Ο φωτογράφος των ιπτάμενων «παλατιών»!

13:18 18/8/2013 - Πηγή: Espresso

Τον αποκαλούν «Ανσελ Ανταμς της αεροπορικής βιομηχανίας» και είναι βέβαιο πως αυτό τον κολακεύει. Ποιος δεν θα κολακευόταν άλλωστε αν τον αποκαλούσαν με το όνομα ενός από τους κορυφαίους φωτογράφους του 20ού αιώνα!

Είναι ο Νικ Γκλέις, ο διάσημος φωτογράφος που έχει κάνει τέχνη τη φωτογράφηση κυρίως του εσωτερικού υπερπολυτελών αεροσκαφών. Μιλά στην «Espresso της Κυριακής» για τη δουλειά και την εμπειρία του από την επαφή με διάσημους πελάτες, τα ονόματα των οποίων κρατά ως εφτασφράγιστο μυστικό, μια και ο όρος privacy είναι βασικός σε κάθε συμβόλαιο που υπογράφει μαζί τους.

Λακωνικός

όμως είναι και σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, την οποία έχει επισκεφθεί, όχι όμως για επαγγελματικούς λόγους. «Εχω ταξιδέψει στην Ελλάδα ως τουρίστας. Δεν έχω ποτέ όμως κληθεί να αναλάβω κάποια δουλειά. Ελπίζω να μου δοθεί μια τέτοια ευκαιρία» λέει ο συνομιλητής μας, κρατώντας για τον εαυτό του το πότε και το πού πήγε όταν ήρθε στη χώρα μας. Πάντως πέρασε καλά, όπως μας διαβεβαιώνει.

Τον ρωτάμε αν θα μπορούσε κανείς να τον αποκαλέσει «Ταραντίνο των αιθέρων». «Αν και ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι προικισμένος και δημιουργικός ως σκηνοθέτης, η δουλειά του έχει πολλή βία. Η δική μου όχι. Κάποιοι με αποκαλούν “Ανσελ Ανταμς”, επειδή η δουλειά του ήταν τόσο πρωτοποριακή για την εποχή του. Είναι λοιπόν κομπλιμέντο το οποίο εκτιμώ πολύ και φυσικά ελπίζω να τα καταφέρω να το κάνω πραγματικότητα». Αναζητώντας το νέο πρότζεκτ με το οποίο ο Νικ Γκλέις ασχολείται αυτήν την περίοδο διαπιστώνουμε πως περνά και σε νέα πεδία φωτογραφικής δράσης.

«Αυτή τη στιγμή φωτογραφίζω το εσωτερικό και το εξωτερικό ενός γιοτ μήκους λίγο παραπάνω από πενήντα μέτρα. Ο designer Τζόναθαν Σάλτμαν μού ζήτησε να κάνω τη φωτογράφηση του σκάφους κατά τη διάρκεια των τεστ στη θάλασσα, κρεμασμένος από ελικόπτερο. Θα έχει πλάκα αυτή η δουλειά. Οσο για το εσωτερικό του, θα το τραβήξω όσο το σκάφος θα αναμένει τη μεταφορά του στη νέα του “πατρίδα”, στη Μέση Ανατολή. Αμέσως μετά θα πετάξω στην Ινδιανάπολη των ΗΠΑ για να φωτογραφίσω ένα Boeing 757, στο οποίο έγινε η τοποθέτηση της executive εσωτερικής διαμόρφωσης χώρου».

Η συζήτησή μας στη συνέχεια πηγαίνει σε πιο προσωπικά ζητήματα. Θέλουμε να μάθουμε τη μη επαγγελματική πλευρά του Νικ Γκλέις. Τι κάνει τις ώρες που δεν κρατά τη μηχανή του. «Εχω ένα ράντσο στη Βιρτζίνια, το οποίο λατρεύω, ενώ στον όποιο ελεύθερο χρόνο μου απολαμβάνω να παίζω γκολφ, να κάνω σκοποβολή και να περιποιούμαι τα λαχανικά που έχω φυτέψει στον κήπο μου. Ασχολούμαι επίσης με την ξυλογλυπτική και τη δημιουργία κατασκευών από ξύλο». Κάπου εδώ φαίνεται να μη θέλει να μιλήσει περισσότερο για την προσωπική πλευρά του, επιλέγοντας να στρέψει την κουβέντα στα επαγγελματικά, τα οποία - είναι αλήθεια έχουν σίγουρα ενδιαφέρον, δεδομένου ότι συνδυάζουν δουλειά και τέχνη.

Οπως μας αποκαλύπτει μιλώντας για την τεχνική του, ήταν μαθητής του Ανσελ Ανταμς. Κι αυτό εξηγεί πολλά. Ο Νικ Γκλέις δεν διστάζει να μιλήσει για τη σύγχρονη τάση στη δουλειά του, που θέλει τους περισσότερους συναδέλφους του να αξιοποιούν απλώς τις δυνατότητες της ψηφιακής εποχής. Κι εκείνος το κάνει, βάζει όμως και μεράκι. Το μυστικό, κατά την άποψή του, είναι ο έλεγχος του αποτελέσματος κάθε λήψης πριν από το «κλικ». «Αν αφήσεις τα πάντα στη μηχανή, τότε η φωτογραφία δεν μπορεί να είναι συναρπαστική για εκείνον που θα τη δει» λέει ο συνομιλητής μας.

Το συμβόλαιο σιωπής

Κάνουμε ακόμα μία προσπάθεια να «σπάσουμε» το συμβόλαιο σιωπής που υπογράφει για κάθε δουλειά του. Για να πούμε την αλήθεια, δεν θέλουμε να του προκαλέσουμε πρόβλημα. Κι όταν πολύ ευγενικά μας απαντά πως δεν μπορεί να αποκαλύψει ονόματα, του ζητούμε έστω να πει την εμπειρία του από τη δουλειά δίπλα σε ηγέτες και βασιλείς.

«Η εμπειρία μου από ηγέτες κρατών και βασιλικές οικογένειες πηγάζει κυρίως μέσα από τα συμβόλαια που υπογράφω είτε με τους designers εσωτερικού χώρου είτε από τα γραφεία που αναλαμβάνουν να δώσουν τελειωμένο το αεροπλάνο. Ωστόσο μπορώ να πως πως οι άνθρωποι που έχουν μεγάλα ιδιωτικά αεροσκάφη ενοχλούνται όταν ξένοι προς αυτούς επιβιβάζονται στο σκάφος τους. Εχουν ανησυχία για την ασφάλειά τους ή για θέματα ιδιωτικότητας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι γενικά αξιότιμοι και εργάζονται σκληρά. Κι είναι τιμή μου που με εμπιστεύονται. Για παράδειγμα, για τις φωτογραφίες που δίνω σε συνεντεύξεις όπως αυτήν, έχω έγκριση από τους κατόχους των αεροπλάνων. Γι' αυτό κι έχω αποκτήσει την εμπιστοσύνη τους. Με καλούν ξανά και ξανά για δουλειές και με συστήνουν σε άλλους ανθρώπους».

Οι εμπειρίες μακριά από την Αμερική

«Οταν ένας φωτογράφος εργάζεται στο εξωτερικό, έχοντας τον διεθνή ανταγωνισμό, πρέπει να είναι προετοιμασμένος για το απρόσμενο. Πρέπει να κατανοεί ότι συγκεκριμένες μέθοδοι δουλειάς δεν ταιριάζουν σε κάποιους πολιτισμούς. Ενα τέτοιο παράδειγμα ήταν όταν με τους συνεργάτες μου δουλεύαμε σε μια μικρή αλλά πετρελαιοπαραγωγό και φυσικά πλούσια χώρα στη νοτιοανατολική Ασία» λέει ο Νικ Γκλέις, επιλέγοντας να μας περιγράψει την εμπειρία του μακριά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είναι η βάση του.

«Φωτογράφιζα το Boeing 747-400 ενός πελάτη. Μία από τις φωτογραφίες απαιτούσε νυχτερινή λήψη του εξωτερικού του αεροπλάνου σε βρεγμένο διάδρομο. Ζητήσαμε από την Πυροσβεστική Υπηρεσία να μας φέρει νερό, είχα έναν μεταφραστή για να συνεννοηθώ με τον επικεφαλής. Τα οχήματα με το νερό έφτασαν, ωστόσο ο επικεφαλής αρνιόταν να καταλάβει ότι θέλαμε καλό βρέξιμο στον διάδρομο. Τελικώς, για να κάνουμε τη λήψη, του είπαμε πως είχαν πέσει καύσιμα στον διάδρομο. Μόνο τότε δέχτηκε να τον βρέξει καλά. Η περιπέτεια δεν σταμάτησε εκεί. Λίγο αργότερα τα οχήματα έμειναν από νερό. Οταν ρωτήσαμε τους λόγους, ο επικεφαλής μας απάντησε πως δεν τα γεμίζουν, επειδή πρέπει να κάνουν οικονομία στα καύσιμα της κίνησής τους. Και μια γεμάτη υδροφόρα καίει περισσότερο από μια μισοάδεια. Οταν ο διερμηνέας ρώτησε τι θα γινόταν αν το αεροπλάνο είχε πάρει φωτιά, ο επικεφαλής απάντησε πως ποτέ δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο εκεί. Μόνο που ούτε τότε έληξε η περιπέτεια, Οι υδροφόρες έφυγαν και τους είπαμε να είναι πίσω σε δέκα λεπτά, όπως κι έγινε. Το νερό τέλειωσε ξανά πολύ γρήγορα. Στην απορία μας, ο επικεφαλής είπε πως σε δέκα λεπτά που θέλαμε να επιστρέψουν, οι υδροφόρες δεν προλάβαιναν να γεμίσουν. Μετά μας είπαν πως αλλάζει η βάρδια, οπότε θα έρχονταν άλλες υδροφόρες σε μία ώρα, όπως κι έγινε. Μόνο που ο νέος επικεφαλής δεν είχε την παραμικρή ενημέρωση από τον προκάτοχό του, οπότε όλη η διαδικασία ξανάγινε από την αρχή. Η υπομονή δεν είναι απλά αρετή στην αεροπλοΐα. Είναι απόλυτη ανάγκη».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΟΥΝΔΟΥΛΑΚΗΣ