Αγωνιστικές Κινήσεις: Να σηκωθούν οι μέρες που καρτερούν εκεί!

19:28 10/12/2017 - Πηγή: Alfa Vita

ΝΑ ΣΗΚΩΘΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΡΤΕΡΟΥΝ ΕΚΕΙ!!...
ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 14/12
Για μία κανονική ζωή με δικαιώματα,
ενάντια στην ψεύτικη «κανονικότητα» μιας ζωής χωρίς δικαιώματα !

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Η «κανονικότητα» που μας καλεί να συνηθίσουμε το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης είναι η «κανονικότητα» των νέων επερχόμενων περικοπών στους μισθούς (μέσα στο 18 και πιο νωρίς από τους αρχικούς τους σχεδιασμούς), η εκμηδένιση των συντάξεων σε επίπεδα επιδόματος, η ανακύκλωση της

μεγάλης ανεργίας σε εργασιακές σχέσεις που το μόνο που εξασφαλίζουν είναι η μισή δουλειά για μισή ζωή. Είναι η μεγαλύτερη περικοπή στις φαρμακευτικές δαπάνες, ο περιορισμός του δικαιώματος σε περίθαλψη υγεία.
Η «κανονικότητα» που μας καλούν να συνηθίσουμε στην εκπαίδευση είναι ο εκπαιδευτικός πολυεργαλείο, που αλλάζει σχολεία, που εξαντλεί –και εξαντλείται- στο εργασιακό του ωράριο, που μπορεί να μένει ακάλυπτος εργασιακά και να κινείται ακόμα και εκτός των παλιών γεωγραφικών νομών, που θα ελέγχεται αυστηρά μέσα από την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και που θα πρέπει να βρει πόρους για να λειτουργήσει τα σχολεία. Και που πάλι πρέπει να είναι ευχαριστημένος αν δεν απολυθεί η μείνει στη «διάθεση».
Είναι ο μαθητής που θα πρέπει να «ξεχάσει» το σχολείο της γειτονιάς, να είναι έτοιμος να μετακινηθεί χιλιόμετρα για να βρει την ειδικότητα ή το τμήμα ή και το σχολείο που θέλει να παρακολουθήσει, που πρέπει να εμπεδώσει από νωρίς την αντίληψη ότι το λύκειο και οι παραπέρα σπουδές δεν «είναι για όλους».
Κοντά σε όλα αυτά η κυβέρνηση και τα ξένα και ντόπια αφεντικά που την στηρίζουν μας καλούν να συνηθίσουμε μία τέτοια ζωή (;) γιατί τουλάχιστον μας έχουν εξασφαλίσει από τα… χειρότερα: τον πόλεμο, την προσφυγιά και τον εξανδραποδισμό που απειλούν άλλους λαούς. Και όμως, την ίδια στιγμή υπογράφουν μαζί με τα οικονομικά και γεωστρατηγικά μνημόνια που δένουν ακόμα περισσότερο τη χώρα και το λαό της στους επικινδύνους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς τους στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής. Και που μετατρέπουν τη χώρα σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και το λαό της σε «αναλώσιμο υλικό».

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Καμία κανονικότητα δεν μπορεί να εξασφαλίσει στο δικό μας λαό –και σε κάθε λαό– ένα σύστημα που παραδέρνει σε μία όλο και πιο οξυμένη κρίση και… υπόσχεται στις νέες και επερχόμενες γενιές ότι θα ζήσουν –αν ζήσουν κι όσο τους «επιτραπεί» να ζήσουν– χειρότερα από τις προηγούμενες. Η κυβέρνηση και τα αφεντικά της αυτό το γνωρίζουν.
Γι αυτό και θωρακίζονται με νόμους που καταργούν το δικαίωμα της απεργίας, γι αυτό και δυναμώνουν τους μηχανισμούς καταστολής, αντιμετωπίζουν κάθε λαϊκή αντίσταση με κρατική βία, περιορίζουν τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Γι αυτό το πρώτο που θα πρέπει να υποστηρίξουμε και αξίζει να παλέψουμε είναι η κανονικότητα μιας ζωής με δικαιώματα. Εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά. Είναι η ακεραιότητα της ζωής μας ενάντια στο αιματηρό ξαναμοίρασμα του κόσμου που μεθοδεύουν.
Και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με την κανονικότητα των… αγώνων με όπλο την διαδήλωση αλλά και την απεργία που καιρό τώρα έχει εξαφανιστεί και εξοβελιστεί από το… λεξικό των οργανώσεων και των χώρων που θέλουν να αναφέρονται στην αριστερά.
Συμμετέχω λοιπόν στην απεργία της 14/12 όχι γιατί έχω αυταπάτες για το ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών που την προκήρυξαν , όχι γιατί πιστεύω πως αρκεί μία μέρα αγώνα για να μπει φραγμός στην επελαύνουσα βαρβαρότητα αλλά γιατί η συμμετοχή μου σε αυτή θα στείλει το πολιτικό μήνυμα που αξίζει σήμερα να σταλεί: Ότι μόνο οι αγώνες μπορούν να υψώσουν πραγματικούς φραγμούς στην βαρβαρότητα που ζούμε και μας έχουν προγραμματίσει να ζήσουμε .Πολύ περισσότερο έχει αξία η συμμετοχή στην απεργία ύστερα από την κυβερνητική πρόκληση για την κατάργηση του δικαιώματος αυτού που προσωρινά μόνον η κυβέρνηση πήρε πίσω.
Για να σηκωθούν οι μέρες του αγώνα και της αντίστασης «που καρτερούν εκεί»!.
Γιατί τώρα που δοκιμάστηκε πολύ οδυνηρά ο δρόμος της ανάθεσης σε σωτήρες και «φιλολαϊκές κυβερνήσεις», φαίνεται πια πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος…