Άραγε τιμά την πολιτεία ο ν. 4009 για τα ΑΕΙ;

12:51 15/7/2012 - Πηγή: Alfa Vita

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}

ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

Αποτελεί πράγματι ιστορικό γεγονός διεθνούς επιπέδου ο βαθμός, η ένταση και τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιήθηκαν για τη συστηματική συκοφάντηση των δημοσίων Πανεπιστήμιων ενός κράτους, και ειδικά των διοικήσεών τους, από μέρος της πολιτικής ηγεσίας της προηγούμενης περιόδου και ολιγάριθμους, αλλά καλά συντονισμένους «φίλους».
Ο νόμος 4009/2011 για την Ανώτατη Εκπαίδευση σχεδιάστηκε,

ψηφίστηκε και επιχειρήθηκε να επιβληθεί σε μια περίοδο που το πολιτικό μας σύστημα βρίσκεται σε σημείο ιστορικής καμπής. Τα φαινόμενα που αναδύονται σε μια τέτοια φάση της Ιστορίας επηρεάζουν τη λειτουργία των θεσμών και τις πολιτικές ενέργειες. Μέχρι τώρα οι πανεπιστημιακοί έχουν αποφύγει να αναφερθούν στα πολιτικά φαινόμενα που συνύφαναν τον ν. 4009 (εκτιμώντας πως όταν η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, είναι ίσως προτιμότερο να σιωπούμε πρόσκαιρα, παρά να αναδεικνύουμε και πρόσθετα ζητήματα).

Ποια είναι η παρούσα κατάσταση; Το πρώτο έτος ισχύος του νόμου ανέδειξε σειρά νομικών αδυναμιών. Παράλληλα, όλες οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί από συλλογικά όργανα των ΑΕΙ (Σύνοδοι Πρυτάνεων, Σύγκλητοι, Σχολές κ.λπ.), καθώς και συνδικαλιστικά όργανα, επιχειρηματολογούν σταθερά ενάντια σε αυτόν τον νόμο. Όλα τα Πανεπιστήμια της χώρας προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για έλεγχο συνταγματικότητας σειράς διατάξεων. Στα ανωτέρω, το επιχείρημα που διατύπωναν οι πρόσφατες κυβερνήσεις ήταν ότι πρόκειται πλέον για νόμο του κράτους, που έχει ψηφιστεί μέσω διακομματικής συναίνεσης από 255 βουλευτές.

Ας εξετάσουμε όμως για μια φορά εάν αυτό το επιχείρημα είναι επαρκές. Ας συνδέσουμε αυτό το στιγμιότυπο της ψηφοφορίας, με το πώς προετοιμάστηκε, πώς συζητήθηκε στη Βουλή, και πώς επιχειρήθηκε να εφαρμοσθεί αυτός ο νόμος.

Η διαδικασία επεξεργασίας του ν. 4009

Είναι σπάνιο στην ιστορία των ευρωπαϊκών κρατών, κεντρικής σημασίας νομοσχέδια για την Παιδεία να προετοιμάζονται εν κρυπτώ, δίχως επώνυμη επιστημονική επιτροπή που αναλαμβάνει την ευθύνη της δημόσιας τεκμηρίωσης και δίχως μέλη που εργάζονται σταθερά από κοινού, ώστε να διασφαλίζεται η συνοχή του νομοθετήματος και να αποφεύγονται οι ατομικές, ωφελιμιστικές παρεμβάσεις.

Για αρκετούς μήνες υπήρξε μια διαβούλευση επιφανειακή, βάσει γενικών αρχών. Τα δεδομένα αυτής της διαβούλευσης καταγράφηκαν, αλλά δεν λήφθηκαν υπόψη. Η συναίνεση, που κάθε νομοθετική διαδικασία θα έπρεπε να επιχειρεί να επιτύχει, εστιάστηκε μόνο σε επιμέρους άτομα-κλειδιά.

Προηγήθηκαν μελέτες (με \"σοφούς” της διεθνούς κοινότητας, που δεν ήρθαν καν στην Ελλάδα να αναζητήσουν τα δεδομένα) και έρευνες κοινής γνώμης (με μεθόδους που δεν ευσταθούν ούτε απέναντι στις γνώσεις πρωτοετών φοιτητών/ριών), προκειμένου να οικοδομηθεί μια κοινή γνώμη που λέει \"ναι” σε οποιαδήποτε αλλαγή. Για τις εμφανώς κατασκευασμένες