Ανεπάρκειες και αδυναμίες στην Παιδεία μας: Kαλλιτεχνική και αθλητική εκπαίδευση-το κλειδί της αλλαγής, του Βασίλη Μητρόπουλου

08:43 21/12/2012 - Πηγή: Alfa Vita

Ανακοινώσεις

«Ανεπάρκειες και αδυναμίες στην Παιδεία μας: Kαλλιτεχνική και αθλητική εκπαίδευση-το κλειδί της αλλαγής»

Ο θεσμός των πενθήμερων εκδρομών της Γ’ Λυκείου – από όσο θυμάμαι από τα σχολικά μου χρόνια – σηματοδοτεί μια ξεχωριστή ομαδική δραστηριότητα των μαθητών πριν αποφοιτήσουν. Έχοντας ως ανάμνηση τη δική μου σχολική εμπειρία, δέχτηκα με μεγάλη χαρά να συμμετάσχω, με την ιδιότητα του συνοδού αυτή τη φορά, στη συγκεκριμένη σχολική δραστηριότητα. Τονίζω τον όρο «σχολική δραστηριότητα» για να είναι πλήρως κατανοητό ότι αυτού του είδους

οι δραστηριότητες – τουλάχιστον σε θεσμικό επίπεδο – εντάσσονται στη σχολική κουλτούρα και δεν εξαιρούνται από αυτό που ονομάζουμε εκπαιδευτικό-παιδαγωγικό έργο.

Προορισμός μας η πόλη της Θεσσαλονίκης που συνέπεσε με τον εορτασμό των 100 χρόνων από την απελευθέρωσή της. Ψάχνοντας να βρω τι θα μπορούσαμε να κάνουμε με τους μαθητές μου, σημείωσα κάποιες εκδηλώσεις: δύο εκθέσεις φωτογραφίας που αφορούσαν στην ιστορία της πόλης κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, το 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους και διάφορες συναυλίες: Θάνος Ανεστόπουλος (Διάφανα Κρίνα), Onirama, ρεσιτάλ πιάνου της Αγνής Ρόγκα (με έργα Schubert, Schostakovitch, Scriabin, Bacewicz), Blues Wire, παραδοσιακή μουσική (με τραγούδια από τη Θράκη, τη Μικρά Ασία και το Αιγαίο), Μίλτος Πασχαλίδης, Ark festival με τη Μόνικα και τους Locomondo, συναυλία της συμφωνικής ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης (με έργα Bach, Vivaldi, Heandel), «Εκμέκ» (balcan, ethnic, latin band) κ.ά. Ειλικρινά δεν ήξερα τι να επιλέξω.

Η αμηχανία μου όμως δεν κράτησε για πολύ, γιατί βρέθηκα αντιμέτωπος με το προκαθορισμένο πρόγραμμα της εκδρομής – πακέτα που αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν οι τουριστικοί πράκτορες που λυμαίνονται κυριολεκτικά το συγκεκριμένο χώρο. Τα ημερήσια προγράμματα περιελάμβαναν επισκέψεις στο μουσείο της Βεργίνας, τη Βέροια, την Έδεσσα και μια ενδιαφέρουσα ξενάγηση στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Όσο για τις βραδινές εξόδους η κατάσταση ήταν απογοητευτική: μια βραδιά σε ένα μαζικής διασκέδασης club με εκκωφαντική μουσική, μια βραδιά σε ρεμπετάδικο – καμουφλαρισμένο σκυλάδικο – και την τελευταία βραδιά στα μπουζούκια της πόλης –original σκυλάδικο.

Την τελευταία μέρα στο σκυλάδικο παρακολουθούσα την αδράνεια των καθηγητών-συνοδών, διαφόρων σχολείων που βρέθηκαν στον ίδιο χώρο, που κοιτούσαν κάθε τόσο το ρολόι τους εκλιπαρώντας το χρόνο να περάσει, προκειμένου να λυτρωθούν. Κάποιοι πιο ενεργητικοί – ευτυχώς λίγοι – έρχονταν στο κέφι που και που, συμμετέχοντας στα χορευτικά δρώμενα. Παρακολουθούσα τους μαθητές, που είχαν καλουπώσει την ομορφιά τους σε δωδεκάποντες γόβες και μαύρα μίνι τα κορίτσια και τορνευμένα από ζελέ κεφάλια τα αγόρια, να προσπαθούν να εκτονώσουν την ενέργειά τους, κατευθυνόμενοι από άφωνες τραγουδίστριες. Ένα κέντρο διασκέδασης που πρόσφερε «μπόμπα» ποτά, που είχε έξι σερβιτόρους για να εξυπηρετήσουν τουλάχιστον 600 άτομα, που διέθετε λουλουδούδες πρόθυμες να προσφέρουν στα παιδιά την ευκαιρία να μοιάσουν στα πρότυπά τους για να τους αρπάξουν τα χρήματά τους και που δεν έκοψε ούτε μια απόδειξη.

Αυτό είναι λοιπόν το σημερινό σχολείο; Αυτός είναι ο ρόλος του; Να συντηρεί τον πολιτισμικό εκβαρβαρισμό της κοινωνίας μας που δομήθηκε στη μεταπολίτευση; Σε μια εποχή που μέσα σε χρόνο μηδέν αποδομήθηκαν όλα τα εργασιακά δικαιώματα, οδηγούμε τους μαθητές μας σε αρένες του υποκόσμου και τους παρακολουθούμε να καταναλώνουν αλκοόλ, καταδικάζοντάς τους να ακούνε τους εμετικούς στίχους των καψουροτράγουδων;

Τι προτείνει το εκπαιδευτικό σύστημα στην πιο ευαίσθητη ηλικία των εφήβων, που συνδέεται με το όνειρο, τον ιδεαλισμό και τον έρωτα; Εντατικό πρόγραμμα μελέτης για την κατοχύρωση μιας θέσης στο Πανεπιστήμιο, ανία γι αυτούς που δεν τα καταφέρνουν και μια τεχνική εκπαίδευση η οποία, αν και θα μπορούσε να απογειώσει την παραγωγική δυναμική του τόπου, αποτελεί τον ξενώνα των χειροτέρων, σε σχολικές επιδόσεις, μαθητών.

Και οι καθηγητές; Έχουμε υποδυθεί το ρόλο ενός άχαρου παρατηρητή απέναντι στις άνωθεν σχεδιαζόμενες μεταρρυθμίσεις και μεταφέρουμε την προσωπική μας μιζέρια στις σχολικές μονάδες που υπηρετούμε, αδυνατώντας να ανταπεξέλθουμε ακόμα και στο στοιχειώδες, που είναι η διαχείριση της τάξης μας. «Θηρία», «κ….παιδα», «ζώα» και άλλες συναφείς απαράδεκτες ορολογίες υιοθετούνται συχνά στις «παιδαγωγικές» [sic] συζητήσεις των εκπαιδευτικών.

Καλώ όλους τους εκπαιδευτικούς, θεωρώντας ότι μας έχει μείνει αυτό που ονομάζεται συνείδηση, να σταματήσουμε να συνοδεύουμε τους μαθητές μας σε τέτοιου είδους χώρους και στα μαζικής διασκέδασης club. Αυτό το ρόλο ας τον αναλάβουν οι γονείς, εάν θέλουν βέβαια να γαλουχήσουν τα παιδιά τους με τέτοιο τρόπο. Δεν είναι δουλειά του σχολείου.

Καλώ τους εκπαιδευτικούς να οδηγήσουμε τους μαθητές μας σε συναυλιακούς χώρους όπου παίζεται μουσική, σε θέατρα, σε εκθέσεις ζωγραφικής, σε κινηματογράφους, σε μνημεία των τόπων που επισκέπτονται και να τους μιλήσουμε για ιστορία, αξίες και πολιτισμό.

Αγαπητοί συνάδελφοι. Αν δεν αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση που συμβαίνει στα σχολεία δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στην ελληνική κοινωνία. Όσο θα αποφοιτούν μαθητές, καλοί η κακοί ως προς τη σχολική επίδοση, χωρίς όμως καμιά κουλτούρα και κανένα πολιτισμικό υπόβαθρο, τόσο θα δημιουργούνται ανεύθυνοι πολίτες που θα αποτελούν την κοινωνική δεξαμενή για μελλοντικούς ανίκανους πολιτικούς, για επίορκους δικαστές και δικηγόρους, για επίορκους δημοσίους υπαλλήλους, για εμπόρους γιατρούς, για επαγγελματίες θρησκευτικούς λειτουργούς, για επιχειρηματίες που αγαπούν την τσέπη τους και όχι την πατρίδα τους, για πελάτες των πολιτικών κομμάτων που πουλάνε την ψήφο τους για να κερδίσουν μια δοτή θέση στο μικροαστικό όνειρο, για εκπαιδευτικούς-μαριονέτες που με τη σειρά τους θα διαιωνίζουν το φαύλο κύκλο του κοινωνικού εκμαυλισμού.

Καλώ όλους τους εκπαιδευτικούς να συναισθανθούμε τη σημασία του εκπαιδευτικού μας ρόλου, να αγαπήσουμε τους μαθητές μας, να αφήσουμε στην άκρη τα προσωπικά μας προβλήματα, να συνεργαστούμε και να δουλέψουμε με πάθος για να αλλάξουμε την εικόνα του σημερινού ελληνικού σχολείου. Τα παιδιά δεν είναι ούτε γνώστες, ούτε διαμορφωτές των συνθηκών που βιώνουν. Αποζητούν ανθρώπους να τους εμπνεύσουν για να πιστέψουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Καλώ ιδιαίτερα τους εκπαιδευτικούς των «δευτερευόντων» μαθημάτων, τους μουσικούς, τους εικαστικούς, τους θεατρολόγους, τους γυμναστές, να νοηματοδοτήσουν τα γνωστικά τους αντικείμενα και να αναλάβουν την ουσιαστική καλλιέργεια των παιδιών. Οι θυσίες που πρέπει να κάνουμε δεν εστιάζονται στα οικονομικά. Αυτά τα αποφασίζουν άλλοι, γιατί απλά τους το επιτρέψαμε. Αμέτοχοι στα «κοινά» πολίτες, που δε γνωρίζουν ούτε καν τον όρο «συλλογικότητα» και προσπαθούν να επιβιώσουν με οδηγό το στενό προσωπικό ή συντεχνιακό τους όφελος, χειραγωγούνται και κατευθύνονται με τον πιο εύκολο τρόπο.

Αν υπάρχουν κακώς κείμενα είναι, κυρίως, γιατί τα ανεχόμαστε και δεν επιχειρούμε να τα αλλάξουμε μέσα από τη δουλειά στο σχολείο. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είμαστε από τους πρώτους που θα σηκώσουμε το βάρος της δομικής και πολιτισμικής ανασύστασης της κοινωνίας μας.

Κάθε μέρα που χάνεται σημαίνει περαιτέρω εξάρτηση της πατρίδας μας.

Ας αντισταθούμε επιτέλους !

Μητρόπουλος Βασίλης ΠΕ 16.01 μουσικής.

Tags: Βασίλη Μητρόπουλος