Nostalgia. Ή, μιά Καπνιστή Μπριζόλα, κάποτε...

17:01 2/7/2012 - Πηγή: Sintages Pareas

Είναι, πια, σχεδόν ερειπωμένο. Η πόρτα έχει γείρει λες και νοιώθει και αυτή την κούραση από τα χρόνια που πέρασαν. Ο κισσός έχει θεριέψει και σκεπάζει σχεδόν τα πάντα. Τα τραπεζάκια στην αυλή της με το ζόρι στέκονται ακόμη στα πόδια τους. Και τα μικρά λουλουδάκια στο παρτέρι, ξεραμένα από την χρόνια έλλειψη νερού, θυμίζουν απολιθώματα μιας άλλης εποχής....
Μιας εποχής πριν από την κρίση που μαστίζει απ’ άκρη σ’ άκρη την κοινωνία μας, μιας κοινωνίας που είναι σε συνεχή αναζήτηση του σύγχρονου “άγιου δισκοπότηρου” της δικής μας σταυροφορίας, των “χαμένων ευρώ”. Μα τι λέω, μιας εποχής πριν και

από το ίδιο το ευρώ. Και ακόμη πιο πίσω. Πολύ πιο πίσω...
Μιας εποχής που οι πολυκατοικίες “στοιβάζονταν” μόνο στο κέντρο της Αθήνας και περιοχές σαν και αυτήν ήσαν ακόμη μικροί παράδεισοι πράσινου. Με τα ρυάκια, αριστερά και δεξιά των δρόμων, να κατηφορίζουν από τις πηγές στα υψηλότερα σημεία της έως τα κτήματα στα χαμηλότερα και να μεταφέρουν γάργαρο νερό, που σε δρόσιζε όταν σεργιάνιζες σε εκείνους τους δρόμους και σε “μεθούσε” με το κελάρυσμά του. Όπως σε μεθούσαν με τα τραγούδια τους δεκάδες πουλιά, στα κλαδιά των δένδρων (πλάτανοι αιωνόβιοι) που στοιχίζοντας στις άκρες των δρόμων. (***)Τότε δεν είχα μυαλό, τότε δεν πίστευα ότι σε εκείνα τα ρυάκια και στα ρέματα της περιοχής υπήρχαν, ζούσαν ανάμεσά μας, νεράιδες, Και δράκοι. Κι ας μου το ‘λεγαν τα αηδόνια (πρόλαβα ακόμη κάποια στη περιοχή και όποιος ακούσει το γλυκό τραγούδι ελεύθερου αηδονιού δεν το ξεχνάει ποτέ) κι’ ας το έβλεπα στις ανθισμένες κερασιές (τα λουλούδια τους είχαν ακριβώς τα χρώματα των φορεμάτων τους), τότε δεν μπορούσα να το αντιληφθώ.
Σήμερα, που οι μονοκατοικίες έχουν γίνει μεζονέτες και οι πύργοι (αριστουργήματα αρχιτεκτονικής και μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς που κάθε άλλος λαός τα φυλάει σαν κόρες οφθαλμών) μετατράπηκαν σε σύγχρονες πολυκατοικίες (έστω και αν είναι “μέχρι τριών ορόφων”), έχω καταλάβει πια ότι οι νεράιδες ήσαν εκεί, ανάμεσα στα γάργαρα νερά. Και ανάμεσά στους και η “καλή μας η νεράιδα”, που την χάσαμε και αυτήν.....
Οι “δράκοι” όμως έμειναν. Βρήκαν χώρο και εξαπλώθηκαν. Άλλαξαν και μορφή, απέκτησαν ρόδες, μερικοί και τετρακίνηση, κάποιοι fumé τζάμια, και ξεχύνονται ελευθέρα, όλες τις ώρες της ημέρας και της νύκτας, στους άλλοτε καταπράσινους δρόμους. Που τώρα έχουν πολύ λιγότερο πράσινο και καθόλου τρεχούμενα νερά. Στέρεψαν, και μαζί με αυτά και το τραγούδι των αηδονιών. Και το πέταγμα των νυχτερίδων το σούρουπο (ποτέ δεν θα πίστευα πως θα ‘ρθει ώρα που αυτά τα περίεργα πουλάκια με την τόσο κακή φήμη, θα μου έλειπαν κάποτε, θα αναζητούσα την παρέα του πετάγματός τους ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας, τις ανοιξιάτικες βραδιές στη βεράντα..... Ή, πάνω από τα τραπεζάκια ακριβώς αυτής της ταβέρνας.....
Σήμερα αυτή η ταβέρνα κλείνει.
Για μένα είναι μία ωραία ανάμνηση, μιας άλλης εποχής, που όλα ήσαν πιο αυθόρμητα, πιο “τυχοδιωκτικά”. Ακόμη και αν ήταν μία εικοσιπενταετία μετά από τις πρώτες εκείνες αναμνήσεις μου από την περιοχή. Μια εποχή