Από που μας έρχεται ο φασισμός και πώς να απαντήσουμε; του Παναγιώτη Μαυροειδή

16:11 14/7/2012 - Πηγή: Alfa Vita

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}

Παναγιώτης Μαυροειδής

Χρειάστηκε και η δεύτερη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιούνη για να καταλάβει για τα καλά ο κόσμος της αριστεράς ότι το 7% της Χρυσής Αυγής στις 6 Μάη δεν ήταν μια συγκυριακή αβαθής τοποθέτηση ενός απελπισμένου κόσμου που αναζητούσε εργαλεία για να εκφράσει μια ‘’ακραία’’ διαμαρτυρία.

Αντίθετα, αποδείχτηκε πως αποτελεί

ένα σχετικό συνεκτικό κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο, που αναδύεται μέσα από τους πόρους της οικονομικής και πολιτικής κρίσης που μας περιβάλλει.

Δεν περιορίζεται σε ομάδες ακροδεξιών δολοφόνων των γυμναστηρίων και ‘’προστατών’’ της νύχτας, αν και έχει τη σημασία του ότι ο οργανωτικός του κορμός συγκροτείται σε μεγάλο βαθμό από τέτοια κατακάθια.

Η ΧΑ αποτέλεσε την δεύτερη -μετά τη ΝΔ- εκλογική και πολιτική επιλογή εργοδοτών και επιχειρηματιών, όπως φανερώνουν όλα τα σχετικά στοιχεία. Απέχει όμως από την πραγματικότητα ο ισχυρισμός ότι αποτελεί την βασική επιλογή του κόσμου του κεφαλαίου. Ούτε πρέπει να ξεχνάμε ότι ακουμπούν σε αυτή αρκετοί άνεργοι, ανειδίκευτοι εργαζόμενοι και κατεστραμμένοι μαγαζάτορες.

Είναι γεγονός ότι αυτοί οι 440.000 άνθρωποι που ψήφισαν το φασιστικό μόρφωμα, επιχαίροντας μάλιστα για την τηλεοπτική επίδειξη θρασυδειλίας του Κασιδιάρη απέναντι σε δύο βουλευτίνες της αριστεράς, είναι ακόμη σχετικά αόρατοι. Δεν έχουν το θάρρος να διαλαλήσουν την επιλογή τους δημόσια. Γνωρίζουμε όμως πλέον πολύ καλά, πώς δεν είναι μακριά μας, αλλά είναι κάποιοι από τους συναδέλφους, γείτονες, συντοπίτες ή/και συγγενείς μας, με τους οποίους έχουμε μοιραστεί αγωνίες και αναθέματα. Αρχίζει να μας ανατριχιάζει κάθε αναφορά στα ταπεινωτικά ‘’εγέρθητι’’ προς τους δημοσιογράφους, να μας ψυλλιάζει κάθε υπονοούμενο για ‘’χαστούκια’’ και να βλέπουμε αλλιώς κάθε περιφρονητική αναφορά σε μετανάστες.

Στην κουλτούρα της αριστεράς ο λαός είναι κατά βάση ‘’καλός’’, αν και ‘’αγαθός’’, ‘’ευκολόπιστος και πάντα προδομένος’’. Βεβαίως, ενίοτε, όταν οι κομματικοί φορείς της ζεματίζονται από την άρνηση των χιλιο-υμνημένων ‘’λαϊκών μαζών’’ να πορευτούν μαζί τους, οι τελευταίες μετατρέπονται σε κουτά και διαβρωμένα θύματα, παρασυρμένα στην πράξη και την σκέψη τους. Έτσι, ανάμεσα σε παινέματα και αναθέματα, μεταξύ γονυκλισιών στον περίφημο ‘’μέσο όρο’’ της ‘’κοινής συνείδησης’’ των ‘’απλών΄΄ ανθρώπων και περισπούδαστων αναλύσεων για την ιδεολογική ηγεμονία του αστικού κόσμου, καταφέρνει και η αριστερά να οχυρώνεται πίσω από αυτή ή την άλλη ερμηνεία, να αθωώνει τον εαυτό της, κάνοντας τα λιγότερα για αυτό στο οποίο καλείται ταπεινά αλλά και θαρραλέα να συμβάλλει: στην αλλαγή της κατάστασης, κατανοώντας την με διαλεκτικό τρόπο.

Σήμερα ωστόσο, είμαστε σε μια οριακή στιγμή και πρέπει να βιαστούμε, να πούμε και να πράξουμε τα απαραίτητα.

Κατά τη γνώμη μας, μια απάντηση στο φασισμό με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους ήττας του, από θέσεις και