20+20: Από το Κονέκτικατ στη Λέσβο

16:29 19/12/2012 - Πηγή: Alfa Vita

Κοινωνία

Της Μαρίας Αρβανίτη - Σωτηροπούλου Από τη μακρινή Αμερική μάς ξύπνησαν οι ήχοι των όπλων στο δημοτικό σχολείο. 20 παιδιά νεκρά, από το χέρι 20χρονου. - Όχι πρωτοφανέρωτη τραγωδία, θα πουν οι κυνικοί. Αναμενόμενη. Με τόση οπλοκατοχή, καλά να πάθουν! ίσως προσθέσουν κάποιοι άλλοι. Και τι να πούνε οι γονιοί στο Μπεσλάν; Μα, βέβαια, ποιος το θυμάται πια! Τις εκατοντάδες παιδιών, που, μόλις το 2004, αφού βασανίστηκαν, από Τσετσένους τρομοκράτες, με μακροχρόνια επίπονη ομηρεία, κατέληξαν φρικτά διαμελισμένα από τα εκρηκτικά στο ίδιο το σχολειό τους, τη χαρμόσυνη μέρα του αγιασμού. Λίγο πριν

κλείσει η μέρα, νέος θλιβερός απολογισμός. 20 νεκροί λαθρομετανάστες ανασύρθηκαν από την παγωμένη μας θάλασσα στ' ανοιχτά της Λέσβου. Ανώνυμοι, άγνωστης εθνικότητας, ούτε οι πρώτοι, ούτε οι στερνοί, κυνηγημένοι από τον πόλεμο και την ανέχεια, κάνουν ρεσάλτο στα τείχη της εικονικής ευημερίας μιας Ευρώπης που διαλύεται στον τυφώνα της οικονομικής κρίσης. Παραμονές Χριστούγεννα και οι άνθρωποι ετοιμάζονται να γιορτάσουν την ανατολή της ελπίδας. Μάταια! 2012 χρόνια μετά τον Χριστό, ο Ηρώδης του δυτικού “πολιτισμού” μας δεν παύει να σφαγιάζει τους αθώους, όπου γης, με κάθε πρόσχημα. Η βία κι η απανθρωπιά θριαμβεύουν. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Δεν μπορώ να μη θυμηθώ τις φανφάρες με τις οποίες γιορτάστηκε το Μιλλένιουμ σε όλο τον κόσμο. Πόσο όλοι διατράνωναν την πανανθρώπινη πεποίθηση για ένα καλύτερο αύριο για όλους. Ο 21ος αιώνας μέσα στην πρώτη κιόλας δεκαετία του διέγραψε τους καρπούς που με αγώνες και ελπίδες έδρεψε ο πλανήτης μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο κόσμος μας δεν είναι δικαιότερος, σοφότερος, καλύτερος. Δεν γεννιόμαστε, αλίμονο, ίσοι σε αυτόν τον πλανήτη. Η ανισότητα διευρύνεται εφιαλτικά και το χειρότερο χωρίς καμιά τύψη, η μισή ανθρωπότητα ευημερεί καταναλώνοντας τη μπουκιά των ανίσχυρων. Ο νόμος της ζούγκλας θριαμβεύει. Πανάκριβες ιατρικές πρακτικές εφαρμόζονται για τους ελάχιστους, που κατέχουν, ενώ η πλειοψηφία καταδικάζεται σε θάνατο λόγω έλλειψης των στοιχειωδών φαρμάκων. Ο ρατσισμός και ο φασισμός θεριεύουν όσο ο μέσος άνθρωπος γυμνώνεται από όσα θεωρούσε αναγκαία για την ευημερία του. Η αλληλεγγύη εξατμίζεται, όσο η φτώχεια ισοπεδώνει τα καλά αισθήματα και η κρίση ματώνει το ίδιο μας το σώμα. Μπήκαμε σε νέο Μεσαίωνα και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει, παρ' ότι οι αγχόνες στήθηκαν για το κυνήγι των μαγισσών και η πανούκλα της απονιάς βρυκολάκιασε. Η τραγωδία στις ΗΠΑ και τη Λέσβο είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η απληστία των αγορών κατέστρεψε την κοινωνική συνοχή και πάψαμε να μετράμε τις αυτοκτονίες, ν' ακούμε τα “πεινώ” στους δρόμους μας, κουφοί από τον ήχο των δισεκατομυρίων, που υποτίθεται ότι μας σώζουν από την καταστροφή βυθίζοντάς μας στην απόλυτη εξάρτηση και υποτέλεια. Η παράνοια της αφθονίας στις ΗΠΑ, η φρίκη της άσπλαχνης διεκδίκησης στο Μπεσλάν, οι εκατόμβες πια των απελπισμένων μεταναστών στο Αιγαίο -που μπαίνουν σε μια χώρα επικίνδυνη, καθόλου πια φιλόξενη όπου βασιλεύει η ανομία της συμμορίας της Χρυσής Αυγής και των συνοδοιπόρων τους- είναι τα συμπτώματα της ίδιας αρρώστιας. Ο άνθρωπος απανθρωπίζεται συνειδητά. Από το χιονισμένο Μπέλενε και τα ναρκοπέδια στον Έβρο μέχρι την παγωμένη αγκαλιά του Αιγαίου, άνθρωποι καθημερινά θυσιάζονται στο όνειρο μιας καλύτερης ζωής, που δεν έρχεται ποτέ. Ποιος είπε ότι δεν βρισκόμαστε σε πόλεμο; Το “Ο θάνατός σου η ζωή μου” λειτουργεί αταβιστικά στην κοινωνία των γιάπηδων και διαχέεται στον ανταγωνισμό για την κάθε πια κακοπληρωμένη δουλειά. Οι αδίστακτοι θριαμβεύουν. Και όμως ο οίκτος είναι ανθρώπινη πολιτιστική κατάκτηση και όχι ενστικτώδης ανταπόκριση σε κάποιο ερέθισμα. Η φιλαλληλία απαιτεί παιδεία και η αλληλεγγύη πλούτο ψυχής. Στην Ελλάδα, που καυχιέται για την Ιστορία και τον πολιτισμό της, στην Ελλάδα, που επιβίωσε από 400 χρόνια τουρκοκρατία, από μια στυγνή γερμανική Κατοχή και έναν δραματικό εμφύλιο, μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε ότι θα κρατήσουμε ζωντανή την ψυχή μας στην ομίχλη του δυσώδους τέλματος της τροϊκανής νέας κατοχής; Μόνο αν μπορούσαμε να κλάψουμε για τα παιδιά στο Κονέκτικατ, το Μπεσλάν, τη Συρία και τη Γάζα, την Αφρική και το Ιράκ, την Ινδία και την Αϊτή, τα παιδιά που ξεβράζονται στις ακτές του Αιγαίου, “σιγανά και ταπεινά”, με τον καημό της μάνας του ξενιτεμού και της ορφάνιας των δημοτικών μας τραγουδιών. Αν σκύβαμε στις ρίζες της πανάρχαιας εθιμικής ταυτότητας αυτού του τόπου. “Δος μοι τούτον τον ξένον” υμνωδεί ο βυζαντινός ψαλμουργός για τον νεκρό Χριστό, σμίγοντας στον Μεγαλοβδομαδιάτικο ύμνο τη χριστιανική θυσία της προσφοράς με το άρωμα της ελληνικής αρχέγονης ιερότητας του ξένου. Αν ξαναγγίζαμε τον ηρωισμό, τη σοφία και την τρέλα, αλλά και τη συμπόνια για τον ανίσχυρο, το έλεος για τον ανήμπορο και τον σεβασμό για τον αντίπαλο, που θεμέλιωσαν τη συνείδηση του ελληνισμού με τα ομηρικά έπη, αν -όπως η Αντιγόνη- επαναστατούσαμε για το δίκαιο των “θεϊκών” νόμων, το δίκιο του απλού ανθρώπου, που είναι ανώτερο από το δίκιο του Νόμου, αν ταυτόχρονα αποδεχόμαστε με ταπεινότητα τα ανθρώπινα όρια καταδικάζοντας την ύβρη της πλεονεξίας, όπως μας δίδαξαν οι μεγάλοι κλασικοί δραματουργοί, ίσως ξανά επιβιώναμε σαν έθνος από τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποιημένης φτωχοποίησης, που επιβάλλουν βάρβαρα οι αγορές σήμερα.Tags: ΚονέκτικατΛέσβος