Αγωνιστική Παρέμβαση για την ανατροπή στη Ζ ΕΛΜΕ

09:53 22/1/2013 - Πηγή: Alfa Vita

Ανακοινώσεις

Να Αποκαθηλώσουμε Τον Κυβερνητικό Συνδικαλισμό

Να Αλλάξει Ο Συσχετισμος Στο Σωματειο

Τρία χρόνια μετά το μνημόνιο και επιτέλους μπορούμε να πούμε ότι ο εφιάλτης είναι παρελθόν. Τώρα έχει έρθει η ώρα της ανάπτυξης και των μεγάλων επενδύσεων. Το κλίμα αλλάζει στην Ευρώπη και πλέον βλέπουμε με αισιοδοξία το μέλλον. Μπορεί ο ουρανός της Αθήνας να θυμίζει το Λονδίνο του ’50 από την αιθαλομίχλη, αλλά αποφύγαμε τα χειρότερα, τη

χρεοκοπία, την έξοδο από το ευρώ και την καταστροφή. Βέβαια, κανείς δεν περιγράφει πως ακριβώς θα είναι τα χειρότερα σε μια χώρα με 30% ανεργία, με τους μισθούς να έχουν μειωθεί 40% και τους νέους εκπαιδευτικούς για παράδειγμα να χρειάζονται συσσίτιο για να επιβιώσουν. Ούτε έχει ιδιαίτερη σημασία ότι η κυβέρνηση αυτής της χώρας είναι πλέον υπερήφανη κυρίως για τις δυνάμεις καταστολής και ονομάζει δημοκρατία τη διακυβέρνηση με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ή ότι πλέον καταργούνται επί της ουσίας δικαιώματα κατοχυρωμένα από το μεσοπόλεμο...

…Υπάρχουν όμως μερικά «προβληματάκια». Οι ίδιες οι εκτιμήσεις της κυβέρνησης διαψεύδουν το παραμύθι. Έτσι, μπορεί η κυβέρνηση να δηλώνει ότι πάμε σιγά –σιγά στην ανάκαμψη όμως για το 2013 προβλέπεται ανάπτυξη -4,5% (κοινώς συρρίκνωση 4,5%), ενώ το δημόσιο χρέος προβλέπεται να φτάσει το 2014 στο 173,5% του ΑΕΠ, όταν το 2010 ήταν στο 147,9% του ΑΕΠ. Οι προβλέψεις μιλάνε για μείωση του χρέους στο 110% του ΑΕΠ το …2022 (σε 10 χρόνια!!!), εφόσον δε σημειωθούν «αστοχίες» στο πρόγραμμα. Με άλλα λόγια δεν υπάρχουν περιθώρια για χαλάρωση και «οι δεσμεύσεις τη χώρας πρέπει να τηρηθούν στο ακέραιο», όπως λέει και ο πρωθυπουργός. Πρέπει να εφαρμοστούν πιστά όλα όσα ψήφισε η ελληνική κυβέρνηση με το τελευταίο μνημόνιο και να συνεχιστεί και η ίδια στρατηγική. Να ξεπουληθεί δηλαδή ο δημόσιος πλούτος τη χώρας, και να καταργηθεί κάθε ίχνος εργασιακού δικαιώματος που έχει απομείνει, προκειμένου η Ελλάδα να γίνει ένας ανατολικοευρωπαϊκού τύπου παράδεισος για το κεφάλαιο.

Οι εκπαιδευτικοί στο μάτι του κυκλώνα

Όλη αυτή την τριετία ο δημόσιος τομέας και η ιδιαίτερα η εκπαίδευση ως κοινωνικό αγαθό και οι εκπαιδευτικοί ως εργαζόμενοι βρίσκονται στο κέντρο του κυκλώνα. Η κεντρική επιλογή είναι συρρίκνωση με κάθε τρόπο του δημόσιου σχολείου ως κοινωνικού αγαθού. Αυτό περνάει μέσα από τις περικοπές των δαπανών για την εκπαίδευση –ακόμα και η τελευταία δόση από το κουτσουρεμένο κονδύλι για στις σχολικές επιτροπές δε δόθηκε το 2012, αλλά και από τη συνολική μείωση των θέσεων εργασίας στην εκπαίδευση και την διάλυση των εργασιακών κατακτήσεων των εκπαιδευτικών:

· Χιλιάδες θέσεις εργασίας θα χαθούν στην εκπαίδευση με κάθε δυνατό τρόπο. Με στις συγχωνεύσεις των σχολείων και των τμημάτων, με την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, με την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, με την ελαχιστοποίηση των προσλήψεων των αναπληρωτών (2000 του χρόνου, από 15000 φέτος) και στο τέλος και με κανονικές απολύσεις. Με απλά λόγια: χιλιάδες συνάδελφοι θα βρεθούν του χρόνου χωρίς δουλειά και η καμπάνα στις απόλυσης μπορεί να χτυπήσει για τον καθένα. Υπάρχουν εκατοντάδες συνάδελφοι όμηροι στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ, ενώ η απλή προσθαφαίρεση ωρών στα προγράμματα σπουδών, μπορεί να δημιουργήσει πλεονάσματα, ανάλογα με στις επιδιώξεις του κράτους.

· Οι εκπαιδευτικοί γίνονται λάστιχο. Με το νέο μνημόνιο προβλέπεται η μετακίνηση εκπαιδευτικών για την κάλυψη αναγκών της εκπαίδευσης σε ολόκληρη τη χώρα! Ουσιαστικά το αμετάθετο καταργείται. Παράλληλα περιορίζονται δραστικά οι περιοχές μετάθεσης, έτσι ώστε ο εκπαιδευτικός να μπορεί ουσιαστικά να διατεθεί στα σχολεία ενός νομού. Χιλιάδες συνάδελφοι παραμένουν στη διάθεση και χωρίς οργανική θέση, ενώ οι μετακινήσεις από βαθμίδα σε βαθμίδα, ή σε 3 και 4 σχολείο είναι πλέον σύνηθες φαινόμενο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αλλάζουν προγράμματα και μετακινούνται συνάδελφοι στη μέση της χρονιάς.

· Η δημοκρατία στο σχολείο μπαίνει στο στόχαστρο. Με το νέο μνημόνιο γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί κλίμα τρομοκρατίας σε όλο το δημόσιο τομέα. Πλέον τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία, όχι μόνο όσοι συνάδελφοι καταδικάζονται για σοβαρά αδικήματα, αλλά και όσοι απλά παραπέμπονται ακόμα και για πλημμελήματα όπως είναι, όπως είναι η αναξιοπρεπής συμπεριφορά εντός και εκτός υπηρεσίας (αλήθεια ποιος ορίζει τι είναι αυτό;) ή η απείθεια. Καταργείται έτσι όχι μόνο το τεκμήριο αθωότητας, αλλά δίνεται και ένα όπλο στην εξουσία, ώστε να μπορεί να ξεφορτωθεί όσους έρθουν σε σύγκρουση μαζί της.

· Η αξιολόγηση θα είναι το όπλο για να ξαναέρθει ο φόβος και ο χαφιεδισμός στα σχολεία. Η αξιολόγηση δεν έρχεται για να κάνει τους εκπαιδευτικούς καλύτερους ή να βελτιώσει την εκπαίδευση γενικά και αόριστα. Δε μιλάμε για μια ουδέτερη διαδικασία, αλλά για μια διαδικασία που εξυπηρετεί όχι εκπαιδευτικούς, αλλά συγκεκριμένους στόχους. Το υπουργείο στήνει ένα σύστημα αξιολόγησης από τα ανώτερα και κατώτερα στελέχη της εκπαίδευσης (από τους διευθυντές των σχολείων μέχρι τους σχολικούς συμβούλους) που στόχο έχει να επιλέξει όσους δεν θα προαχθούν βαθμολογικά και μισθολογικά (το νέο μισθολόγιο καταργεί την ακώλυτη μισθολογική εξέλιξη) και να προετοιμάσει τις απολύσεις. Έτσι θα δημιουργήσει κλίμα φόβου στα σχολεία και θα καταστείλει κάθε διάθεση αντίστασης.

· Φτωχοποίηση των εκπαιδευτικών. Ένα σημαντικό τμήμα των εκπαιδευτικών ζει πλέον σε συνθήκες φτώχειας. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να περιγραφεί η κατάσταση ενός εργαζομένου όταν δεν μπορεί να πληρώσει τη θέρμανση, ή όταν για να τραφεί θα πρέπει να καταφύγει στις λέσχες αξιωματικών ανά την επικράτεια; Τελευταίο πλήγμα οι νέες περικοπές στα δώρα και οι νέες μειώσεις μισθών που θα έρθουν με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο.

Υπάρχει λύση;

Μετά από μια τριετία μικρότερων και μεγαλύτερων αγώνων ενάντια στα μνημόνια το ερώτημα δεν είναι άλλο από το πώς θα πάνε αλλιώς τα πράγματα. Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Το βέβαιο είναι ότι για να αλλάξουν τα πράγματα χρειάζεται ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική και πρακτική σε όλα τα επίπεδα.

· Ρήξη με τη λογική του καναπέ και της ανάθεσης. Δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα αν δεν αγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι και δεν πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας. Και όταν αποφασίσουμε να αγωνιστούμε, η καθημερινότητά μας θα αλλάξει. Γιατί στην εποχή μας δε φτάνει να έχουμε δίκιο, αλλά πρέπει να μπορούμε να το επιβάλλουμε. Θα χρειαστεί σκληρός και αποφασιστικός αγώνας και σύγκρουση με τις κυβερνήσεις του μνημονίου και την τρόικα για να πάρουμε πίσω ό, τι έχουμε χάσει.

· Διαφορετικός συνδικαλισμός. Η ΑΔΕΔΥ και η ηγεσία της ΟΛΜΕ είναι αδύνατον να διεξάγουν νικηφόρο και σοβαρό αγώνα. Εξυπηρετούν είτε άχρηστες συντεχνιακές λογικές, είτε τα συμφέροντα των κομμάτων της εξουσίας. Άλλωστε, ένα σημαντικό κομμάτι των συνδικαλιστών τους είναι εν δυνάμει κρατικά στελέχη. Τελευταίο παράδειγμα, ο μέχρι πριν λίγες μέρες ταμίας της ΟΛΜΕ και μέλος της ΔΑΚΕ, μεταπήδησε στη θέση του περιφερειακού διευθυντή… Τα σωματεία είναι όπλο μας, αλλά χρειάζεται και να αλλάξουν πολλά σε αυτά: να αλλάξει ο συσχετισμός, αλλά και η λογική λειτουργίας τους. Να ενεργοποιηθούν οι εργαζόμενοι μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία, από την κάθε ΕΛΜΕ. Να υπάρξει συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων και των ΕΛΜΕ για να ξεπεραστεί η σκόπιμη αδράνεια της ηγεσίας της ΟΛΜΕ και των ΑΔΕΔΥ –ΓΣΕΕ. Να πάρουμε οι ίδιοι την πορεία των αγώνων στα χέρια μας!

· Ανυποχώρητοι αγώνες. Τη διετία που πέρασε έγιναν μεγάλοι αγώνες, οι οποίοι όμως δε έφτασαν. Για να μπορέσουμε να έχουμε ελπίδες νίκης, είναι αναγκαίο να περάσουμε από τη λογική της πολιτικής διαμαρτυρίας στη λογική της ανυπακοής, της σύγκρουσης και της ρήξης. Οι 24ωρες απεργίες διαμαρτυρίας δεν έχουν νόημα, όσο δεν εντάσσονται σε ένα συνολικότερο σχεδιασμό ανατροπής. Δε μας φθάνει απλά να φθαρεί σιγά σιγά η κυβέρνηση. Χρειάζονται συντονισμένοι κλαδικοί και πανεργατικοί αγώνες που θα έχουν διάρκεια και στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της.

· Πολιτική απάντηση στην κρίση. Είναι τέτοιο το βάθος της κρίσης που δεν μπορούν να υπάρξουν ημίμετρα. Ή οι εργαζόμενοι θα γίνουν δούλοι, ή θα χτυπηθούν οι κεντρικές επιλογές της άρχουσας τάξης. Σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει άλλου τύπου πολιτική, αν δεν καταγγελθούν μονομερώς τα μνημόνια και αν συνεχίσουμε να πληρώνουμε το ληστρικό χρέος. Ούτε μπορεί στα πλαίσια της ΟΝΕ και της ΕΕ να υπάρξει μια άλλου τύπου διαχείριση, γιατί είναι τέτοια η κατασκευή και του κοινού νομίσματος και της Ε.Ε. που μεταφέρουν πλούτο από τους εργαζόμενους στην άρχουσα τάξη. Χρειάζεται να σπάσει η μηχανή του χρέους (με τη μονομερή διαγραφή του), να φύγουμε από το ασφυκτικό πλαίσιο της ΟΝΕ και να έρθουμε σε ρήξη με την ΕΕ. Μόνο έτσι θα μπορέσει να υπάρξει ριζική αναδιανομή του πλούτου και να μπουν οι βάσεις για μια άλλη πορεία.

Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΤΗ Ζ΄ ΕΛΜΕ

Η Αγωνιστική Παρέμβαση στη Ζ΄ ΕΛΜΕ προσπαθεί να συμβάλει στην αναζωογόνησή του σωματείου και την εμπλοκή όσο το δυνατόν περισσότερων συναδέλφων με αυτό. Επιδίωξη μας είναι το σωματείο να ακολουθεί μια μη γραφειοκρατική και αγωνιστική πορεία και να αποτελέσει όργανο μάχης σε όσο έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Το να αλλάξουμε πρώτα απ’ όλα το ίδιο μας το σωματείο είναι προϋπόθεση για μια σοβαρή απάντηση του κλάδου σε όσα γίνονται. Γι’ αυτό και επιδιώκουμε να είναι διαρκής η παρουσία μας στα σχολεία, η προσπάθεια κινητοποίησης των συναδέλφων και η εμπλοκή μας σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που γίνονται.

Η Αγωνιστική Παρέμβαση είναι κομμάτι του πανελλαδικού δικτύου των Παρεμβάσεων –Συσπειρώσεων –Κινήσεων και δεν είναι η παράταξη κάποιου πολιτικού φορέα της αριστεράς. Συγκροτείται από αγωνιστές που κινούνται είτε ως οργανωμένοι, είτε ως ανένταχτοι στο χώρο της αριστεράς. Θεωρούμε ότι ο συνδικαλισμός για να υπάρχει πρέπει να είναι ρηξιακός και να έχει ανάλογες πρακτικές και θέσεις. Παλεύουμε για την αγωνιστική ενότητα του κλάδου και των εργαζομένων και την κοινή μετωπική δράση πρωτίστως των αριστερών συνδικαλιστικών δυνάμεων, πέρα από άγονες αντιπαραθέσεις ή επίπλαστες ενότητες. Και με αυτό το κριτήριο ενεργήσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα στο Δ.Σ. της ΕΛΜΕ.

Σε αυτές τις εκλογές ζητάμε και τη συμμετοχή των συναδέλφων για να έχουμε ισχυρό σωματείο και τη στήριξη της Αγωνιστικής Παρέμβασης για την Ανατροπή στη Ζ΄ ΕΛΜΕ για να ενισχυθεί η πρακτική και η παρέμβασή μας στην ΕΛΜΕ.

Να παλέψουμε:

· Να μην περάσει η διάλυση όλων των εργασιακών μας δικαιωμάτων.

· Να μην περάσει η αξιολόγηση. Να οργανώσουμε συλλογικές αντιστάσεις για την αποτροπή της και την ακύρωση της στην πράξη αν επιβληθεί.

· Να προασπίσουμε τη δημοκρατία και την παιδαγωγική ελευθερία στο σχολείο.

· Να καταργηθούν τα μνημόνια και το ενιαίο μισθολόγιο και να ανακτήσουμε τα μισθολογικά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα.

· Να συμβάλουμε στην οργάνωση ενός μαχητικού κινήματος που θα ανατρέψει την κυβέρνηση και την πολιτική των μνημονίων και του ευρωμονόδρομου.

ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ

1) Κωνσταντόπουλος Ασημάκης 2ο Γυμνάσιο (Λύκειο) Καισαριανής

2) Μανιός Γιώργος 1ο ΓΕΛ Υμηττού

3) Πανταζόπουλος Διονύσης 1ο ΓΕΛ Ηλιούπολης

4) Παρτσακλός Αποστόλης 2ο ΓΕΛ Υμηττού

5) Παπαχρήστου Κυριακή 1ο ΕΠΑΛ Ηλιούπολης