Ας σταυρώσουμε τις μνημονιακές πολιτικές μήπως αναστήσουμε την παιδεία και όχι μόνο..

16:04 22/4/2013 - Πηγή: Alfa Vita

ΆρθραΑρθρογράφος: Θεόφιλος Μουστάκας-Βρεττός

του Μουστάκα-Βρεττού Θεόφιλου δάσκαλος α/αθμιας ταμίας συλλόγου δασκάλων αιγάλεω Το τελευταίο διάστημα γίνεται ολοένα και πιο φανερό πως βρισκόμαστε στην τελική φάση της επίθεσης σε αυτό που γνωρίσαμε ως κοινωνικό κράτος. Πλάι σε όλα τα άλλα, ο πολύπαθος χώρος της εκπαίδευσης γίνεται δέκτης καταιγιστικών πυρών, που ενόψει του καλοκαιριού φαίνεται πως θα ενταθούν, ολοκληρώνοντας το δράμα που φέρνει σε αυτήν το δόγμα του Μνημονίου,

ως αποτέλεσμα των ακραίων νεοφιλελεύθερων επιλογών. Η κυβέρνηση, ελπίζοντας στη θερινή ραστώνη και τα μπάνια του λαού από τη μία, ακολουθώντας παρόμοιες πρακτικές και στο παρελθόν, αλλά και την παροδική καθίζηση του κινήματος από την άλλη, θα επιχειρήσει να περάσει τα μέτρα που διαλύουν την εικόνα του σχολείου που γνωρίσαμε μέχρι τώρα. Έπειτα από πολύμηνες εξαγγελίες είναι ορατό σε όλους, πως ήρθε η ώρα να περάσει στον σκληρό πυρήνα και τη δράση που με μεθοδευμένα βήματα όπως η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, οι συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολείων, η κατάργηση οργανικών θέσεων, οι μετακινήσεις εκπαιδευτικών, η αξιολόγηση και οι επίορκοι στο βάθος του ορίζοντα θα φέρουν απολύσεις. Μέρος των εκπαιδευτικών θα δοθεί ως τροφή στο σύγχρονο Μινώταυρο, καθώς αυτοί θεωρούνται συλλήβδην ένοχοι για το σύνολο των εκπαιδευτικών προβλημάτων και έτσι προωθείται το ιδεολόγημα ότι αυτοί είναι κυρίως υπεύθυνοι για την κατάσταση του δημόσιου σχολείου και την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Και ενώ στην αρχαία Αθήνα ο μύθος μιλάει για επτά νέους και επτά νέες, σήμερα κανείς δε μπορεί να αισθάνεται σίγουρος, μιας και με αφορμή τα προσχήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω, η δαμόκλειος σπάθη της εξόδου φαίνεται πως ενυπάρχει για όλους εξίσου. Ενώ για τους παραμένοντες, το εργασιακό περιβάλλον του φόβου και της ανασφάλειας, του αυταρχισμού από την πλευρά της διοίκησης θα εντείνεται ολοένα και περισσότερο με τα περιθώρια αντίδρασης να μειώνονται και την υποταγή να αποκτά μόνιμο χαρακτήρα. Είναι φανερό πως καθήκον όλων μας είναι να ενεργήσουμε πριν ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Και θα είναι λάθος αν περιμένουμε τότε, για να δυναμώσουμε τις αντιστάσεις μας. Όλα τα σχέδια της κυβέρνησης και των εντολοδόχων της, μπορεί να μείνουν απλά σχέδια, αν δώσουμε συντεταγμένα από σήμερα κιόλας, τις δικές μας απαντήσεις. Ένα κριτικό ερώτημα και ένας χαμένος κρίκος, στον αγώνα της αντίστασης κατά της μνημονιακής επέλασης είναι που βρίσκονται σήμερα η νεολαία και οι νέοι εκπαιδευτικοί. Την τελευταία δεκαετία, ειδικά στο χώρο της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, διορίστηκε ένα μεγάλο μέρος, νέων ηλικιακά δασκάλων και νηπιαγωγών, ανανεώνοντας το ανθρώπινο δυναμικό της. Ένα ανθρώπινο δυναμικό, με πλούσια ουσιαστικά και τυπικά προσόντα. Πολλοί δάσκαλοι που άνοιξαν στα σχολεία με την όρεξη τους, πλάι σε άξιους και έμπειρους συναδέλφους, νέους δρόμους, ανανεώνοντας τις εκπαιδευτικές πρακτικές. Είναι όμως κοινά αποδεκτό και συνάμα λυπηρό, πως μεγάλη μερίδα εξ' αυτών απουσιάζει από τη μάχη που δίνεται σήμερα σε όλα τα επίπεδα, πρωτίστως το συνδικαλιστικό, στα σωματεία τους και έπειτα στο κοινωνικό επίπεδο. Οι λόγοι είναι πολλοί και αδύνατο να αναλυθούν επιπόλαια. Ανήκουμε σε μια γενιά που μεγάλωσε με το μύθο της ισχυρής Ελλάδας, όπου κάθε κριτική στους χειρισμούς της εκάστοτε κυβέρνησης, ειδικά από την αριστερά βαφτίζονταν ως γκρίνια. Σε μια γενιά που οι περισσότεροι, είχαν την τύχη, να κερδίσουν γρήγορα το δικαίωμα τους στην εργασία, είτε με εξετάσεις του ΑΣΕΠ είτε μέσω προϋπηρεσίας . Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, σε μια περίοδο ας πούμε ας κοινωνικής ειρήνης, συγκρίνοντας την με τη σημερινή κατάσταση πολέμου, την αδρανοποίηση και την αποπολιτικοποίηση των νέων, μιας και οι αιτίες ενεργοποίησης φαίνονταν να απουσιάζουν. Σήμερα όμως, που το αίτημα για ένα κοινό μέτωπο της εργασίας, απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, μοιάζει επιτακτική ανάγκη, νέοι εργαζόμενοι δείχνουν ακόμα αποπροσανατολισμένοι. Ένα όμως σύγχρονο, μαχητικό και ανατρεπτικό κίνημα έχει αφετηρία του την καθοριστική συμμετοχή της νεολαίας. Είναι σφάλμα οδυνηρό η πεποίθηση που φαίνεται πως έχει εμποτίσει πολλές συνειδήσεις, πως η υψηλή μόρφωση (με τη μεγέθυνση των μεταπτυχιακών προγραμμάτων την τελευταία δεκαετία) και ο ατομικός δρόμος της καριέρας, θα δημιουργήσει ένα ασφαλέστερο περιβάλλον για αυτούς. Όταν το σύστημα κάνει τη δουλειά του, θα έρθει να αποτελειώσει και όσους το υπηρέτησαν, πιστεύοντας λάθρα πως έτσι θα γλυτώσουν το κεφάλι τους. Ο μίτος της Αριάδνης που θα δώσει τέλος στο Γολγοθά που φαίνεται να κορυφώνεται, είναι ο ενωτικός συλλογικός και μαζικός αγώνας, που πρέπει να δοθεί από όλους μας ανεξαιρέτως διαλύοντας τις όποιες αυταπάτες περί ατομικής λύσης. Αυτό το μήνυμα πρέπει να το λάβουμε όλοι φέτος, ελπίζοντας στην Ανά(Σ)ταση, όπως ο καθένας την οριοθετεί. Tweet Ετικέτες: Θεόφιλος Μουστάκας-Βρεττόςμνημονιακές πολιτικέςπαιδεία