα, της 96χρονης σήμερα Μαρίνας από την ομώνυμη ταινία του 1947 (σε αυτή δόθηκε και το πρώτο φιλί σε ελληνική ταινία, εκείνο μεταξύ Στέλλας Γκρέκα και Δημήτρη Μυράτ, ενώ είναι η πρώτη ελληνική ταινία που γυρίστηκε στην Υδρα), έχει ήδη γραφτεί στην ελληνική εγκυκλοπαίδεια ως μοναδικό φαινόμενο, όχι μόνο γιατί στη σύντομη καριέρα της κατάφερε να γίνει θρύλος στο ελαφρό τραγούδι, αλλά και γιατί ο κόσμος την αναγνωρίζει, όπως και τα τραγούδια της, παρόλο που δεν τραγούδησε ποτέ μπροστά σε κοινό... Παρά μόνο ηχογράφησε τραγούδια.

Λευκά μαλλιά και μια γοητεία μοναδική, σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα. «Αγάπη μου, δεν με ενδιέφερε να κάνω καριέρα. Είχα μανία να κάνω οικογένεια και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Πλέον έχω και δισέγγονα» μας λέει, ανοίγοντας το άλμπουμ των αναμνήσεών της. «Εγώ ήμουν το ένατο παιδί της οικογένειας Λαγκαδά. Γεννήθηκα το 1922. Η οικογένειά μου δεν ήταν καθόλου πλούσια. Αντιθέτως, μάλιστα. Οι γονείς μου ήταν αστοί Αθηναίοι, σπουδαίοι όμως και καλοί άνθρωποι. Ο μπαμπάς μου ήταν γνωστός σκηνογράφος στο θέατρο και συνεργαζόταν με την Κυβέλη, την Κοτοπούλη, και έτσι εγώ αγάπησα το θέατρο» αναφέρει.

Δισκογραφία

«Ξεκίνησα την καριέρα μου ως ηθοποιός από μια ταινία του Φίνου με τίτλο “Ραγισμένες καρδιές”. Το ότι έχω ωραία φωνή το ανακάλυψε ο Φίνος και όχι ο τότε σύζυγός μου ο Ορέστης Λάσκος. Το καλοκαίρι του 1946 εμφανίστηκα με τον Κώστα Γιαννίδη στο πιάνο και είχα αρχίσει να γίνομαι γνωστή ως τραγουδίστρια μέσα από το ραδιόφωνο. Παράλληλα είχα βγάλει και κάποιους δίσκους εκείνη την εποχή. Ωστόσο, ο Φίνος αποφάσισε να κάνει την ταινία “Μαρίνα”, που ο κεντρικός ρόλος της πρωταγωνίστριας ήταν πάνω μου. Ολα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν κατάλαβα τι είχε συμβεί. Ειλικρινά, δεν είχα καταλάβει πόσο ο κόσμος με είχε αποδεχτεί. Δεν είχα επαφή με το κοινό. Σήμερα, όταν καμιά φορά παίζεται κάποια από τις δύο ταινίες, βρίσκω πολλά ελαττώματά μου» αποκαλύπτει η ίδια.

Η γνωριμία της και ο γάμος της με τον σκηνοθέτη Ορέστη Λάσκο ήταν ευχή και κατάρα, θα έλεγε κάποιος. Η ίδια θυμάται τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. «Το ξεκίνημα της ιστορίας μου με τον Ορέστη είναι κάπως περίεργο. Είχα πάει τότε με τη μητέρα μου και την ανιψούλα μου στο βαριετέ του. Καθόμασταν, λοιπόν, στις πρώτες σειρές. Ο Λάσκος, όταν βγήκε στη σκηνή και με είδε, είπε “αυτό το κορίτσι θα το κάνω γυναίκα μου”... Και από κάποιες συμπτώσεις συναντηθήκαμε ξανά. Ημουν 19 ετών, τον ερωτεύτηκα και παντρευτήκαμε. Ομως από την αρχή του γάμου μας ζήτησα διαζύγιο, γιατί έβλεπα ότι δεν ταιριάζαμε. Η απόφασή μου είχε παρθεί, ήθελα να χωρίσω. Ηταν Κατοχή τότε. Είχα την αδερφή μου στο Λονδίνο, τον αδερφό μου στην Αμερική και είχα αποφασίσει να πάω κοντά τους. Δεν σας κρύβω ότι ήταν μια άσχημη εμπειρία ζωής για μένα και αυτό με έκανε να εγκαταλείψω τα πάντα και να φύγω για την Αμερική, και να πάω στον αδερφό μου, να μείνουμε μαζί στη Νέα Υόρκη. Η ιστορία αυτή με πλήγωσε τόσο πολύ, όσο τίποτα άλλο. Δεν ήθελα να έχει καμιά σχέση η δική μου η καριέρα με τον Λάσκο. Σκεφτείτε ότι μου πήρε τρία χρόνια μετά για να ξαναπαντρευτώ. Ημουν πολύ απογοητευμένη από τη σχέση μου αυτή. Την εποχή εκείνη όλοι οι συνθέτες είχαν πέσει πάνω μου για να τους πω τραγούδια. Ομως η απόφασή μου να φύγω μακριά από την Ελλάδα είχε παρθεί από μένα. Τίποτα δεν με κρατούσε εδώ» λέει σήμερα, έπειτα από 70 χρόνια μιας μοναδικής ζωής που έζησε σε Ελλάδα και Αμερική.

«Ηχογράφησα πάνω από 50 τραγούδια. Για μένα οι συνθέτες που ήταν εξπέρ πάνω στη φωνή μου ήταν ο Χαιρόπουλος και ο Αττίκ. Η φωνή μου ομολογουμένως είχε έκταση και μπορούσα να βγάλω πέρα τα τραγούδια τους, τα οποία χρειάζονταν ειδικές γνώσεις» θυμάται και συνεχίζει: «Ωστόσο, μετανιώνω για ένα τραγούδι που δεν είπα και ήταν του Αττίκ από την ταινία “Τα χειροκροτήματα”. Θα σας πω και μια πολύ όμορφη ιστορία για την ταινία αυτή. Τότε ο Τζαβέλλας, που σκηνοθετούσε την ταινία, μου είχε ζητήσει να παίξω εγώ ως πρωταγωνίστρια. Αλλά ήταν την εποχή που ήμασταν παντρεμένοι με τον Λάσκο και μου είχε ζητήσει να παίξω στη “Μαρίνα”. Τότε, λοιπόν, ο Λάσκος λέει στον Τζαβέλλα: “Μακριά, γιατί θα παίξει στην ταινία μου”. Αυτό είναι κάτι για το οποίο λυπάμαι που δεν έγινε. Γιατί θα είχα ξεκινήσει την καριέρα μου με τον Αττίκ και θα είχα πει ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του, το “Χωρίς εσένα”, το οποίο ο Αττίκ το λάτρευε γιατί το είχε γράψει για τη μητέρα του».

Η Στέλλα Γκρέκα συγκινείται ακόμη και όταν προφέρει το όνομα του Αττίκ. Θυμάται, βουρκώνει και οι μνήμες γεμίζουν τις γνώσεις μας: «Ηταν ίνδαλμα τότε για την Ελλάδα και όλους εμάς τους νέους. Αν και ήθελα, δεν τολμούσα να του ζητήσω τότε τραγούδια, παρόλο που τον θαύμαζα απεριόριστα. Οταν έμαθα για την αυτοκτονία του, ένιωσα πίκρα, μελαγχολία. Με τη σύζυγό του γνωριζόμασταν οικογενειακά. Ο Αττίκ ήταν τόσο ταλαντούχος όσο ελάχιστοι στην Ελλάδα τού τότε αλλά και τού σήμερα. Εγραφε ολοκληρωμένες ιστορίες τραγουδιών, κάτι που είναι σπάνιο να το βρεις σε συνθέτη. Εμφανιζόταν στη Μάντρα και γινόταν σεισμός. Είχε άμεση επαφή με τον κόσμο. Ηταν μια μοναδική, ξεχωριστή προσωπικότητα».

Το κομμάτι της Αννας Καλουτά

Πολύς λόγος είχε γίνει για το αγαπημένο κομμάτι «Δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες» του Μίμη Κατριβάνου σε στίχους του Κώστα Κιούση, το οποίο είχε αρνηθεί να ερμηνεύσει, διότι δεν της άρεσαν οι στίχοι. «Εκείνη την εποχή καμία γυναίκα δεν έβαφε τα μάτια της μπλε. Γι' αυτό μου φάνηκε παράξενο. Αποφάσισα να μην το ερμηνεύσω. Βέβαια, μερικές δεκαετίες αργότερα το είπα με τον Γιάννη Σπάρτακο στο πιάνο». Σύμφωνα με την ίδια, το τραγούδι είχε γραφτεί για τα... μάτια της Αννας Καλουτά, η οποία πρότεινε στη δισκογραφική εταιρία να το δώσουν στην Γκρέκα. «Συνέχεια με μάλωνε η Αννα. Μου έλεγε πώς είναι δυνατόν να μη θέλω να κάνω καριέρα στο θέατρο. Με αγαπούσε πολύ».

Την περίοδο που ήταν στην Αμερική έκανε οντισιόν στη μεγαλύτερη αμερικανική εταιρία, τη William Morris, που είχε όλους τους κινηματογραφικούς αστέρες εκείνης της εποχής. «Πέρασα την οντισιόν πανηγυρικά. Με ήθελαν. Και είπα “όχι”, γιατί δεν μου άρεσαν πολλά πράγματα που γίνονταν εκεί».

----

«Είμαι μάνα και αυτός είναι ο ρόλος που αγάπησα και σε αυτόν αφιερώθηκα»

Η Στέλλα Γκρέκα είναι ίσως η μοναδική περίπτωση καλλιτέχνη που δεν τραγούδησε ποτέ μπροστά σε κοινό. Ακόμη και σήμερα η ίδια το λέει και χαμογελάει.

«Είναι παράξενο, αλλά δεν δούλεψα ποτέ σε κέντρα και δεν γνώρισα το χειροκρότημα. Οι δίσκοι με έκαναν εμένα γνωστή» μας λέει. Σήμερα, η 96χρονη θρυλική τραγουδίστρια μένει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Η αναλλοίωτη φωνή της ακόμη και σήμερα την έχει φέρει μπροστά σε κοινό και στις σπάνιες εμφανίσεις της έχει καταχειροκροτηθεί.

«Δεν με ενδιαφέρει να αναπολώ το παρελθόν μου. Ηταν επιλογή μου να αποσυρθώ, Νίκο, τόσο νωρίς. Ομως το χειροκρότημα, όταν το ακούω σήμερα, αισθάνομαι έκπληξη. Γιατί δεν καταλαβαίνω πώς με αναγνωρίζουν». Διστακτικά τη ρωτάω αν φοβάται τον θάνατο. Γελάει. «Μη διστάζεις να με ρωτήσεις. Οχι, δεν φοβάμαι καθόλου τον θάνατο. Είμαι έτοιμη...».

Σηκώνομαι και υποκλίνομαι μπροστά της πριν την αποχαιρετήσω. Ομως ξέχασα να τη ρωτήσω: «Τελικά νιώθετε περισσότερο ηθοποιός ή τραγουδίστρια;» Βουρκώνει: «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε τραγουδίστρια ούτε ηθοποιό. Είμαι μάνα. Και αυτός είναι ο ρόλος που αγάπησα πραγματικά και σε αυτόν αφιερώθηκα σε όλη μου τη ζωή».