Αισθάνομαι πως αν κάτι δεν τελειώνει σ' αυτη τη ζωή, είναι οι δρόμοι!

10:08 19/4/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Νίνα Γεωργιάδου

Ολα είναι δρόμος
Γύρισα με κουρασμένα πόδια απ΄την πορεία στο αντιπολεμικό αλλά με το αίσθημα της ζωντάνιας που δίνουν μόνο οι δρόμοι. Πολύς κόσμος! Νέος και πολύχρωμος! Και η γενιά μου παρούσα, με δυνατά ακόμη πόδια στο περπάτημα και γερά ακόμη πνευμόνια.στα συνθήματα! "Ιμπεριαλιστές, του κόσμου οι δυνάστες, καταστρέφουν χώρες, πνίγουν μετανάστες"
Στα τελευταία μέτρα για το σπίτι, με τα πόδια πιο βαριά, μου ρθαν στο νου οι μεγάλοι περπατάρηδες απ την Ανατολή.
Η μάνα της Πεταλούδας περπάτησε όλη την οροσειρά της Ανατολίας, μ' ένα παπούτσι. Το άλλο μούσκεψε

στο χιόνι και χάθηκε. Η Ταμάλα έφτασε κάποτε στην Κάλυμνο, με τα πόδια φουσκωμένα σα δίκιλα εφτάζυμα και τα δάχτυλα αίμα απ' τις χιονίστρες. Της πήραμε 47 νούμερο αντρικές παντόφλες και μ' αυτές, σαν βατραχοπέδιλα στο λιανό κορμάκι της, πέρασε την Ειδομένη μαζί με την Πεταλούδα και τ' άλλα τρία παιδιά της και μπήκε στας Ευρώπας.
O Χουσεΐν Ρασίμ περπάτησε τις οροσειρές της Ανατολίας από την πατρίδα του Ντιγιάλα στο Ιράκ, πέρασε το 2015 απ το θανατηφόρο Αιγαίο, περπάτησε πολύ στο μακρύ δρόμο για την Ειδομένη και την πέρασε πριν ο κόσμος αρχίζει να ράβει το στόμα του, Ξεχειμώνιασε έναν βαρύ και πεινασμένο χειμώνα στους δρόμους του Βελιγραδίου και κάποτε έφτασε στις Βρυξέλλες. Εκεί βρέθηκε κάποιος καλός άνθρωπος στο δρόμο, είδε την ευγένεια που είχε στο βλέμμα το μαυριδερό κλαράκι τον ρώτησε, "τι έχεις ανάγκη;" και ο Χουσσείν του απάντησε "ένα ούτι" Η έλλειψή του πάνω από ένα χρόνο, τον έκανε να κρυώνει πιο πολύ κι από το κρύο και να πεινάει πιο πολύ κι από την πείνα.
Μ ' αυτό άρχισε να παίζει στους δρόμους ώσπου τον άκουσαν και τον πήγαν από τους δρόμους, σ' ένα στούντιο ηχογράφησης.
Κάπως έτσι, όταν περπατώ πολύ, όταν ακούω μουσικές των δρόμων, όταν έλεγε σήμερα ο Γιάννης για τη συγκέντρωση κατά των νέων διοδίων και τους ανοιχτούς δρόμους και όταν σκέφτομαι κυνηγημένους περπατάρηδες, αισθάνομαι πως αν κάτι δεν τελειώνει σ' αυτη τη ζωή, είναι οι δρόμοι.

Ετικέτες: Νίνα Γεωργιάδου