Αυτά θα δούμε στο 4ο φεστιβάλ του Fast Forward σε Αθήνα και Πειραιά

11:56 25/4/2017 - Πηγή: Alfa Vita

Στο πάνελ, μαζί με την καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ Κάτια Αρφαρά, βρίσκονταν οι Brett Bailey, Eyad Houssami, Jason Waite, Daniel Wetzel (Rimini Protokoll) και η Ζωή Δημητρίου για να μας δώσουν μια γεύση από τα 9 πρωτοποριακά πρότζεκτ που θα έχουμε τη δυνατότητα να δούμε σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους της Αθήνας, εντός και εκτός της Στέγης. Οι διεθνείς και Έλληνες καλλιτέχνες που έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν στο φεστιβάλ θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν εγκαταστάσεις,

να κάνουν περφόμανς και να διοργανώσουν προβολές με κοινό άξονα την αρχιτεκτονική της πόλης και σκοπό να ενθαρρύνουν τον διάλογο με τους θεατές.

Φέτος, η λέξη-κλειδί για το φεστιβάλ είναι η «ετεροτοπία», ένας ανθρωπογεωγραφικός όρος που ανέπτυξε ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Φουκό.

«Το 4ο FFF αρθρώνεται γύρω από αυτό που ο Φουκό αποκαλούσε "ετεροτοπίες της κρίσης", δηλαδή γύρω από χώρους απαγορευμένους, περιθωριοποιημένους, ενίοτε αόρατους, που δεν θα μπορούσαν κανονικά να συνυπάρξουν», μας εξηγεί η κ. Αρφαρά. «Μαζί με την έννοια του σπιτιού, της οικίας, αποτελούν τον συνδετικό ιστό όλων αυτών των πρότζεκτ που διερευνούν την εμπειρία του αναγκαστικού εκτοπισμού και της βίαιης απώλειας της πατρίδας ή την απώλεια του αισθήματος της ασφάλειας και του ανήκειν. Είναι πολύ σημαντικό ότι οι καλλιτέχνες του FFF ασχολούνται ακριβώς με όσα απασχολούν την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο ιδιαίτερα έντονα τα τελευταία χρόνια. Με καταστάσεις που έχουν να κάνουν με την άνοδο του λαϊκισμού, την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού και γενικώς με πολιτικούς φόβους και ακραία κοινωνικά φαινόμενα» τόνισε.

Το φετινό φεστιβάλ θα γίνει σε τρεις προορισμούς, στο Σύνταγμα, στην Ομόνοια και για πρώτη φορά στον Πειραιά.

Ένα από τα πιο ενδιαφέρονται πρότζεκτ που έχουν γίνει για τις ανάγκες του φεστιβάλ είναι το «Piraeus/Heterotopia» του Akira Takayama. H Αθηνά Σταματοπούλου και ο Παυσανίας Καραθανάσης που συνεργάστηκαν με τον σπουδαίο Ιάπωνα δημιουργό στην εύρεση του κατάλληλου χώρου για το εγχείρημα επισκέφτηκαν πάνω από 40 τοποθεσίες σε διάρκεια 7 μηνών, από την Ελευσίνα μέχρι το αεροδρόμιο του Ελληνικού. Τελικά, ο Takayama επέλεξε τον Πειραιά λόγω της ιδιαιτερότητάς του και της σχέσης αλληλεξάρτησης που έχει με την Αθήνα, που όμως τείνει να φθαρεί όσο περνάει ο καιρός. Ο Takayama με το «Heterotopia» θα προτείνει εναλλακτικές αφηγήσεις σε σχέση με την ιστορία του λιμανιού και, όπως σε κάθε έργο του, θα επιχειρήσει να σπάσει τα ταμπού και τα στερεότυπα με μια σειρά από περιπατητικές περφόρμανς όπου το κοινό θα μπορεί να χρησιμοποιήσει νέα μέσα όπως τα smartphones, οι ψηφιακοί χάρτες και τα ραδιόφωνα. Ως παράλληλη εκδήλωση θα προβάλλεται το «Piraeus/Heterochronia» του Hikaru Fujii που μιλάει με κατοίκους που ζουν γύρω από το Σιλό και αφηγούνται την ιστορία του λιμανιού.

Στον Πειραιά, όμως, θα παρουσιαστεί σε πρώτη παγκόσμια πρεμιέρα, πριν προβληθεί στα λιμάνια του Αμβούργου και της Μασσαλίας, το έργο που αναμένεται να προκαλέσει τις περισσότερες συζητήσεις στο φεστιβάλ. Είναι η δεύτερη φορά που ο Νοτιοαφρικανός Brett Bailey συμμετέχει στο φεστιβάλ − πέρσι τον είχαμε γνωρίσει μέσα από το συγκλονιστικό «Exhibit B». Φέτος θα δείξει το «Sanctuary», που εδώ έχει την έννοια του ιερού τόπου και είναι μια ανθρώπινη εγκατάσταση σαν ένας σύγχρονος λαβύρινθος με επιρροές από τον μύθο του Μινώταυρου. Συνεργάζεται με τον Σύριο και Γαλλοαμερικανό Eyad Houssami στη δραματουργία. Ο Bailey είναι πολύ σοβαρός και επεξηγηματικός σε σχέση με τη δουλειά του. Μας συστήνει όλη τη διεθνή ομάδα του που απαρτίζεται από απλούς ανθρώπους, οι οποίοι προέρχονται από διάφορα backgrounds, όπως ο Ian Robert που είναι μετανάστης δεύτερης γενιάς από την Κένυα και δουλεύει ως διερμηνέας σε ένα άσυλο.

Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία βρίσκονται στο επίκεντρο του «Sanctuary».

«Η ιδέα να δουλέψω στη συγκεκριμένη θεματική μού ήρθε πριν από δύο χρόνια. Δουλεύω πάνω από μια δεκαετία με θέματα όπως η ξενοφοβία και οι πρόσφυγες. Είναι ένα δύσκολο πρότζεκτ και μπορώ να σας πω ότι πέρσι τον Σεπτέμβρη παραλίγο να το εγκαταλείψω επειδή έβλεπα τον εαυτό μου ως outsider», εξομολογείται ο Bailey. «Ταξίδεψα αρκετά στην Ευρώπη και πήγα σε πολλά κέντρα υποδοχής μεταναστών. Δούλεψα με οργανώσεις που στηρίζουν τους πρόσφυγες και προσπαθούσα να συλλέγω το υλικό μου και να βλέπω με ποιον τρόπο μπορώ να το χρησιμοποιήσω, με ποιον τρόπο λειτουργεί. Πριν από ενάμιση χρόνο πέρασα ένα διάστημα στη Λέσβο, μετά σε διάφορους χώρους υποδοχής στην Αθήνα, στο Παλέρμο, στο Αμβούργο και στην τεράστια ζούγκλα του Καλέ. Ένιωθα αμηχανία επειδή ζητούσα από τους ανθρώπους να μου μιλήσουν, να μου δώσουν πράγματα και δεν είχα τίποτα να τους προσφέρω σε αντάλλαγμα. Πολλές φορές παρέλυα. Έβλεπα στο Διαδίκτυο εικόνες από πρόσφυγες σε μικρές λέμβους στη Μεσόγειο, σε φυλακές της Λιβύης. Με συνεπήρε όλη αυτή η απεικόνιση των προσφύγων στα μίντια. Βλέπουμε κάποιες εικόνες που μας συγκινούν και τις πρώτες φορές που τις κοιτάμε προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μπορεί να συμβαίνει, αλλά υπάρχουν τόσο πολλές εικόνες, που μας βομβαρδίζουν καθημερινά» αναφέρει.

«Έτσι, λοιπόν, ένα νεκρό αγόρι, παιδί μεταναστών, το οποίο ξεβράζει η θάλασσα στην ακτή πρέπει να ανταγωνιστεί την εικόνα της Lady Gaga ή το λανσάρισμα του νέου iΡhone και δεν σκεφτόμαστε ότι αυτή η γυναίκα, αυτό το παιδί της φωτογραφίας από κάπου έφυγαν, κάτι έχουν χάσει καθ' οδόν, κάποιους έχουν αφήσει πίσω τους. Δεν αναρωτιόμαστε πλέον τι κάνουν στην καθημερινότητά τους αυτοί οι άνθρωποι, πού στηρίζονται για να αντιμετωπίσουν τα τραύματα που κουβαλάνε, ποιος είναι αυτός ο ιερός τόπος που αναζητούν. Δουλεύοντας πάνω στα θέματα αυτά, συνειδητοποίησα ότι πάρα πολλοί Ευρωπαίοι νιώθουν μεγάλο φόβο και νομίζουν ότι απειλούνται από την ύπαρξη των μεταναστών. Η Ευρώπη για όλους αυτούς τους ανθρώπους είναι ένας ιερός τόπος, ένα καταφύγιο. Όμως η αλήθεια είναι ότι όταν κάποιος αισθάνεται ανασφαλής λόγω αυτών των μεταναστευτικών ροών που καταφτάνουν στη χώρα του μπορεί να γίνει ξενοφοβικός ή ρατσιστής. Η 76χρονη μητέρα μου έχει γαλουχηθεί με το Απαρτχάιντ και μπορώ να κατανοήσω αυτούς τους φόβους. Και την αγαπώ, άρα πρέπει να αγκαλιάσω όλους αυτούς τους φόβους και τις προκαταλήψεις που έχει. Έχω δημιουργήσει 8 σκηνές από αυτή την περίοδο έρευνας στις οποίες πρωταγωνιστούν 8 καταπληκτικοί άνθρωποι, δημιουργώντας πλασματικούς χαρακτήρες με βάση τις εμπειρίες τους. Ως θεατές μπαίνουμε πίσω από τη σκηνή με στόχο να δούμε μια άλλη, πιο ιδιαίτερη πραγματικότητα πέρα από τον επίπεδο τρόπο με τον οποίο βλέπουμε αρχικά τα πράγματα».

Εκτός, όμως, από το «Sanctuary», ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το «Evros Walk Water 1& 2» του Daniel Wetzel που αφορά τις αληθινές περιπέτειες έξι ασυνόδευτων παιδιών μεταναστών. Είναι η τρίτη φορά που ο Wetzel συμμετέχει στο Fast Forward και δημιουργεί μια σκηνή που από μακριά μοιάζει με μίνι γήπεδο και οι φωνές των παιδιών αφηγούνται μέσα από ακουστικά τις ιστορίες τους και αποκαλύπτουν τις νέες τους πατρίδες μετά τον ξεριζωμό. Στην είσοδο της Στέγης, εκτός του κτιρίου, η διακεκριμένη Ελληνίδα χορογράφος Ζωή Δημητρίου μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό με το «Peregrinus» που στα λατινικά σημαίνει «προσκυνητής». Στην Ομόνοια και στο εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο Classical Acropol εισβάλλουν 12 καλλιτέχνες και υπό τις οδηγίες του Jason Waite ενώνουν τις δυνάμεις τους για να φτιάξουν μια εγκατάσταση που θα μας φέρει αντιμέτωπους με τον σεισμό της Φουκουσίμα και τις ραδιενεργές παρενέργειές του. Πάλι στην Ομόνοια, το «Invisible City» του κορυφαίου Γερμανού εικαστικού Gregor Schneider θα επιχειρήσει να εξαφανίσει την πλατεία από προσώπου γης για να στήσει στη θέση της ένα πολεμικό καταφύγιο, μια ουδέτερη ζώνη. Από την άλλη, στο Σύνταγμα ο Dries Verhoeven (γνωστός από το «No Man's Land»), με το έργο «Phobiarama», δημιουργεί ένα αλλιώτικο, στοιχειωμένο σπίτι, όπου κατοικούν όσα τρομάζουν τη σύγχρονη Ευρώπη.

Τέλος, δεν πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός ότι τα 9 πρότζεκτ που θα παρουσιαστούν στη Στέγη είναι είτε παγκόσμιες πρεμιέρες είτε αναθέσεις της Στέγης αποκλειστικά για το Fast Forward. Μόνη εξαίρεση είναι η παράσταση «Zvizdal» των Berlin. Θα προβληθεί στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης και αφορά την περιοχή του Τσερνόμπιλ και την άρνηση των κατοίκων να φύγουν από τη ραδιενεργό πόλη. Το φεστιβάλ θα διαρκέσει 13 ημέρες, από τις 2 έως τις 14 Μαΐου.

Πηγή: lifo

ΦεστιβάλεικαστικάFast Forward Festival