Οι αδελφικές τύψεις του Γκιμπ

13:10 8/7/2013 - Πηγή: Espresso

Τη μοναξιά αλλά και τις τύψεις που νιώθει γι' αυτά που δεν έκανε με τα δύο αδέλφια του αποκαλύπτει ο Μπάρι Γκιμπ. Το μόνο εν ζωή μέλος του θρυλικού συγκροτήματος των Bee Gees εξομολογήθηκε ότι το χειρότερο κομμάτι της απώλειας των αδελφών του είναι το γεγονός ότι, όταν αυτοί πέθαναν, η σχέση τους δεν ήταν καν φιλική.

«Η συνειδητοποίηση ότι τα αδέλφια μου -πρώτα ο Μορίς και τώρα ο Ρόμπιν- δεν ήταν δίπλα μου πια με έκανε να νιώσω μεγάλη απομόνωση» λέει χαρακτηριστικά για την πρώτη φορά που εμφανίστηκε

επί σκηνής μετά τον θάνατό τους. «Ο θάνατος του Ρόμπιν, που είναι ο πιο πρόσφατος, μου προκάλεσε κατάθλιψη και είναι στιγμές που νιώθω ότι τίποτε δεν αξίζει πια. Ωστόσο, το γεγονός ότι άρχισα και πάλι εμφανίσεις στην Αυστραλία μετά την πίεση της γυναίκας μου, της Λίντα, αποδείχθηκε η τόνωση που είχα ανάγκη» εξηγεί ο Μπάρι.

Αν και πια είναι σε φάση που αρχίζει να επουλώνει τις πληγές του από τις απανωτές ασθένειες και τους θανάτους στην οικογένειά του, ο Μπάρι δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η σχέση του με τον Μορίς και τον Ρόμπιν είχε επιδεινωθεί, σε σημείο που ένιωθε ότι δεν ήταν πια φίλοι. «Δεν ήταν μόνο η απώλεια των αδελφών μου. Ηταν το γεγονός ότι δεν τα πηγαίναμε καλά. Κι έτσι έχασα όλα τα αδέλφια μου χωρίς να έχω καταφέρει να ξαναγίνουμε φίλοι. Οταν ο Μορίς πέθανε, ο Ρόμπιν κι εγώ δεν νιώθαμε πια σαν Bee Gees. Ο Ρόμπιν ήθελε να κάνει σόλο καριέρα. Αυτός ο ανταγωνισμός μάς έκανε κακό τελικά» εξηγεί στη σχετική συνέντευξη που παραχώρησε σε βρετανική εφημερίδα.

Αυτός ο ανταγωνισμός τούς απομάκρυνε πολύ. «Τα τελευταία πέντε χρόνια, ο Ρόμπιν κι εγώ δεν μπορούσαμε να συνδεθούμε με κάποιον τρόπο. Νομίζω ότι ζούσαμε παρόμοια κατάσταση με αυτήν που θα επικρατούσε ανάμεσα στον Λένον και τον Μακ Κάρτνεϊ» δηλώνει χαρακτηριστικά και καταλήγει τονίζοντας ότι αυτό που τον ρίχνει περισσότερο είναι το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να τον αποχαιρετήσει. «Τη μόνη στιγμή που ένιωσα ότι συμφιλιωθήκαμε ήταν όταν τον φίλησα στο κεφάλι την τελευταία φορά που τον είδα προτού πεθάνει».

Κ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ