Αγωνιστική Παρέμβαση Πειραιά

11:51 8/12/2012 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet Κατηγορία: Ανακοινώσεις

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Το τέλος του επιθεωρητισμού και οι διαπρύσιοι κήρυκες της αξιολόγησης

To 1982, περίπου ένα χρόνο μετά την άνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία ψηφίζετατι ο νόμος 1304/82  που φέρνει το τέλος του επιθεωρητισμού. Ο θεσμός του επιθεωρητή είναι πια αναχρονιστικός και στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των κυρίαρχων τάξεων που επιδιώκουν τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης με βάση τις γενικότερες

κοινωνικοπολιτκές αλλαγές της περιόδου και τις αντιστάσεις του εκπαιδευτικού κινήματος. Από την άλλη αποτυπώνει τη μεταρρυθμιστική σκουριά της κοινοβουλευτικής, συστημικής Αριστεράς που έχει ενστερνιστεί το κεντρικό σύνθημα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για «αλλαγή» στην κοινωνία και την «αναβάθμιση της παιδείας».  Ειδικότερα το ΚΚΕ/ΕΣΑΚ – ΔΕΕ αποδέχεται και υπερασπίζεται την αξιολόγηση μαθητών και εκπαιδευτικών. Η μόνη αντίρρησή του είναι να μην ασκείται η αξιολόγηση από «μονοπρόσωπα όργανα». Είναι οι διαπρύσιοι κήρυκες της αξιολόγησης και διαλαλούν: «Κάθε απόρριψη της αξιολόγησης, στοχεύει στην υποβάθμιση της παιδείας και εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα, διαφορετικά απ’ αυτά των εργαζομένων». (Δημήτρης Δασκαλάκης, Γιατί χρειάζεται η αξιολόγηση, «Pιζοσπάστης», 25/2/1980.).

Είναι η περίοδος που το ΚΚΕ/ΕΣΑΚ – ΔΕΕ έχει μια συντηρητική στάση θεσμολαγνείας και πορεύεται στην εκπαίδευση με βάση τα βιβλία του ανατολικογερμανού Χέλμουτ Βεκ και Αθανασίας Αβδάλη που υποστηρίζουν την αξιολόγηση και τη βαθμολογία των μαθητών. Ακόμα και στη μεγαλειώδη απεργία του 1988 ο Γ. Γραμματέας του ΚΚΕ, Χ. Φλωράκης θα δηλώσει: «Σε ένα πράγμα δε θα σας υποστηρίξουμε και δε θα σας καλύψουμε πολιτικά. Απεργία η οποία θα έχει σαν αποτέλεσμα τη ματαίωση των εξετάσεων». Όλα αυτά δεν είναι ξεπερασμένα κατάλοιπα της δεκαετίας του 1980. Αρκετά χρόνια αργότερα η Γ. Γραμματέας του ΚΚΕ δηλώνει: «Δεν μπορεί να μπαίνουν όλοι στα Πανεπιστήμια. (...) Πρέπει να υπάρχει διαδικασία αξιολόγησης στο εκπαιδευτικό σύστημα» («Ριζοσπάστης 2 – 12 – 1994» σε απάντηση προς τον πρύτανη του ΕΜΠ, Ν. Μαρκάτο που πρότεινε «κατάργηση των εξετάσεων»...) Μια δήλωση έκφρασης ενός παιδαγωγικού δαρβινισμού που «ξεχνά» όλους εκείνους τους κοινωνικούς παράγοντες και, κυρίως, την ταξική προέλευση των μαθητών που καθορίζουν τη σχολική επιτυχία/αποτυχία θεωρώντας την εκπαίδευση ως έναν «ουδέτερο» θεσμό.

Στο δρόμο της απόρριψης, αλλά αντιφατικά και μόνοι...

Αλλά και μετά το 2000 που το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ τάσσονται ενάντια στην αξιολόγηση ανακαλύπτοντας τους «ταξικούς φραγμούς» στην εκπαίδευση και υιοθετώντας ένα παλιό σύνθημα της ριζοσπαστικής – αντισυστημικής αριστεράς «Όχι παιδεία για λίγους και εκλεκτούς, αγώνας ενάντια στους ταξικούς φραγμούς» που ακούγονταν πολύ δυνατά ιδιαίτερα στην απεργία του 1988, οι θέσεις του για την αξιολόγηση παρόλο που κινούνται σε μια κατεύθυνση εναντίωσης και απόρριψ