Η μεγάλη ερμηνεύτρια Χάρις Αλεξίου αφήνει για πάντα το μικρόφωνο

12:44 5/6/2020 - Πηγή: Espresso

«Κάποτε έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα, τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα, φεύγω, τώρα φεύγω» τραγουδούσε η Χάρις Αλεξίου τη δεκαετία του ’80 και 30 χρόνια μετά το κάνει πράξη. Εγκαταλείπει το τραγούδι, το κοινό, τα γεμάτα στάδια, τα στούντιο και τα μικρόφωνα, τα φώτα, το χειροκρότημα.

Την αποκάλυψη έκανε η σπουδαία τραγουδίστρια το απόγευμα της Τετάρτης, σε συνέντευξή της στην εκπομπή «Κατάλληλη ώρα», στο Δεύτερο Πρόγραμμα, με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου της με τίτλο «Τα τραγούδια της ξενιτιάς».

Οριστική απόφαση

«Έχω απομακρυνθεί από το τραγούδι

τελείως. Δεν μπορώ να τραγουδήσω, όπως τραγουδούσα παλιά. Και δεν καταδέχομαι να συνεχίσω και να το κάνω αυτό, αν δεν μπορώ να το κάνω καλά. Δεν πάει η φωνή μου πια, δεν με “ακούει” και είπα ότι είναι καλύτερα να σταματήσω. Στον Ξαρχάκο πήρα την οριστική απόφαση και είπα “δεν σου αξίζει να συνεχίσεις”. Δεν ήταν κάτι απλό, βεβαίως και το πένθησα» εξομολογήθηκε η Χάρις Αλεξίου, η μοναδική Ελληνίδα τραγουδίστρια η οποία κατάφερε οκτώ από τους προσωπικούς της δίσκους να ξεπεράσουν τις 11.000.000 πωλήσεις στα 50 χρόνια καριέρας.

Ήρεμη, με εκείνη τη γνώριμη βραχνάδα, στάθηκε μπροστά στο μικρόφωνο και σαν… αποχαιρετισμό στον κόσμο που τη λάτρεψε, τους Ελληνες του κεφιού, της ομογένειας, της ξενιτιάς, μίλησε για το ντουέτο της με τη Γιασμίν.

«Θα με ακούσετε σε λίγο καιρό σε ένα τραγούδι με τη Γιασμίν, ένα ντουέτο που κάναμε μαζί κι εγώ έχω γράψει τους στίχους στα ελληνικά και εκείνη τη μουσική και τους στίχους στα ισπανικά. Το ηχογράφησα πέρσι το καλοκαίρι. Είναι μια μπαλάντα που μπορούσα να πω, αλλά δεν με ακούει η φωνή μου πια και είπα πως είναι καλύτερα να σταματήσω. Δεν είναι σωστό» είπε με θάρρος, κάνοντας έπειτα κι έναν απολογισμό:

«Μπορεί κι εγώ να σαμποτάρισα τη φωνή μου. Όταν κατάλαβα ότι δεν αποδίδω πια όπως παλιά, να της… έσκαψα λίγο παραπάνω το έδαφος. Είπα “μην είσαι τώρα ένα νούμερο που βγαίνει και προσπαθεί να φτάσει τη νότα”. Δεν γράφω τραγούδια πια. Όταν γράφω, μου βγαίνει να το τραγουδήσω, οπότε τι να γράψω τώρα;»