«…χαῖρε τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις»…, της Ειρήνης Ανδρουλιδάκη

09:31 4/4/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet

«…χαῖρε τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις»…

Από τη καταλυτική ημέρα της επίσημης λήξης της περιόδου διαθεσιμότητας (22/03/14), θέλοντας & μη, η σκέψη τριγυρίζει σε κάποιους νοητούς απολογισμούς αυτού του οκτάμηνου & πλέον διαστήματος. Αντικρίζοντας στο (αναγκαστικά αναπόσπαστο κομμάτι των τελευταίων μηνών) διαδύκτιο μια από τις πολλές φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν τις τελευταίες εβδομάδες, η οποία απεικόνιζε μια γυναίκα (προφανώς εκπαιδευτικό σε διαθεσιμότητα) να δακρύζει, βγήκε αυτόματα στη «σκηνή της θύμησης» συν τοις άλλοις και

το ημιστίχιο: “…χαῖρε τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις”.

Η φετινή Άνοιξη, ίσως & η κάποιας μορφής «αναγκαστική ραστώνη», φέρνει στο νου εικόνες μακρινές κάποιων περασμένων χρόνων που κάποιες φορές αποδίδονταν με μια τετράγωνη Kodak φωτογραφία (μιας άλλης εποχής αυτή η δεύτερη) με ζεστά χρώματα παλέτας, λίγο θαμπά, με ενδυμασία λίγων δεκαετιών πίσω, σε μέρη που έχουν αλλάξει. Κι όμως, το παραπάνω ημιστίχιο δεν άλλαξε…Απόψε, όπως κάθε χρόνο θα συμπεριληφθεί στο «μπουκέτο των Χαιρετισμών» της «πρώτης Στάσης».

Η σύγχρονη πρώτη φωτογραφία σε λυπεί & ταυτόχρονα σε εξοργίζει. Ίσως και να δημιουργούνται από το στίχο & τις φωτογραφίες στο θυμικό παραβολικές εικόνες με σαφή αλληγορικό περιεχόμενο. Πόσα πια δάκρυα θα χύσει και σήμερα η «Εύα»; Η «Εύα» που ραπίστηκε τόσο άδικα στο ξάναμμα του περσινού θέρους; Η «Εύα» που σήκωσε στους ώμους της (αυτή τη φορά) την «αμαρτία» του φύλου της & σε δεύτερη διάσταση κι αυτή της αυτόνομης ύπαρξης; Η «Εύα» που καθημερινά έβλεπε να «φυλλορροούν» όσοι κάποτε την «ηράσθησαν»; Πόσα είναι λοιπόν τα δάκρυα της «Εύας» που «επικράνθει» όχι από τον «Άδη» που τη πλησίαζε αλλά από την ίδια της τη «σάρκα» που έδωσε στο βωμό της «διατήρησης του είδους»; Που να στρέψει τη ταλαιπωρημένη «κάρα» της η «Εύα» που λοιδορήθηκε ακόμα & από «τα ίδια τα παιδιά που γέννησε», τους ανθρώπους ; Που γέννησε κι ανέστησε γιατί κάποια απ’ αυτά «ζούσαν» χάρις την δική της ύπαρξη; Κάποιοι μόνο «πονεμένοι» παραλληλισμοί που δυστυχώς γεννούν μόνο πίκρα, θυμό και συνάμα απογοήτευση για ότι πίστεψε… Κι είναι τόσες πολλές αυτή τη φορά οι «φωτογραφίες» από τις «Εύες» που δόθηκαν βορά στο «καμίνι της σύγχρονης κολάσεως»…

Και «ἐν δε τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως» η ίδια η «Εύα» επέλεξε «να χύσει ξανά τα δάκρυά της». Αυτή τη φορά τα σκόρπισε χωρίς φειδώ αναλισκόμενη πότε αναγιγνώσκοντας εγκυκλίους -σύγχρονες «απανταχούσες» ενός αθλίου συγκεντρωτικού καθεστώτος- πότε σε «δηλώσεις αλλαγής επαγγελματικού πεδίου», πότε σε εγωκεντρική αναρρίχηση με βακτηρία τα «όμορα σώματα που στοιβάζονταν στον τύμβο του σκοπευτηρίου της μοριοδότησης». Κι όμως η «Εύα» θα φτάσει και στην «αίθουσα της καθάρσεως» απαιτώντας δικαιοσύνη∙ θα δακρύσει κι εκεί με τα τεχνητά δάκρυα που και πάλι άλλοι, «κελυφοφόροι» τώρα, θα αναγκάσουν να κυλίσουν στο πρόσωπό της αναζητώντας μηχανικά μια άκρη του κασκόλ της για να προστατευθεί από «τον βρόμικο αέρα του έαρος» που της «προσφέρθηκε απλόχερα» από τους «κρατικούς ανθρωποφύλακες». Θα πονέσει σωματικά και ψυχικά διεκδικώντας τη χαμένη της αξιοπρέπεια. Θα φωνάξει και θα υβρίσει κι έπειτα θα σιγήσει… Και όταν θα λοιδορηθεί εκ νέου γιατί προσπάθησε δυο και τρεις φορές να σώσει την «αθλία» της ύπαρξη και πάλι θα κλάψει, γοερά αυτή τη φορά, γιατί τα δάκρυά της προκλήθηκαν από «έτερες Εύες» που δε κατάφεραν κι οι ίδιες να σώσουν τις δικιές τους υπάρξεις… Κι ίσως τότε επέλθει αυτό που φοβίζει, η «νόσος», που θα την τσακίσει & θα την καθηλώσει, την «Εύα», τη φίλη, τη συνοδοιπόρο που μέχρι τότε αγωνίστηκε όμορφα… Και πώς να αποφύγει το «τρύπημα» μέσα σε μια «αυλή από θορυβώδεις όρνιθες», που πιθανόν και εσκεμμένα άλλοι επέλεξαν για τη «θυσία». Κι εκείνη η «άλλη Εύα» που ίσως να προκάλεσε αυτή τη κατάσταση, θα αισθάνεται καλύτερα; Φρούδες υποθέσεις…Άλλοι με αποστροφή, απαξία κι άλλοι οργισμένοι θα της δείχνουν τα αισθήματά τους. Ίσως οίκτο & συμπάθεια για το όμορο πάθημα…Και είναι τόσες πολλές οι «Εύες»… Όπως αυτές που πάλεψαν αλλά προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια κι αυτές που μεταμορφώθηκαν προτερόχρονα σε «Λασκαρίνες»!

Λαβωμένη θανάσιμα, η «Εύα» αντέχει, αν και περίμενε την αρωγή από τους «ισχυρούς Αδάμ» του «αμαρτωλού» της είδους. Που δε φάνηκαν αν και κλήθηκαν από της κραυγές της, που έσβησαν στη κίβδηλη ραστώνη του «αμμόκτιστου Παραδείσου» τους, που αυτή τη φορά δεν έλαβαν μήλο γιατί απλά η «Εύα» δεν το πρόσφερε ποτέ… Αντίθετα, της έδωσαν «νερό της λησμονιάς» για να «ποτίσουν» το χώμα του «φτωχοκομμένου δυόσμου» της…

Ωστόσο εμφανιστήκαν κι εσχάτως «άλλοι Αδάμ», που κατάλαβαν το «χρέος» τους όχι μόνο προς την «Εύα» αλλά προς την «ζωοδόχο ύπαρξη». Όχι διότι, αντίθετα με τους πρώτους, δώρισε σε αυτούς ὁ Θεός «γρήγορον νοῦν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν, ὕπνον ἐλαφρόν, καὶ πάσης σατανικῆς φαντασίας ἀπηλλαγμένον», αλλά διότι ετούτοι έβλεπαν τη ζωή να τρέχει στο μακρύτερο δρόμο, εκείνο των παιδιών τους… Ίσως αυτοί να προλάβουν τις «δικιές τους Εύες» από το κοινό «προπατορικό αμάρτημα»…Ετούτοι πέτυχαν την «ανάκληση του Αδάμ». Οι άλλοι;

Παρόλα αυτά η «Εύα» εξακολουθεί να «φωνάζει σιωπηλά» και να πιστεύει πια ακράδαντα πως μόνη θα παλέψει «ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου της» και πως η ίδια «τὴν ἀθλίαν της ψυχὴν περιέπουσα, καὶ τὰς σκοτεινὰς ὄψεις τῶν πονηρῶν δαιμόνων πόῤῥω αὐτῆς ἀπελαύνουσα». Αλλά και να ελπίζει στη «φοβερά ημέρα της κρίσεως» με λυτρωτικές γι’ αυτήν παραμυθίες πως κάποτε θα χαρεί επιτέλους με «του πεσόντος Αδάμ την ανάκλησιν». Αλλά και μέσα από τους ποταμούς των δακρύων της να έρθει η «λύτρωσις»…

Και έτσι θα φτάσει & φέτος το τέλος της «Μεγάλης Σαρακοστής», μόνο που η «Κουφοβδομάδα» που η μάνα μου έβαζε λουλάκι στον ασβέστη για να βάψει το σπίτι ενόψει της γιορτής του Πάσχα, ήρθε ενωρίτερα…. Προηγήθηκε. Σώπασαν και οι ύμνοι. Ίσως & κάποιοι «έβαψαν την όψη τους» με κείνον τον «παλιό ασβέστη» αντί να «νίψουν τα ανομήματά τους»…

Τόσες πολλές εαρινές εικόνες, παραβολικές τις περισσότερες φορές. Κάποιες πάλι λειτουργούν στη θύμηση ως «μικρά φωτογραφικά στιγμιότυπα» με πρωταγωνίστριες ορισμένες γυναίκες. Γυναίκες που δέθηκες, που άφησες, που θύμωσες με στάσεις τους ή που προτιμάς να μη θυμάσαι. Γυναίκες που τυγχάνει να γνωρίζεις.

Που περιμένουν το «Πάσχα» (=πέρασμα) στη δική τους ανάσταση και λύτρωση…

«Χαίρε άνοιξις των παιδικών χρόνων,

ανέμελα κι άφοβα χρόνια,

σκαρφαλώνοντας κρεμούσαμε όσο πιο ψηλά γινόταν,

το «Μάρτη» για να τον φτάσουν τα χελιδόνια…»

Στις «σύγχρονες Εύες» που γέννησε η 9η Ιουλίου…

Ανδρουλιδάκη Ειρήνη Ν.

Εκπαιδευτικός σε «παρατεταμένη διαθεσιμότητα»

Tags: αυτοαξιολόγησηαξιολόγησηΕιρήνη Ανδρουλιδάκη Tweet

View the discussion thread.