Αιώνιοι Φοιτητές: Άνευ Ουσίας Θέμα… του Μιχάλη Πετρόπουλου

10:59 26/8/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet

Οι φοιτητές μακράς φοίτησης δεν απασχολούν για πρώτη φορά το Υπουργείο Παιδείας και, μέσω της κατάλληλης αναπαραγωγής του θέματος από τα καλόβολα κανάλια, την ελληνική κοινωνία. Είναι θέμα εύκολο, εύπεπτο και με τον κατάλληλο χειρισμό ένα καλό χαρτί προβολής των καλών προθέσεων του εκάστοτε υπουργού παιδείας.

Πριν από τον κο Λοβέρδο, τελευταίος όψιμος

ενδιαφερόμενος για το “μέγα θέμα”, είχαν προηγηθεί όλοι οι προκάτοχοί του. Ο Κων. Αρβανιτόπουλος (τον θυμόσαστε;…) είχε προκαλέσει μέχρι και σύγκληση πρυτάνεων σχετικά, ενώ η αρθρογραφία έβριθε χαρακτηρισμών του τύπου “σφαγέας” (δεν ήταν στο μόνο θέμα που εκδηλώθηκε το ταλέντο του πρώην υπουργού). Η Άννα Διαμαντοπούλου, πιο... πρακτική, είχε σκεφθεί την επιβολή οικονομικών κυρώσεων στους “καθυστερημένους” –χρονικά, για να μην παρεξηγούμαστε- φοιτητές και κοιτώντας και ψάχνοντας προς το παρελθόν θα διαπιστώσει ο κάθε αρχαιολόγος της εκπαίδευσης ότι δεν υπήρξε υπουργός που να μην εντρύφησε στο θέμα.

Πριν συνεχίσουμε, ο υπογράφων αποσαφηνίζει ότι δεν είναι υπέρ της ατέρμονης φοίτησης και της αέναης ιδιότητας του ταβλαδόρου φοιτητή. Όμως, το ζήτημα βρίσκεται, ως συνήθως, αλλού.

Στην Ελλάδα του ιδιάζοντος νεοφιλελευθερισμού σοσιαλιστικού προσανατολισμού και του ιδιότυπου σοσιαλισμού φιλελεύθερης κοπής, όλοι οι εμπλεκόμενοι έβαλαν το χεράκι τους , ώστε να έχουμε «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και ΤΕΙ». Ο σκοπός απλός· να γεμίσουν τα καφενεία και οι καφετέριες σε κάθε γωνιά, να αναπτυχθούν οι οικοδομικές δραστηριότητες, γεμίζοντας γκαρσονιέρες για φοιτητές και στον τελευταίο αχυρώνα, να πλημμυρίσουμε από παρόχους κάθε είδους υπηρεσιών, πάντα με το αζημίωτο, στα ιδρύματα (περίεργος ο συνειρμός που προκαλείται…).

Καταλήξαμε στο σημείο όπου ένα ή δύο μαθήματα ενός κανονικού προγράμματος σπουδών μιας σοβαρής σχολής, να μετατρέπονται σε τετραετή προγράμματα σχολών του ΑΕΙ – ΑΤΕΙ του Άνω Κατωχωρίου. Σχολές χωρίς καμία επαγγελματική προοπτική, χωρίς ουσιαστικό πρόγραμμα σπουδών, χωρίς υποδομές -μέχρι και αποθήκες επιστρατεύτηκαν για να καλυφθούν όπως-όπως οι ανάγκες που προέκυψαν, χωρίς αντικείμενο. Απλώς, κορδέλες να κόβουμε και χαρτιά να μοιράζουμε. Σχολές που εγγράφονται πεντακόσιοι και εξακόσιοι (!!!) επιτυχόντες, για να συνεχίζουν στο δεύτερο έτος καμιά δεκάδα. Τώρα, τι “επιτυχών” είναι κάποιος, όταν έχουμε σχεδόν αναλογία σχεδόν ένα προς ένα μεταξύ υποψηφίων κι διαθέσιμων θέσεων, άλλου παπά ευαγγέλιο.

Μια απίστευτη και ακατανόητη σπατάλη πόρων, που ποτέ δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν. Εγκαταστάσεις, διοικητικό προσωπικό, που κάποιες φορές είναι περισσότερο από το διδακτικό κι ερευνητικό(!!!), μόνιμο διδακτικό, έκτακτο προσωπικό, επισκέπτες διδάσκοντες, τουρίστες διδάσκοντες, σημειώσεις γονατογραφήματα που κοστολογούνται ως πονήματα του Harvard, εξωφρενικά πάγια έξοδα λειτουργίας (προκαλούσαν θυμηδία οι δαπάνες για χαρτί τουαλέτας κάποιων γραφείων)· για ποιο λόγο και ποιο σκοπό; Για μια αναμνηστική φωτογραφία στην αποφοίτηση κι ένα χαρτί που δεν μετρά –κυριολεκτικά- πουθενά!!!

Το πρόβλημα δεν είναι οι “αιώνιοι φοιτητές”. Είναι αστεία τα επιχειρήματα ότι επιβαρύνουν οικονομικά τις σχολές τους και συμβάλουν στη δυσλειτουργία τους.

Οικονομικά επιβαρύνουν τις οικογένειές τους και το όποιο παχυλό ή ισχνό εισόδημά τους, ενώ το υπουργείο παραγνωρίζει, ιδίως σε αυτή την περίοδο παρατεταμένης και ακραία κρίσης, κοινωνικής και οικονομικής, ότι «…προβλήματα υγείας, οικονομική δυσχέρεια, βιοποριστική εργασία, οικογενειακά ζητήματα, δημιουργία νέας οικογένειας, υποστήριξη ηλικιωμένων γονέων, πολύτεκνες και μονογονεϊκές οικογένειες, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις σε εργάσιμες ώρες, μόνιμη κατοικία μακριά από τον τόπο σπουδών και πολλές άλλες υποχρεώσεις κι ανατροπές ζωής επιβραδύνουν σημαντικά το ρυθμό παρακολούθησης μαθημάτων κι εργαστηρίων, παρεμποδίζουν συνήθως τη συμμετοχή μας στις εξεταστικές περιόδους και παρακωλύουν την πρόοδό μας στην εκπαιδευτική διαδικασία, με μοιραία κατάληξη την υπέρβαση του κανονικού χρόνου σπουδών. Επιπλέον, λόγω της παραπάνω καθυστέρησης, αντιμετωπίζουμε πρόσθετες επιβαρύνσεις, όπως η απώλεια του δικαιώματος εκπαιδευτικής άδειας για τους εργαζόμενους και η πλήρης παύση φοιτητικών παροχών και διευκολύνσεων όπως η δωρεάν παροχή συγγραμμάτων, οι εκπτώσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η σίτιση και στέγαση.» (από την επιστολή επί πτυχίω φοιτητών προς διαγραφή, 22/08/2014). Η μελέτη του καθ. του ΑΠΘ Θ. Χατζηπαντελή, η οποία περιέργως αποσιωπάται, δείχνει ότι βασικοί «αιμοδότες» της κατηγορίας των «λιμναζόντων», σε ποσοστό της τάξης του 50% του συνόλου, είναι οι σπουδαστές που είτε εισάγονται μέσω ειδικών ρυθμίσεων (ομογενείς, Kύπριοι, αθλητές, λόγοι υγείας), είτε μετεγγράφονται από το εξωτερικό. Αμαρτωλές υποθέσεις ως επί το πλείστον, δηλαδή.

Ένα θέμα που δεν θίγεται, για προφανείς λόγους, είναι σε ποια τμήματα και σχολές εμφανίζονται υψηλά ποσοστά μακροημέρευσης στα φοιτητικά έδρανα. Θα ήταν ενδιαφέρον να γνωρίζαμε τι ποσοστό μακροχρόνιων φοιτητών έχουν οι λεγόμενες περιζήτητες σχολές (Ιατρικές, Πολυτεχνικές, Νομικές), όπου οι μελέτες δείχνουν ότι κατά κόρο φοιτούν πιο ευκατάστατοι γόνοι και οι επαγγελματικές τους προοπτικές είναι δεδομένες, και τι ποσοστό σε τμήματα και σχολές, που υπάρχουν για να υπάρχουν.

Όσο για τη δυσλειτουργία των ιδρυμάτων, δεν ευθύνονται οι σπουδαστές για την άλογη και δαιδαλώδη οργάνωσή τους, την υπεραριθμία και τον νεποτισμό σε άχρηστο προσωπικό (η κόντρα Αρβανιτόπουλου και διοικητικών δημοσιοποίησε ουκ ολίγα παρατράγουδα κι ευτράπελα), την σπατάλη σε περίεργα κι άσκοπα έξοδα εξωραϊσμών και δωρεών σε “πνευματικούς ανθρώπους” του ευτελούς θεάματος.

Φυσικά και υπάρχουν φοιτητές ανάξιοι του τίτλου, που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός σύγχρονου προγράμματος σπουδών, αν και σε πολλές σχολές έχουν μείνει δεκαετίες πίσω. Δεν είναι, όμως, αυτοί το πρόβλημα. Ας κοιτάξει, πρώτα, το υπουργείο την ποιότητα των σχολικών προγραμμάτων, τον ευτελισμό ενός εξεταστικού συστήματος που παράγει “αριστούχους” της ήσσονος προσπάθειας, την πρωτοφανή εγκατάλειψη των μαθητών από τα σχολεία. Ας εξορθολογήσει τη λειτουργία του, βάζοντας τάξη σε όλες τις βαθμίδες –ας μη κρυβόμαστε, η τριτοβάθμια είναι πολύ σπάταλη και αδιαφανής-, δαπανώντας τους ελάχιστους διαθέσιμους πόρους εκεί που πρέπει (κατά τ΄ άλλα δεν υπάρχουν καθηγητές), κι ας πάψει να τυρβάζει περί ενός ζητήματος άνευ ουσίας. Μπορούν να βρεθούν λύσεις, χωρίς να γίνεται άσκοπος ντόρος για το θεαθήναι.

Εκτός κι αν σκοπεύει κι ο νυν υπουργός να κόβει κορδέλες σε ιδιωτικά επαγγελματικά εκπαιδευτήρια, πάντα “ισοδύναμα των κρατικών”, όπως ο προκάτοχός του…

Tags: αιώνιοι φοιτητέςΜιχάλης Πετρόπουλος Tweet

View the discussion thread.