30 ώρες…;

20:26 3/2/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Ένα πτυχίο και λίγη τύχη. Δουλειά στο δημόσιο, για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Το αγγελάκι μου τα κατάφερε. Με άρπαξε από την ανεργία των πτυχιούχων το 2002 και με τοποθέτησε αναπληρώτρια καθηγήτρια πληροφορικής στο 1ο Γυμνάσιο Γιαννιτσών. Η αίτησή μου έγινε αμέσως δεκτή, μιας και διανύαμε χρονιές όπου η εκπαίδευση απορροφούσε 1000 περίπου πληροφορικούς ανά διετία. Την επόμενη χρονιά για να καταθέσεις αίτηση για αναπληρωτής όφειλες να έχεις προϋπηρεσία ή να είσαι επιτυχών του ΑΣΕΠ. Είχα προϋπηρεσία. Το αγγελάκι μου εξακολουθούσε

να με λατρεύει.

Ξαναδιορίστηκα αναπληρώτρια. Η χαρά μεγάλη. Πάλι ξέφυγα από την ανεργία των πτυχιούχων. Πέρασαν 2 χρόνια και ήρθε η στιγμή να μονιμοποιηθώ. Συμπληρώνοντας τον πίνακα επιλογών για την πρώτη επίσημη τοποθέτηση είχα τσεκάρει ακόμη και την Δ’ Χανίων. «Είναι μέσα στα βουνά, ούτε θάλασσα δε θα βλέπεις!» μού έλεγαν. Κι εγώ απαντούσα «Ας διοριστώ εγώ και ας είναι στη Δ’ Χανίων!». Τοποθετήθηκα στην Πτολεμαΐδα. Σκορπισμένη σε 3 σχολεία.

Ήμουν πανευτυχής.

Μπήκα στη Δημόσια Εκπαίδευση.

Βέβαια, εσώψυχα την είχα ευλογήσει την τύχη μου, γιατί από την πρώτη μέρα που μπήκα στην τάξη, ένιωσα πως εκεί ανήκω. Με τα παιδιά.

Κοντά ή μακριά από το σπίτι, δεν γκρίνιαζα. Ένα ή δύο ή τρία σχολεία, δεν με πείραζε. Ήθελα επαφή με τα παιδιά. Οι σχέσεις με τις εκάστοτε διευθύνσεις καμιά φορά δυσκόλευαν, γιατί παντού υπάρχουν δύστροποι άνθρωποι. Φυσικά, ενίοτε, ένας από αυτούς είμαι κι εγώ.

Από το 2002 έως τώρα παιδεύτηκα, εκπαιδεύτηκα με σεμινάρια, ημερίδες, project, στη διαχείριση της τάξης, στην αντιμετώπιση της ενδοσχολικής βίας, στη διαμεσολάβηση, στις μαθησιακές δυσκολίες, στις καινοτόμες δράσεις στην εκπαίδευση. Στην καθημερινή επαφή μου με τα παιδιά εκπαιδεύτηκα να ακούω, ενώ είχα μάθει να μιλώ περισσότερο απ’ όλους. Εκπαιδεύτηκα στην αισιοδοξία, ενώ οι ομήλικοί μου συχνά βυθίζονται στο ανικανοποίητο μιας γκρίνιας. Εκπαιδεύτηκα στο να αξιολογώ περιγραφικά – όπως και θέλω να με αξιολογούν, και όχι με έναν οχυρωμένο στο κέλυφός του βαθμό. Εκπαιδεύτηκα να κάνω λάθη και να τα παραδέχομαι, μπροστά στα παιδιά. Εκπαιδεύτηκα να μην είμαι κάποιες φορές συνεπής- όπως στην ημερομηνία παράδοσης των διορθωμένων διαγωνισμάτων, και να ζητώ συγνώμη. Και πήρα από τα παιδιά, όσα δεν μπόρεσαν να μου προσφέρουν οι ενήλικες συναναστροφές μου.

Στην επόμενη στροφή της ζωής, εμφανίστηκαν στη ζωή μου δύο αγόρια που θα έλεγες δεν είναι καλοί μαθητές, που θα έλεγες πως είναι από μία πολύτεκνη οικογένεια που έχει πολλά κοινωνικά προβλήματα να αντιμετωπίσει, που ίσως δεν θα τους διάλεγες για να συνθέσεις την ιδανική σου τάξη, κι όμως αυτά τα δύο παιδιά με διάλεξαν να καθίσω δίπλα τους και με πρόσχημα τα μαθηματικά και τη γλώσσα να αλληλοδιδαχτούμε ανθρώπινη επαφή.

Το ορθολογιστικό μυαλό των πολλών θα ρωτήσει «Πόσες ώρες τη βδομάδα?». Και ίσως έτσι εκτιμήσει το παράνομο χαρτζιλίκι που θα κόστιζε μία ανάλογη ιδιαίτερη φροντιστηριακή υποχρέωση. Θυμάμαι αναπόφευκτα την αλλεργία του μικρού πρίγκιπα στα νούμερα. Έχω κι εγώ αλλεργία.

Δύο ώρες τη βρομάδα. Δε φτάνουν.

Κάθε φορά που θα βρεθούμε εγώ πληρώνω για την παιδική αισιοδοξία που μου μεταφέρουν τα δύο παιδιά, που δεν υποκύπτουν στα προβλήματα. Για τον ενθουσιασμό που γεννούν σε κάθε μικρή επιβράβευση στην κατανόηση μιας μεθοδολογίας ή στην επίλυση μιας άσκησης.

Πουλάω τη γνώση μου και αγοράζω συναισθήματα.

Γεμίζω την καρδιά μου με ευτυχία που δεν κοστολογείται. Κάθε φορά, αυθόρμητα, έχω μαζί μου από μία σοκολάτα. Ρώτησα τον μικρό Κυριάκο που έδειχνε να περιμένει κάτι μετά το μάθημα: «Μ’ αγαπάς για μία σοκολάτα?». Μου απάντησε «Σ’ αγαπώ για πάντα.»

Χρησιμοποιώ τα λίγα μου μαθηματικά, την λίγη γραμματική μου και βοηθώ τον εαυτό μου να μάθει τη Ζωή από δύο υπέροχα παιδιά με τα οποία διαβάζουμε μαζί.

Πόσες ώρες?

Όσες κι αν είναι, δε φτάνουν.

Πάντα όταν έρχεται στο νου μου η λέξη Δάσκαλος, θυμάμαι τους Δασκάλους στην Αρχαία μας Ελλάδα, όπου ο καθένας αναλάμβανε έναν ή μία χούφτα μαθητές για να τους μυήσει στη γνώση των επιστημών, μα και της ζωής. Και σίγουρα αυτός κέρδιζε πιο πολλά απ’ όσα προσέφερε.

Την κάθε Δευτέρα μου επιστρέφω στο σχολείο, όπου με περιμένουν 105 μαθητές. Και όλοι – όπως κι εγώ- κρύβουν προβλήματα στις τσέπες του εαυτού τους. Και εκεί δεν καλούμαι μόνο να διδάξω το γνωστικό μου αντικείμενο. Και εκεί η μαγική αλληλεπίδραση με τα παιδιά με βοηθά κάθε μέρα να γίνομαι λίγο παραπάνω άνθρωπος. Κι ελπίζω να βοηθώ κι εγώ τα παιδιά μου κάθε μέρα να γίνονται λίγο παραπάνω άνθρωποι, είτε είναι καλοί στα μαθήματα, είτε καλοί στην προσπάθεια, είτε δύσκολοι στο πλαίσιο της εφηβείας τους.

Και κάθε βδομάδα η δυναμική αυτή σχέση μας βαθαίνει, και ξέρω πως έχω μόνο τρία χρόνια για το κάθε παιδί για να με επηρεάσει και να το επηρεάσω στο μέγιστο δυνατό προς τη Θετική προσέγγιση της Ζωής. Έχουμε μόνο τρία χρόνια να δεθούμε για μια ζωή.

Και σκέφτομαι, τις φορές που είχα μάθημα στον 2ο κύκλο του ωρολογίου προγράμματος και πήγαινα στο σχολείο στις 10. Πόσες ώρες έχανα από αυτή την επαφή;

Και σκέφτομαι, χωρίς να ευλογώ τα μνημόνια και τα επακόλουθά τους, πόσο χρόνο χρειάζομαι για να μιλήσω στα παιδιά για τη ζωή, για τους αγώνες, για τις διεκδικήσεις, για το μέλλον, για την εργασία που έγινε απασχόληση, για τα δικαιώματα του ανθρώπου;

30 ώρες….;

Τη βδομάδα;

Δε φτάνουν!

Κάκια Παυλίδου ΠΕ19, ΠΕ12.05

Κάκια Παυλίδου30ωρο