Ο «Xάτσικο του Θεού»

16:31 9/7/2019 - Πηγή: Espresso

COVER STORYΜια αληθινή ιστορία πίστηςΟ «Xάτσικο του Θεού»Τρίτη, Ιούλιος 9, 2019 - 16:31

❱❱ Η συγκλονιστική ιστορία της Πέρσας και ηγούμενου μονης στην τριπολη  ❱❱ Οι νύχτες στο «Σωτηρία» όταν το αφεντικό της έλιωνε από τον καρκίνο! Τι συμβαίνει στον τάφο του γέροντα

Από τον
Νίκο Νικόλιζα

Μια αληθινή ιστορία πίστης, αφοσίωσης κι απέραντης αγάπης, που αγγίζει την καρδιά και διδάσκει σε όλους μας πως αξίζει να παλεύουμε καθημερινά γι' αυτά τα μοναδικά συναισθήματα, διαδραματίζεται τους τελευταίους τρεις μήνες στην Τρίπολη και προκαλεί ρίγη συγκίνησης και ανατριχίλα. 

Πρωταγωνίστρια

της δραματικής υπόθεσης, που φέρνει σήμερα στο φως της δημοσιότητας η «Espresso» και που κάνει και τους πιο ψύχραιμους να λυγίσουν, είναι η Πέρσα, μια γλυκιά σκυλίτσα, την οποία οι κάτοικοι αποκαλούν «Χάτσικο του Θεού».

Πριν από χρόνια ο αρχιμανδρίτης και ηγούμενος της Ιεράς Μονής Κολοκοτρώνη Ιερώνυμος Μπάκας έσωσε από βέβαιο θάνατο τη σκυλίτσα, όταν τη βρήκε να ξεψυχά αβοήθητη, με τραύματα από σκάγια διάσπαρτα σε όλο της το σώμα.

Από εκείνη την ημέρα οι δυο τους έγιναν αχώριστοι και εκείνη έμεινε στο προσκεφάλι του σε όλη τη διάρκεια των χημειοθεραπειών που έκανε ο ιερωμένος στο νοσοκομείο «Σωτηρία».

Και από τότε που εκείνος έφυγε πια από τη ζωή, πριν από τρεις μήνες, νικημένος από τον καρκίνο, η τετράποδη φίλη του δεν έχει σταματήσει να πηγαίνει στο μνήμα του και να κλαίει γοερά κοιτάζοντας τη φωτογραφία του!

Αιτία να ξεδιπλωθεί η συγκλονιστική ιστορία, που κάνει τα μάτια όλων να βουρκώσουν, στάθηκε μια ανάρτηση στο προφίλ του ιερωμένου πατέρα Ελπιδοφόρου Μπεναρδή, ο οποίος έχει φωτογραφίσει την Πέρσα πάνω στο μνήμα του πρόωρα αδικοχαμένου αρχιμανδρίτη.

«Συνήθως επιβραβεύουμε τους ανθρώπους για τη θυσιαστικότητά τους. Η γλυκιά μου Πέρσα υπήρξε η μόνιμη παρέα του πατέρα Ιερώνυμου στις χημειοθεραπείες αλλά και στην παραμονή του στο νοσοκομείο. Εκείνη πάντοτε τον περίμενε καρτερικά στο αυτοκίνητο στο “Σωτηρία”. Ακόμη κι εδώ, δίπλα του, το ίδιο σκηνικό κάθε φορά που πάμε στο μνήμα του στη Θήβα, τι να πω… για εκείνους που λένε ότι τα ζώα δεν καταλαβαίνουν…» γράφει μεταξύ άλλων ο ιερέας, ο οποίος ξέσπασε σε λυγμούς όταν επικοινωνήσαμε μαζί του και του ζητήσαμε να εξιστορήσει στην «Espresso» το θαυμαστό γεγονός που βιώνει εδώ και τρεις μήνες με το τετράποδο, μετά τον χαμό του ηγούμενου.

«Ηθελαν να τη σκοτώσουν»

«Την Πέρσα τη βρήκαμε πριν από περίπου εφτά χρόνια. Ηταν χειμώνας όταν χτυπούσε με τα ποδαράκια της να ανοίξουμε την πόρτα της ιεράς μονής για να σωθεί από το κρύο.

Οταν ανοίξαμε με τον αείμνηστο γέροντα, διαπιστώσαμε ότι είχε παντού σκάγια. Κάποιοι ήθελαν να τη σκοτώσουν. Και αυτό το έκαναν γιατί κυοφορούσε επτά σκυλάκια, τα οποία τα βγάλαμε νεκρά από την κοιλίτσα της. Η Πέρσα έζησε, παρ' όλα τα τραύματά της. Και έμεινε κοντά μας στο μοναστήρι. Ο γέροντας ήταν πολύ δεμένος μαζί της. Δεν πηγαίναμε πουθενά χωρίς την Πέρσα.

Ηταν σαν ένα ακόμα μέλος του μοναστηριού μας. Στο τραπέζι υπήρχε και ένα πιάτο πάντα για την Πέρσα. Τόση λατρεία τής είχε ο γέροντας...» αποκαλύπτει και προσθέτει: «Οταν εκείνος προσβλήθηκε από καρκίνο και ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια να κάνει χημειοθεραπείες στο “Σωτηρία”, η Πέρσα στεκόταν δίπλα του συνεχώς.

Δεν έφευγε στιγμή και μάλιστα οι νοσοκόμες έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να την απομακρύνουν» περιγράφει συγκινημένος καθώς θυμάται όσα έγιναν και προσθέτει: «Λίγες μέρες προτού φύγει από τη ζωή ο γέροντας, η Πέρσα ήταν εκεί, πάνω από το προσκεφάλι του, να του δίνει κουράγιο κουνώντας την ουρά της. Ο γέροντας έφυγε για τις αιώνιες μονές πριν από περίπου τρεις μήνες και τον κηδέψαμε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Θήβα.

Μαζί με όλους τους οικείους του, ήταν εκεί και η Πέρσα. Δεν θα ξεχάσω που κοίταζε συνέχεια τη φωτογραφία του και έβγαζε λυγμούς, σαν να έκλαιγε».

Από τότε ο πατέρας Ελπιδοφόρος πηγαίνει κάθε εβδομάδα στο μνήμα του ηγούμενου στη Θήβα για να ανάψει το καντηλάκι του, έχοντας συνεπιβάτη την πανέμορφη σκυλίτσα. «Οταν πηγαίνω εκεί, περισσότερο κλαίω με την Πέρσα. Ξέρω ότι της λείπει πολύ ο ιδιοκτήτης της. Οταν πηγαίνουμε, ανεβαίνει πάνω στο μνήμα, κοιτάζει συνεχώς τη φωτογραφία και κλαίει.

Ειλικρινά, φοβάμαι ότι δεν θα τον ξεπεράσει τον χαμό του γέροντα...» λέει με δάκρυα στα μάτια, συγκλονισμένος από τη σχεδόν ανθρώπινη συμπεριφορά που δείχνει η αξιολάτρευτη σκυλίτσα!